သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း အပိုင္း ၂၄

ည ၉နာရီေက်ာ္လာေတာ့ အျပင္သြားလည္တဲ့သူေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ေနာက္ထပ္၁ဝိုင္းေထာင္ဖို႔ တာဆူေနၾကတယ္။
ဖဲထုပ္အသစ္ သြားဝယ္ၾကတယ္။
ဖဲထုပ္ရလာေတာ့ ေနာက္၁ဝိုင္းစတယ္။
၃ဝိုင္းဆိုေတာ့ ေဘးမွာရပ္ၾကည့္ေနသူ နဲသြားတယ္။
ေဘးထိုးေတြ နဲသြားတာေပါ့။
အရင္က ၁အိမ္ထသြားရင္ ေဘးထိုးေတြ အလုအယက္ ဝင္ရတာ။
သူဝင္မယ္ ကိုယ္ဝင္မယ္ ေနရာလုရတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ထိုးလက္စဝိုင္းမွာပဲ ေနတယ္။
အပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဘးထိုးရတာ၊ အလွည့္ကိုေျပာတာ။
ဒီအိမ္က တစ္ပင္စား တစ္ပင္ေသဆို စားရမဲ့အလွည့္ ဝင္ထိုးတာ။
ေနာက္ဝိုင္းသစ္ဆို အပင္ျပန္ၾကည့္ေနရမယ္။
က်ေနာ္ေဘးထိုးေနတဲ့အိမ္ကသူ ေတာ္ေတာ္႐ႈံးေနတယ္။
သူက ႏွစ္ပင္ေသ တစ္ပင္စား၊ ဒါကိုသူ မသိဘူး။
႐ႈံးမဲ မဲေနတယ္။ က်ေနာ္က ေဘးကၾကည့္ေနေတာ့သိတယ္။
သူကို အၾကံေပးေတာ့လဲ အသိအမွတ္မျပဳဘူး၊ ေဒါသေတာင္ ထြက္ေသးတယ္။
ကိုယ္လဲ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး၊ သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔သူ ကစားတာပဲ။
ေနာက္ သူဒိုင္အလွည့္မွာ ပန္းကန္ထဲ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးထည့္တယ္။
ဖဲမေကာင္းေတာ့ ဝမ္နင္ေတာင္ မေခၚလိုက္ရဘူး၊
ပန္းကန္ထဲ ပိုက္ဆံကုန္သြားတယ္၊ ေလ်ာ္ဘို႔ေတာင္ မေလာက္ဘူး။
ႀကီးတဲ့အိမ္ကို အရင္ေလ်ာ္ရတယ္၊ က်န္တာ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ရတယ္။
သူထပ္မကစားေတာ့ဘူး၊ အရက္သြားေသာက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္။
သူ႔အိမ္ဝင္မဲ့သူ မ႐ွိဘူး၊ ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ သူ႔ေနာက္လိုက္သြားလို႔။
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ကို ဝင္ကစားဖို႔ ေခၚၾကတယ္။
ဖဲဝိုင္းက အ႐ွိန္ေကာင္းၿပီး ဝိုင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ကိုယ့္မွာ ေငြနဲလို႔ စဥ္းစားရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝင္ကစားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
႐ွိပူရေသး ကုန္မွေအး တဲ့၊ ထိန္းေတာ့ ကစားမယ္ေပါ့။
ကိုယ္က ေနာက္ဆံုးမွ ဒိုင္ကိုင္ရမွာဆိုေတာ့၊ ပိုက္ဆံကုန္သြားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။