BALKON

Balkon küçüktü, tek kişilik olduğunu o masa ve sandalye bile kabullenmiş benimsemiş gibi mağrur duruyorlardı. Burunları olsa eminim kıvırırlardı, bu kim der gibi bakıyorlardı bana. İrkildim, Fikret’in arkadaşı seslenince.

-Hiçbir şeye dokunmadım. Her şey o nasıl bıraktıysa öyle duruyor. Temizlemedim de ha. Sen istersen temizle.
Fikret’in masada bıraktığı çiziklerin içine toz dolmuştu, sandalye de aynı şekilde. Yerde bira şişeleri. Dökülmüş saçılmış her şey.
-Fikret böyle dağıtıp gitmeyi sever, dedim.
Gülümsedik, eminim içten içe bana acıyordu, ben de kedime acıyordum.
-Fikret kendini de dağıtmayı severdi. Kaç kez komşularla papaz olduk. Sanki bir bok yazabiliyormuş gibi gelip buraya ortam kurardı. İçkiler kağıtlar kalemler falan. Hiçbir şey yazamadan sarhoş olurdu. Bağırırdı sonra, herkesi rahatsız ediyordu pezevenk. Sanki burada bir şekilde kendini tüketiyordu. İyi oldu gittiği.
-İyi oldu gittiği, diye tekrarladım ben de.
Bu cümleyi günde 853 defa söylüyordum kendime, alışmak için.
-Eh, şimdi sen de mi gelip yazacaksın burada? Bak, açık konuşayım Fikret artık gelmez. Hem gelmesini de istemem bana sorarsan. Bu balkonu kullanman mesele değil, dilediğin gibi kullan kapım açık her zaman da…
-Ben balkonunu kullanacağım sadece, seni de komşuları da rahatsız etmem, inan. Başka bir durum yok.
-Ya madem temizleseydik öyle oturma oraya.
-Hayır, Fikret’in masada açtığı yaraların içinin dolmuş olduğunu görmek beni mutlu ediyor.
-Bak bunu yaz mesela.
-Yazdım bile.
-Kendine neden bunu yapıyorsun? Değer mi Fikret için? Arkadaşım evet ama bu pisliğin teki olduğu gerçeğini değiştirmiyor.
-Bu masadaki çizikler var ya, durumum onlara benziyor. Yaralanmıştım, içim boşalmıştı benim. Fikret doldu çiziklerimin içine, beni doldurdu yani bu tozların yaptığı gibi, pislik de olsa yaralarımı kapattı. Gidince ( iyi oldu gittiği – 347) anlıyorsun değil mi ne oldu?
-Anlamıyorum ya ben anlayamam. Neden deşiyorsun yaranı buraya gelip? Yani evinde oturup da yazabilirsin ya da hiç yazmazsın. Gidip yaşasana.
-Burada, bu balkonda, yazmam gerekiyor.
-Burayı tutmamızın sebebi bu balkon oldu biliyor musun? Fikret vuruldu. Balkonları çok sevdiğini biliyordum zaten balkonlu evlere bakıyorduk ama baktıklarımızın içinde en kötüsüydü bu, diyebilirim. Küçük, eski görünümlü. Tutturdu illa burası olacak diye. Bir masa bir sandalye koyarım şuraya şunu buraya bunu falan. Tamam ulan, dedim tamam. Hiçbir şey için bu kadar istekli değildi.

Sonra içini çekti Fikret’in arkadaşı:

-Sonra burada kafayı yedi, siktirip gitti.
-İyi oldu gittiği – 348
-Efendim?
-Onu buraya gömmek için buradayım ben. Yazarak. Biliyor musun o bana özel şeyler yazardı, böyle mektup gibi bazen hikaye şiir bazen. Kelimelerini iliklerime kadar hissettiğimi söylemiştim bir keresinde. Nasıl oluyor bu dedim. Kalem bir kazı aletidir demişti bana o zaman, bir kitapta okumuş o da. Bu balkonun onun için önemini biliyorum. Burada doğdu, burada gömülecek.
-Ne ! Nasıl burada doğdu?
-Anlattı bana, çocukluğu, bebekliği, sancıları. Hatta annesini bu demirlerin kıvrımına benzetirdi.
-Annesi balkondan atla- hasiktir !
-Şimdi artık beni bu balkonun ruhuyla baş başa bırakır mısın? Bir yerden başlamalıyım.
-Tabii tabii, sen yaz. Bir şey olursa seslenirsin, içerideyim. Ulan Fikret, hiçbir şey söylemeden gittin ha..
-İyi oldu gittiği – 349

image: pixnio.com