Benim için hayat o gün başladı... #2

Bu kadar kalabalık bir ortama ilk kez denk gelmiştim.Kapıda kocaman dört otobüs ve bir sürü araba vardı.Ankara ya yola çıktık benim bulunduğum arabada kuzenlerim vardı yaşlı gözlerini saklamaya çalışan gülen yüzler...Düşünüyorumda ne kadar zor bir durummuş onlar içinde.Ankaraya dedemin evine gittik o korkunç kalabalığın bir benzeride orda vardı.Yine aynı duygu seli.Göz göze geldiğim herkez ağlamaya başlıyordu.Kuzenlerim ve beni bir odaya kapattılar oyunlar oynadık anlamsızca gülüyodum.Nasıl oldu yanlız kaldım o odadan dışarı çıktım.Dedemin odasının kapısı kapalıydı.Dedemin odada olduğunu düşünerek odaya daldım.Odanın ortasında iki tabut vardı.Odadan bir anda çekip aldılar beni ve kapısını kitlediler.Orda kimin yattığını sordum ama kimseden cevap alamadım.Hala farkında değildim.Kime annem ve babamın ne zaman geliceğini sorsam işleri bitince gelicekler,birazdaha gecikecekler diyerek oyaladılar beni.Bu arada cenaze işleri bitmiş annem ve babam toğrağa verilmiş ve istanbula geri döndük.Tam olarak hatırlamıyorum ama uzun bir süre beni çok iyi oyaladıklarını biliyorum belki üç belki altı ay. Ve bir gün abim beni karşısına alıp herşeyi anlattı bana.Artık dört kardeş bir arada yaşıycağımızı annem ve babamın uzaktan bizi seyredeceklerini onlar orda üzülmesin diye hep mutlu görünmemiz gerektiğini anlattı bana.Çok büyük tepkiler vermedim olması gerektiği gibi oyuncağını kaybeden bir çocuk gibi ağladım sadece...
Daha sonra devam edicem okuyan herkeze çok teşekkür ederim.