You are viewing a single comment's thread from:
RE: เหมือนฝันร้าย ที่ไม่อาจลืม {หนีเสือ ปะ จระเข้ (Part. 4)}
ใช่ค่ะตอนนั้นยังไม่มีสมาร์ทโฟน นานๆทีจะมีโอกาสเห็นคนรวยถือรุ่นกระติกน้ำ...
สำหรับเรา จะติดต่อกันทีไร ก็ต้องวิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะปากซอย
เทคโนโลยี่ก้าวหน้า แต่จิตใจคนกลับถดถอย ไม่พัฒนาไปไหนเล๊ย!
เรื่องจริงครับ พัฒนาแต่วัตถุแต่จิตใจคนเท่าเดิมหรือถดถอยลง สมัยนี้หาโทรศัพท์ตู้ไม่มีแล้วนะครับ
Posted using Partiko Android
จริงอ่ะ ที่ว่า ไม่มีโทรศัพท์ตู้...คือเราไม่ค่อยสังเกต และไม่ค่อยออกจากบ้านด้วย..555
แถมฝางนี้ไม่มีแล้วครับ เดียวนี้เด็กประถม หรือแม้กระทั่งเด็กอนุบาลบางคนยังพกมือถือเลยครับ เออลืมเห็นแค่ในโรงพยาบาลฝางอยู่เครื่องหนึ่ง เห็นแล้วอดนึกถึงโบราณวัตถุที่ควรอนุรักษ์ไว้ยังไงไม่รู้นะครับ 5555 แต่ตามเมืองใหญ่ไม่แน่ใจยังทีไหม ตอนกลับไปเยี่ยมแม่จังหวัดนนทบุรี ผมก็ไม่เห็นนะ
Posted using Partiko Android