BOŞ ÇERÇEVE...

Kynk

Yine her sabah olduğu gibi durup dalmış, bir kaç dakikasını duvarda asılı duran boş çerçevenin önünde geçiriyor, anılara dalıyor gülümsüyor, acılara dalıyor hüzünleniyordu. En nihayetinde bir damla gözyaşını bulunduğu yerde bırakıyor ve öyle ayrılıyordu boş çerçevenin asılı durduğu duvarın önünden.

Hayattan beklentileri, hayal kırıklıkları, her şeyini sığdırıyordu artık dört köşeli ahşabın içine. Rengarenk hayalleri vardı, en tatlı maviye boyanacaktı o duvar lakin koyu bir gri düştü nasibine duvarın. Elleriyle işleyecekti çerçevenin ahşap oyma motiflerini lakin sadece ahşap görünümlü bir çerçeveden ibaretti artık öyle boş duran.

Boş görünümlü çerçeve herkese göreydi ama o adam hayalleriyle dolduruyordu çerçeveyi, umduğu anılarıyla, dahası gözyaşlarıyla dolduruyordu. Geçip karşısına yaşasaydı diyordu ilk emeklemesinin resimleri olacaktı o çerçevede yanında başka bir tane daha ilk adımları başka bir tane daha derken büyüyecekti çerçevelerle anılarını ama şimdi sadece hayal edebiliyordu ve ağzından tek bir cümle çıkıyordu her defasında Ya Rabbi Sen biliyorsun.

Kimse bilmiyordu o çerçevenin önünde durduğu anları, herkes onun bir aksesuar olduğunu düşünürken o içine hayatlar sığdırabilen bir yürekle duruyordu karşısında, ayakları titriyor, içi boş bir çuval gibi olduğu yere yığılacakmış gibi hissediyordu ama sonra güçlü olması gerektiğini hatırlayıp kaldığı yerden devam ediyordu hayatına, güçlü olması gerekiyordu kendini ayakta tutmak için değil, ayakta durabilmek için kendine tutunanlar adına güçlü olmalıydı...

Onu güçlü tutan tek varlığa sesleniyordu derin bir iç çekerek "Ya Rabbi Sen biliyorsun"...

e.avina