Aylar geçse de alışılmayan yoklukların çerçevesiydi bu. Zor olan hayat daha da zorlaşırken onun daha da güçlü olması gerektiğiydi. Ama bu geçici bir süreçti. İçindeki inanç ve sevdikleri sayesinde yaşadığı zorlukların üstesinden gelecekti. Belki aylar yıllar sonra bir gün artık boş olmayan bu çerçeve ona "iyi ki" dedirtecekti. İyi ki sabretmişim, iyi ki pes etmemişim, umudumu yitirmemişim diyecekti kendi kendine.
Ve o gün ayağa kalktığında etrafında olan dostlarına sımsıkı sarılacak ve en içten teşekkürlerini sunacaktı, ya onlarda olmasaydı, iyi ki tutunabilecek dallarım var diyecekti, bu inanç hep içine büyük bir umut aşılıyordu...