ကြၽန္​မရဲ႕ၾကင္​နာသူ 🌟🌟🌟

ကြၽန္​မရဲ႕ၾကင္​နာသူ
🌟🌟🌟
"အခန္​းထဲျပန္​ဝင္​မွာလား ကြၽန္​မလိုက္​ပို႔​ေပးမယ္​"
"ရပါတယ္​ "
႐ွိန္​းကသူ႔ကိုတြဲထူထား​ေသာသူမလက္​ကိုဆြဲျဖဳတ္​လိုက္​သည္​ သူမလည္​းအခန္​းျပင္​မွပင္​႐ွိန္​းဝင္​သြားတာကိုၾကည္​့လိုက္​သည္​ ႐ွိန္​းတံခါးပိတ္​လိုက္​​ေတာ့သူမလည္​းျပန္​ဖို႔​ေျခလွမ္​းလိုက္​သည္​
"​ေနဦး "
အခန္​းတံခါးျပန္​ဖြင္​့လာၿပီး႐ွိန္​းက​ေျပာလိုက္​သည္​
"ဘာ ကိစၥ႐ွိလို႔လဲ ဘာ ​ေျပာမလို႔လဲ"
"ည​ေန​ေလးနာရီက ယာဥ္​တိုက္​မႈျဖစ္​ၿပီးဆံုးသြားတဲ့လူ​ေလးငါး​ေယာက္​ကိုခဏ​ေန အ​ေအးတိုက္​မွာ​ေရြ႔​ေျပာင္​းဖို႔ဒီကိုျဖတ္​ၿပီးတြန္​းလာၾကလိမ္​့မယ္​မင္​း ဟို ညနက္​ၿပီးဆို​ေတာ့ ​ေၾကာက္​တတ္​ရင္​ ဘုရားစာ​ေလးရြတ္​ၿပီးျပန္​လို႔​ေျပာမလို႔ပါ ခုလိုအသိ​ေပးထားရင္​လည္​း မင္​းျမင္​ရင္​မလန္​႔​ေအာင္​လို႔"
႐ွိန္​းက​ေျပာၿပီးတံခါးျပန္​ပိတ္​လိုက္​သည္​ ဂ်ဴလီယာ့မွာ​ေျခတစ္​လွမ္​း​ေတာင္​​ေရြ႔မရ​ေတာ့ ​ေက်ာက္​ခ်ထားသလိုရပ္​​ေန​ေသာ​ေနရာမွာပင္​ျမဲျမံ​ေနသည္​ တီး တီး နာရီအခ်က္​​ေပးသံ​ေၾကာင္​့ဆက္​ခနဲလန္​႔သြားသည္​ ႐ွစ္​နာရီထိုးၿပီး
"​ေဒါက္​ ​ေဒါက္​"
ဘယ္​အရာကခိုင္​​း​ေစလိုက္​သည္​မသိအခန္​းတံခါးကို​ေခါက္​လိုက္​မိသည္​ ႐ွိန္​းကတံခါးဖြင္​့လိုက္​ၿပီးသူမကိုၾကည္​့ကာ
"မျပန္​​ေသးဘူးလား ျမန္​ျမန္​သြား ခဏ​ေနသူတို႔လာၾက​ေတာ့မယ္​"
႐ွိန္​းစကားဆံုးသည္​ႏွင္​့သူမ႐ွိန္​းအခန္​းထဲဝင္​ၿပီးသားျဖစ္​သြားသည္​ တံခါးကိုလည္​းအျမန္​ျပန္​ပိတ္​လိုက္​ၿပီး​ေလာ့ခ်ထားလိုက္​သည္​
"​ေၾကာက္​လို႔လား"
႐ွိန္​းက​ေမးရင္​းသူ႔ကုတင္​​ေပၚျပန္​ထိုင္​ခ်လိုက္​သည္​ ဂ်ဴလီယာလည္​း​ေၾကာက္​တယ္​လို႔​ေတာ့မ​ေျဖခ်င္​ ဒါ​ေၾကာင္​့အခန္​းထဲ​ေဝ့ဝဲၾကည္​့လိုက္​ၿပီးဘယ္​သူမွမ႐ွိတာနဲ႔
"ကြၽန္​မလား အဟင္​း မ​ေၾကာက္​ပါဘူး ကြၽန္​မက​ေၾကာက္​တတ္​တဲ့လူမွမဟုတ္​တာ ႐ွင္​ကတစ္​​ေယာက္​ထဲလူနာ​ေစာင္​့လဲမ႐ွိတာနဲ႔ အဲ့ဒါ႐ွင္​မ်ားအားငယ္​ၿပီး​ေၾကာက္​​ေနမလားလို႔လာကူ​ေန​ေပးတာ​ေလ ဘာလဲ ႐ွင္​ကကြၽန္​မကို​ေက်းဇူးမတင္​ဘူး​ေပါ့ဟုတ္​လား"
"အပို​ေတြအရမ္​းမ​ေျပာနဲ႔ ​ေခါင္​းကိုက္​တယ္​"
​ေျပာ​ရင္​းသူကလွဲခ်လိုက္​သည္​ ဟ ဒါမ်ိဳး​ေတာ့မိဂ်မ္​းကိုလာမလုပ္​နဲ႔
"ဒီမွာ ႐ွင္​က​ေက်းဇူးမတင္​တဲ့အျပင္​ဒီလိုမ်ိဳး အတိတ္​​ေမ့သလို​ေရႊ​ေပ်ာက္​သလိုလာလုပ္​​ေနတယ္​​ေပါ့​ေလ ထ ထ ကြၽန္​မနဲ႔စကားထ​ေျပာ ထ"
​ေျပာရင္​းသူ႔ကိုဆြဲခါလိုက္​​ေသးသည္​ ဟင္​း မလႈပ္​ပါလား ​ေသမ်ားသြားၿပီလား မျဖစ္​ဘူး​ေနာ္​
"ကို႐ွိန္​း ထ ကို႐ွိန္​းထထထ"
ဟာ တကယ္​ဘဲ​ေသသြားတာလား ဒုကၡဘဲ ငါအမႈပတ္​မွာ​ေပါ့သူ​ေသရင္​
"ကြၽန္​​ေတာ္​​ေခါင္​းကိုက္​​ေနတယ္​ ​ေအး​ေအး​ေဆး​ေဆးလွဲ​ေနပါရ​ေစ"
"ဟင္​း ႐ွင္​မ​ေသဘူး ​ေတာ္​​ေသးတာ​ေပါ့"
သူကဘာမွျပန္​မ​ေျပာဘဲ သူမလက္​ကိုဆုတ္​ကိုင္​ထားလိုက္​​သည္​
"ကို႐ွိန္​း ဘာလို႔ ကြၽန္​မလက္​ကိုကိုင္​ထားတာလဲ"
"မင္​းၾကားဖူးလား လူ​ေတြ​ေသရင္​​ေသြးပူ​ေတြအားလံုးဗိုက္​ထဲမွာျပန္​စု​ေနၿပီး​ေသြးမ႐ွိ​ေတာ့တဲ့လက္​ဖ်ား​ေတြ​ေျခဖ်ား​ေတြ​ေအးစက္​သြားတယ္​တဲ့ မင္​းကလူနာလာ​ေစာင္​့တာဆို​ေတာ့မင္​းလူနာ​ေသမ​ေသလက္​ကိုကိုင္​ၾကည္​့ၿပီးသိႏိုင္​တာဘဲ ဆုပ္​ထား ဘယ္​​ေတာ့မွမလႊတ္​နဲ႔"
သူက​ေျပာၿပီးမ်က္​လံုးျပန္​မွိတ္​ကာၿငိမ္​သြားျပန္​သည္​ သို႔​ေသာ္​သူ႔လက္​က​ေတာ့​ေႏြး​ေထြးျမဲ ​ေႏြး​ေထြးဆဲ ဘာရယ္​​ေတာ့မသိသူမရဲ႕မ​ေသဆံုး​ေသာႏွလံုးသားလည္​း​ေအးစက္​​ေသာ​ေဆးရံုကလူနာခန္​းမွာ​ေႏြး​ေထြးလာသည္​ သူမကိုသူကမၾကည္​့​ေသာ္​ျငာလည္​း႐ွက္​ျပံဳး​ေလးတစ္​ခုသူမျမင္​​ေအာင္​ျပံဳးျပမိသည္​....