Pokój z widokiem.

Jedenaście dni temu pewna osoba rzuciła w eter:

A do czego Ty masz słabość?
Udowodnij!

I załatwiła mnie. Kolekcją ławek!

O Tobie mówię, @rozku.

Poczułam się wywołana do tablicy... Jakbyś mówiła wprost do mnie! Czyżbym przeczuwała, że mam coś na sumieniu?
Rzuciłam się do telefonu sprawdzać, jakich zdjęć jest najwięcej. No i wyszło. Czarno na białym, piksel na pikselu. Najpierw chciałam napisać o swym odkryciu w komentarzu, ale objętość dokumentacji zdjęciowej mnie przerosła.

Odłożyłam temat na później... albo na zawsze, tego jeszcze nie wiedziałam.

Dzisiaj wracam.

Do czego mam słabość?

Kolekcjonuję widoki z okna. Z tego samego, od wielu, wielu lat.

Trudno to nazwać niecodzienną kolekcją, jak zrobiła to @rozku w odniesieniu do swego uroczego zbioru ławek. Moja kolekcja jest jak najbardziej codzienna i banalna. I jednocześnie dla mnie - niezwykła. Ja po prostu mam wrażenie, że każdego dnia widzę coś innego. I muszę to sfotografować!

Wooow, jakie chmury przedziwne.
Magiczne światło!
Hurrrra, widać Tatry!
Nic nie widać, smog, udokumentować.
O rany, jakie drzewa kolorowe!
Dzisiaj jest jakoś inaczej...

I tak od jakichś dziesięciu lat.

Oprócz samych widoków lubię także ich ramę, czyli okno, a także cały pokój. Jest bardzo mój. Kiedy tak jak teraz siedzę przy biurku i piszę, wystarczy, że spojrzę w lewo:

...i czuję się dobrze.

---

Udowodnij!

Proszę bardzo. Oto drastycznie okrojony komplet zdjęć (ubolewałam nad każdym odrzuconym!) , efekt dwóch godzin przeglądania zasobów z ostanich czterech lat.

Mam i starsze fotki, z poprzednich telefonów, gdzieś na dysku... ale daruję. I sobie i wam.

Mój widok ❤️

A tu na drugą stronę mieszkania. Też lubię, ale wolę ten z mojego pokoju.

Pewien zimny wieczór, jakość zdjęć fatalna, ale jaki był klimat!

I po drugiej stronie

W okolicy jesieni zaczyna się robić nieprzyjemnie... ale nie ze względu na aurę. Moje miasto toczy jedna, poważna choroba.
W takie dni wystarcza jeden rzut oka i spuszczam rolety. Nie chcę widzieć, czym oddycham.

Sina i ciężka kołdra smogu... 😟

...ale to tylko czasami, na szczęście. Gdy w końcu powietrze się klaruje, z tym większą radością witam się z moim miastem.

Widuję Tatry...

i bliższe górki.

Po irlandzku dramatycznie - mój ulubiony typ pogody

Łagodnie i nudno

I znowu Tatry 😍

Jesień, hurrra!

Zima, gdy się wkurzy...

I gdy jej przejdzie (widzicie Tatry, widzicie?)

Romantycznie o zachodzie

A to zdjęcia z ostatniej soboty, bawiłam się zoomem.

Elektrociepłownia mówi dzień dobry :)

Most im. Kardynała Franciszka Macharskiego, bardzo ładny!

Mówiłam, że lubię chmury? Lubię bardzo.

Zapytacie, ile można się zachwycać jednym i tym samym widokiem z okna?

W nieskończoność.

Ten sam widok, człowiek czy miejsce... co za różnica. Codziennie można w nich odkryć coś na nowo, docenić piękno, zauważyć różnice. Zdziwić się jak dziecko, ucieszyć. I zrobić kolejne zdjęcie. Mrugnąć i zapisać w pamięci.

To wspaniałe!

dziękuję za inspirację, @rozku ❤️

peace&love