ေဟာဒီေလာကီ
ေလာကႀကီးမွာ အသက္ ၁၀၀ မေနရ၊ အမႈ ၁၀၀ ေပြရပါတယ္။
ခရီးေဝးစီးရမွာျဖစ္လို႔ ဘတ္စ္ကားကို ဂိတ္ရင္းမွာ လာစီးတယ္။ ဒါမွ ထိုင္ခံုရမွာေလ။ ေလတိုးတဲ့ ျပတင္းေပါက္ ေဘးမွာ ေနရာယူၿပီး စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ဖြင့္ ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔ စပယ္ယာက ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းစားေနၾကတုန္း။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေနရာရထားၿပီ။ ထြက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွထြက္။
လူေတြက တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦးတက္လာၾကတယ္။ ကားေပၚမွာ ထိုင္ခံုျပည့္သေလာက္။ မထြက္ေသးဘူးလား ဆိုတဲ့ အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္။ ဂိတ္ကလႊတ္မွ မလႊတ္ေသးတာတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက လြတ္ေနတဲ့ေနရာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္။ ခ်စ္စရာေလး။ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးခ်စ္တတ္ေတာ့ ကေလး ေလးကို ၿပံဳးျပၿပီးေတာ့ ျမႇဴလိုက္တယ္။ ကေလးက သေဘာက်ၿပီး ျပန္ရယ္ျပတယ္။ အို … ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။
“ဘဘ … သမီး ေအာက္ခဏဆင္းခ်င္လို႔ ကေလး ခဏေလာက္ ေခၚေပးထားပါလား”
“ေၾသာ္ … ေအး … ေပး … ေပး”
ကေလးေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေခၚတာ လိုက္လာတယ္။ ၿပံဳးေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးကို စကားေတြ ေျပာ၊ သူကလည္း လိုက္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝီစီမႈတ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကားထြက္ေတာ့မယ္။ ေကာင္မေလး ဘာျဖစ္လို႔ တက္မလာေသးသလဲ။
“ဆြဲ ဆရာေရ”
“ဟ … ဟ … ေနပါဦး … ဒီမွာ ကေလးအေမတစ္ေယာက္ က်န္ေနေသးတယ္”
“ဟိုးထားဆရာေရ … ဘယ္မွာလဲ … ကားထြက္ေတာ့မယ္ … ကေလးအေမ … ကေလးအေမ”
တက္မလာေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကားအျပင္ဘက္ေခါင္းထြက္ … ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္။ ဘယ္မွာမွလည္း မေတြ႔။
“ဆရာႀကီး … ကားထြက္ေတာ့မယ္ … ဘယ္မွာလဲ … ကေလးအေမ”
“ဟာ … ငါ့ကေလးမဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကိုလည္း အပ္သြားတာ”
“ဒါဆိုလည္း ဆရာႀကီး … ဆင္းေနခဲ့ပါလား … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေတာ့မယ္”
ျပႆနာပဲ။ ဒုကၡေတာ့မ်ားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားသမားနဲ႔ အခ်င္းမမ်ားခ်င္။ လူေတြကလည္း စိတ္ပ်က္သလို ေျပာခ်င္လာတာေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္၊ ကေလးကိုေပြ႔ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ေကာင္မေလး ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ။
ဟာ … ငါ့ဆီမွာ ကေလးကိုမ်ား စြန္႔ပစ္သြားတာလား။ ဒုကၡ … ဘာလုပ္ရပါ့။ ဂိတ္နားက ဆုိင္ေတြမွာ
“ပန္းေရာင္ဝမ္းဆက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ မေတြ႔မိဘူးလား” လို႔ လိုက္ေမးေနတဲ့ လြယ္အိတ္ႀကီး လြယ္ထားတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ငနဲႀကီးတစ္ေယာက္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ပိုက္ထားတဲ့ပံု ေျပးျမင္ၾကည့္လိုက္။ ကေလးကလည္း သေႏၶေကာင္းေလး။ လက္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ တစ္ခ်က္ မငိုဘူး။
ကယ္ေတာ္မူၾကပါ။ ဘုရားကယ္ပါ။ သိၾကားကယ္ပါ။ ေကာင္မေလး ငါ့ကို ဘယ္လို လုပ္သြားပါလိမ့္။ ကားဂိတ္ ဝါးကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ကေလးကိုေပြ႔ထားၿပီးထိုင္ရင္းက ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ အနားမွာ ကြမ္းယာေရာင္း ေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကို
“ဒီမွာ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကေလးအပ္ထားၿပီး ျပန္မလာျဖစ္ေနလို႔” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ကာ အကူအညီေတာင္းမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုသလိုၾကည့္ၿပီး
“ဟိုတစ္ေန႔ကလည္း ဒီ ဂိတ္တဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ လာစြန္႔ပစ္ထားဖူးေသးတယ္”
သြားၿပီ ကေလးလာပစ္တဲ့ေကာင္မ်ား ထင္ေနသလားေတာ့မသိဘူး။ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေခၽြးေတြျပန္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးကလည္း လူးလြန္႔လာၿပီး ေသးေပါက္ခ်လိုက္တယ္။ လံုျခည္မွာေသးေတြ စို႐ႊဲ။ ေအာင္မယ္ေလး … ကယ္ေတာ္မူပါ။
“ဒါနဲ႔ အေဒၚ ဒီနားမွာ ရဲစခန္းရွိသလား”
“ရွိပါ့ … ဒီတိုက္ႏွစ္လံုးတန္း အလြန္က ရဲစခန္းပဲ”
ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရဲစခန္းကို သြားဖို႔လိုၿပီဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ကိုယ္လာၿပီး ဘာေတြျဖစ္မွန္းမသိ။ ရဲကိုေတာ့ အသိေပးရေတာ့မွာပဲ။
ေနကလည္းပူေတာ့ ထီးေလးကိုဖြင့္။ ကေလးကို ပခံုးေပၚေမွာက္တင္။ ဂိတ္ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္မယ္အလုပ္
“ဘဘ … ဘဘ … သမီး ဒီမွာ … ကေလး … ကေလး”
ေအာင္မယ္ေလး ေကာင္မေလးက အေမာတေကာေျပးလာပါလား။
“နင္ဟယ္ … ျပႆနာပဲ။ ဘယ္သြားေနတာလဲ။ ကားက ထြက္သြားၿပီ။ ငါဆင္းေနလိုက္ရတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“ဟီး … ဟီး … ဘဘရယ္ … သမီး ကားေပၚေရာက္မွ အိမ္သာတက္ခ်င္လာတာ မေအာင့္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္သာရွာရင္းနဲ႔ အဲဒါ ေဈးအိမ္သာအထိ ေျပးလိုက္ရတာ။ ကားမထြက္ေလာက္ေသးဘူးထင္လို႔”
ဟူး … ႐ူးေတာင္ ႐ူးခ်င္တယ္။ သူကေတာ့ ဟီးဟီး။ ဒီမွာေတာ့ ေတြးလိုက္ရ၊ ပူလိုက္ရ။
“ေက်းဇူးပါပဲ ဘဘရယ္။ လာ … လာ … သမီးေလးလာ … အို ဘဘအေပၚ ႐ွဴး႐ွဴးေတြေပါက္ခ်ထားသလား။ အားနာလိုက္တာ ဘဘရယ္”
“မယ္မင္းႀကီးမရယ္ … နင္ျပန္လာတာကိုပဲ ငါက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားတစ္စီးက ဂိတ္ထိုးလာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာေဘးနားမွာ ၅၀၀ ေပးၿပီး သြားထိုင္ေနလိုက္ပါ တယ္ဗ်ာ။
ေလာကႀကီးမ်ား အသက္ ၁၀၀ ေနခ်င္မွ ေနရမွာ။ အမႈကေတာ့ အျပင္တစ္ခါထြက္ တစ္ခါ။ ကယ္ေတာ္မူပါ။
Congratulations @kosithuk! You received a personal award!
You can view your badges on your Steem Board and compare to others on the Steem Ranking
Vote for @Steemitboard as a witness to get one more award and increased upvotes!