O komunikacji w trakcie gry – sesja 17

Podczas wielu lat grania w gry fabularne z moją starą ekipą z rodzinnego miasta, wyrobiliśmy sobie pewien specyficzny język komunikacji. Nie mam tu na myśli idiolektu, a przynajmniej nie wyłącznie. Jako Mistrz Gry widziałem, że jeśli przekażę graczom jakieś informacje, to zostaną one zapisane, a potem przeanalizowane na wszystkie możliwe sposoby, odpowiednio zinterpretowane i w efekcie zostanie podjęta jakaś decyzja.

Grając z nową grupą mam wrażenie, że ta komunikacja nie zawsze przebiega płynnie. Prosty przykład z ostatnich sesji (których w chwili pisania tego tekstu nie ma jeszcze online) – bohaterowie uratowali życie szlachcica podczas inwazji goblinów, a w podzięce zostali zaproszeni do karczmy, gdzie ów szlachcic się zatrzymał, celem odebrania skromnej nagrody za ten heroiczny czyn. Na następnej sesji, po upływie tygodnia czy dwóch, gracze byli przekonani, że na szlachcica mieli czekać w karczmie, w której to oni się zatrzymali.

Podobnie jest z handoutami. Może wydawać się to dziwne, ale MG rzadko przygotowuje coś, co nie ma praktycznego zastosowania na sesji – więc jeśli gracz coś otrzymuje do ręki (przy sesjach online najczęściej w postaci pliku), to może to w jakiś sposób wykorzystać. I powinien podzielić się tym z pozostałymi.

Dlaczego o tym piszę? Ponieważ sesja 17 wprowadza do fabuły szmaragdowego pająka. Co prawda rozbitego, ale zawsze. Podobieństwa do tego rubinowego są jak najbardziej nieprzypadkowe, a z zapisków, które przewijały się przez ręce graczy, a o których nie ma mowy w filmach (bo gracze nie dzielą się tym i o tym nie dyskutują), można wyciągnąć kilka ciekawych informacji.

Pająki zostały sprowadzone na wyspę przez sharany i jest ich pięć – każdy ze szlachetnego metalu i innych kamieni, wszystkie bardzo cenne i obdarzone przedziwnymi mocami. Rubinowy, jak pewnie pamiętacie, korumpował umysły, wzmagał agresję, paranoję i popychał do zabijania we wściekłym szale. Ze znalezionych zapisków można było dowiedzieć się paru faktów na temat szmaragdowego: ma on związek z nieumarłymi, ale nie jest to kontrola. Uważni widzowie dopowiedzą sobie parę faktów na podstawie nagrania, a dodatkowe informacje, rozszerzające trochę tę wiedzę, wyjdą przy następnej sesji i rozwinięciu postaci Quintelli.

W zapiskach jest wspominany także trzeci pająk – ametystowy, który zaginął zatopiony gdzieś w okolicach wyspy, a kultyści dopiero go poszukują. To takie otwarcie furtki na przyszłość, która miała inicjować jedną z kolejnych przygód i rozbudowywać wątek kultystów. Szkoda tylko, że ta furtka nie została użyta, a większość graczy prawdopodobnie nawet nie zdaje sobie sprawy, że się ona pojawiła…

I tutaj wracamy do komunikacji. Jeśli kiedykolwiek będziecie grać w erpegi, pamiętajcie o dzieleniu się z resztą drużyny wiedzą, która wpadnie w Wasze ręce. Jeśli nie są to wątki zaadresowane bezpośrednio dla Waszego bohatera, związane z jego rodziną czy historią, to także inni gracze mają prawo je poznać. Często zdarza się tak, że z różnych źródeł różne postacie otrzymują szczątki wiedzy, która dopiero złożona razem daje pełny obraz sytuacji oraz możliwość podjęcia świadomej decyzji.

Dzięki temu ułatwicie zadanie sobie i Mistrzowi Gry. A może i przy okazji historia, którą wspólnie opowiadacie, nabierze kolorytu i stanie się pełniejsza.