You are viewing a single comment's thread from:
RE: เหมือนฝันร้าย ที่ไม่อาจลืม {หนีเสือ ปะ จระเข้ (Part. 4)}
อ่านโพสต์ของคุณตุ๊กตา สมัยนั้นสมาร์ทโฟนยังไม่มีมังใช่ป่าว สมัยผมอายุ 10 กว่าปี ยังเป็นมือถืออันเท่ากระติกน้ำ เนตก็ยังไม่เข้าถึงมีแค่เนตบ้าน มานั่งอ่านโพสต์ของคุณตุ๊กตา ทำให้รู้เลยภัยคุกคามทางเพศ โดยเฉพาะเด็กมีมานานและก็เยอะแยะไม่แพ้ปัจจุบัน เพียงแต่ปัจจุบันข่าวสารมันสื่อสารได้ไวและกว้างขวาง
Posted using Partiko Android
ใช่ค่ะตอนนั้นยังไม่มีสมาร์ทโฟน นานๆทีจะมีโอกาสเห็นคนรวยถือรุ่นกระติกน้ำ...
สำหรับเรา จะติดต่อกันทีไร ก็ต้องวิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะปากซอย
เทคโนโลยี่ก้าวหน้า แต่จิตใจคนกลับถดถอย ไม่พัฒนาไปไหนเล๊ย!
เรื่องจริงครับ พัฒนาแต่วัตถุแต่จิตใจคนเท่าเดิมหรือถดถอยลง สมัยนี้หาโทรศัพท์ตู้ไม่มีแล้วนะครับ
Posted using Partiko Android
จริงอ่ะ ที่ว่า ไม่มีโทรศัพท์ตู้...คือเราไม่ค่อยสังเกต และไม่ค่อยออกจากบ้านด้วย..555
แถมฝางนี้ไม่มีแล้วครับ เดียวนี้เด็กประถม หรือแม้กระทั่งเด็กอนุบาลบางคนยังพกมือถือเลยครับ เออลืมเห็นแค่ในโรงพยาบาลฝางอยู่เครื่องหนึ่ง เห็นแล้วอดนึกถึงโบราณวัตถุที่ควรอนุรักษ์ไว้ยังไงไม่รู้นะครับ 5555 แต่ตามเมืองใหญ่ไม่แน่ใจยังทีไหม ตอนกลับไปเยี่ยมแม่จังหวัดนนทบุรี ผมก็ไม่เห็นนะ
Posted using Partiko Android