Aynadaki Ben (deneme)

     

    Baktım aynaya, ben. “Senin orada olma sebebin benim” dedim. “Gidersem yok olursun” dedim. Dinlemedi. Çektim gittim. Herkesin daha önce aşk acısı yaşadığı, herkesin en az bir kere aldatıldığı bir şehre geldim. Kimse ilk seferki gibi çırılçıplak koşamıyor artık birisine. Kimileri incinmiş. Kimileri sevip sevilmemiş hatıralarında. Aşkın kötü bir şey olduğu fikri yaygınlaşmış ikinci el insanlarda.İnsanların kendilerini önemli sanışlarını, önyargılarını, dünyaya bu kadar kapılmalarını, paraları kadar yaşayacağını sanmalarını anlayamıyorum. Tırnak boyamanın normal sayıldığı bir çağdan bahsediyorum. Ama doğal kalan bir şey var mıdır dersiniz ? Karanlıkta yalnız bırakılmış oyuklu bir piyanonun içindeyim. Şşşş…

    Henüz Dosto’yu okumadım. Ama onu seveceğimi düşünüyorum. Nedeni yok. Ya da bilmediğim bir nedeni var. Zaten bilseydim sıkıntı olurdu. Kahvemi tek şekerli içerim. Acıyı da tatlıyı da bir yudumda yaşamak hoşuma gidiyordur belki. Ama sütü sevmem. Kavga ayırmaya gelen aşırı hoşgörülü enişte gibi. Her şeyin yumuşatılması iyi değil. İnsanlar kavga etmeli. Yaz, kış farketmeden yorgansız uyuyamam. En kötü bacaklarımın arasına alırım. Parfüm sıkmadan evden çıkmam. Çıkanı da yadırgamam.Yalnızlık derin yaralar açıyor sol yanımda. Yaramı saran da o oluyor. Varlığımı Sümerlere ve Gutenberg’e borçlu olacağım hiç aklıma gelmezdi. Artık pencereyi açmak yerine odamın ışığını yakıyorum. Ne diye dışarıya bakacakmışım ki hepsi kafamdayken ? Hani bir şiir vardı:“Senin kafanın içi

Yıldızlı karanlıklar

Kadar

Güzel,

 korkunç, kudretli ve iyidir.

Yıldızlar ve senin kafan

Kâinatın en mükemmel şeyidir.”

    Gezmiş anlıyor beni. Son sigarasını içiyor, yaftası boynunda. Yazık ettiler ona da…

 Yüksekten mi korkarsın, düşmekten mi ? Aklıma yetişemiyorum. Sözcükler birleşmiyor. Sevişmenin ve küfürleşmenin aynı kefeye konulup edepsizlik sayıldığı bu dünyada mutlu olabilir misin ? Ben olamıyorum. Baş parmağınla silsen de gözyaşlarımı, yetmiyor. Zıvanadan çıktım, düştüm. Hiçbir şey açıklama gereği duymuyorum. Çünkü benden veya senden kaynaklanan yanlış anlaşılmalar olabilir. Bundan korkuyorum. Ve birbirimizi tam olarak anlayamadan ölüp gideceğiz. Bu da beni yaşarken öldürüyor. Gereğinden fazla yaşadığımı düşünürken, sakalımın yeni çıktığını farkediyorum. Nietzsche’nin dediği gibi “Konuşulmayan gerçekler zehirliyor.”Camus insanları topluma ve kendine yabancılaştırırken ben kahve içiyorum. Dışarıda yenilik hareketleri oluyor. Hissediyorum. Ben de herkes kadar yalnızım, herkes kadar kalabalığım bunu da biliyorum. Bunlar normal şeyler metropollerde. Alışılıyor zamanla. Rakı içiyorum geçiyor. Rakı da asabi çıkarsa mari iş görüyor. Bazen al aşağı oluyorum. İhanetler canımı sıkıyor. Her ihanet sevgiyle mi başlıyor? Tavanım izin verse kutup yıldızından yolumu bulup gideceğim belki. Ama yok… Dört duvarda saklı, izbeyim. Tel örgülerle çevrili yüreğim. Yürek de klişeleşti baksana.

    Her sabaha umutla uyanmak sana da yorucu gelmiyor mu? Özgürlük yanılgısından, bir şeylere hizmet etmekten ve devamlı yönetilmekten çok sıkıldım. Normal olmak bu kadar zor olmamalı… Bilmenin verdiği hazla ve cahilliğimin mutluluğuyla çelişip gidiyorum. Sâhi ben ne diyorum? Kafka yardım et! 

(fotoğraf kaynak: Pinterest)