O nagradzaniu, ale nie do końca - sesja 21

Urlop się skończył, pora wrócić do naszych sesji. Co prawda w tym czasie także graliśmy (choć z mniejszą intensywnością), a zgromadzony zapas sesji pozwalał na bieżącą publikacje kontynuacji, to ciężko mi było uzupełniać także te wpisy – a powstają one na bieżąco i opierają się trochę na analizie wydarzeń z dalszej perspektywy czasowej.

Niniejszy wpis nie ma jakiejś szczególnej myśli przewodniej, choć nie ukrywam, że pierwotny plan mówił o tym, abym wyjaśnił kilka rzeczy, które pojawiły się na sesji, a których nie da się na filmie zobaczyć i gracze nie zawsze zdają sobie z nich sprawę. Ale czy to się uda – zobaczymy (urlop sprawił, że trochę mi się te plany zatarły…).

Na początek kwestia skarbów – po spenetrowaniu grobowca i rozprawianiu się ze złodupcem gracze mają prawo do nagrody. Nieprzebrane bogactwa, magiczne bronie i zaszczyty, to coś, co jest elementem każdej gry fabularnej, ale nigdy nie przychodzi łatwo. Pamiętam wiele scenariuszy, w których gracze najpierw mogli ponapychać kieszenie zdobytymi skarbami, obładować się klejnotami i zarzucić na plecy branki, a później musieli uciekać przed walącymi się podziemiami, po naderwanym linowym moście, którego niebezpiecznie było przeciążać… Podobny mechanizm chciałem zaserwować i tutaj.

Gracze dotarli do grobowca, w którym złożony został władca oraz jego skarby. Mogli w nich przebierać, wykrywać magię i planować zakupy, ale po wyniesieniu poza kompleks grobowy wszystko zamieniało się w piasek. Było obłożone klątwą, o czy zresztą informował napis przy komnacie grobowej – Król pamiętliwy, ale sprawiedliwy. Zbrodni (w domyśle potencjalnej kradzieży) nie przepomni, więc waż swoje czyny! Nie oznacza to jednak, że skarby były nie do zdobycia – ale to wymaga skupienia się przez chwilą na sprawach związanych z fontannami…

Trzy fontanny zawierały w sobie trzy źródła – źródło życia, śmierci i zapomnienia. To oczywiście nawiązanie do legendy o Kryształach Czasu, które zawierały w sobie te trzy pierwiastki, wydaje mi się oczywiste, że gracze to skojarzyli. Problem polegał na tym, że nie były one podpisane w tradycyjny sposób. Były tu zagadki, których rozwiązania, na zasadzie skojarzeń, miały wskazywać, które źródło ma jaką moc.

Zbrodnia: udana pozostaje bezkarna, nieudana zostanie ukarana – ta zagadka wydawała mi się prosta, gdyż odpowiedzią na nią może być tylko zbrodnia wymierzona w samego siebie, czyli samobójstwo. Przekaz prosty – wypijesz wodę z tego źródła, to popełnisz samobójstwo, fontanna śmierci.

Znikam, gdy wypowiesz me imię – zagadka też prosta, trochę trudniejsze skojarzenie. Gdy cokolwiek wypowiemy, znika cisza, a cisza ma wskazywać na zapomnienie, pustkę.

Co zawsze nadchodzi, ale nigdy nie dochodzi? – to jutro, a jutra może dotrwać tylko żyjący, więc skojarzenie powinno dotyczyć fontanny życia.

Jak widać gracze mieli swój sposób na uporanie się z zagadkami, skarbami i życiem, pytanie tylko, po co były te fontanny. To proste – fontanna śmierci była pułapką. Jeśli gracze nie rozwiążą zagadek (co w gruncie rzeczy nie było do niczego wymagane) i wypiją z niej wodę – umrą. Fontanna życia mogła wyleczyć wszystkie rany. Przez chwilę myślałem także o mocy wskrzeszenia, ale w takim układzie istnienie fontanny śmierci byłoby bez sensu. Poza tym życie to pojęcie płynne w świecie fantasy – czy fontanna życia powinna martwego przywrócić do życia, czy też uczynić z niego nieumarłego? Zostałem więc przy leczeniu ran.

No i dochodzimy do sedna, czyli fontanny zapomnienia. Jak mówiła jedna z inskrypcji – król nie przepomni jeśli coś zostanie mu ukradzione… no chyba, że zostanie to zanurzone w fontannie zapomnienia. Taki był jej cel i jak się okazało, na skutek chaotycznych zachowań niektórych graczy, którzy wrzucali różne skarby do różnych źródeł, częściowo udało się pewne skarby zachować od przemiany w piasek. Zresztą te skarby i próby ich spieniężenia jeszcze powrócą na kolejnych sesjach.

Tymczasem jeden z graczy przeniósł się na łono Morglitha, boga śmierci. Ale co dalej z tym faktem, zobaczymy w następnych odcinkach.