Hastanede yaşam
Kaçınız hastanede bir gün dahi olsa kaldı bilmiyorum ama ben yaklaşık üç hafta kaldım hastanede. O aralar biraz rahatsız olduğum için doktorun isteği üzerine yatmayı kabul etmiştim.Bu olay olduğunda üniversite dördüncü sınıfa gidiyordum. O aralar hiç de sağlıklı değildim ve çok şükür atlattım o günleri. Bir gün normal muayene için gittim doktora ve aklımdan da geçmedi değildi aslında. Sonra doktorum senin hastanede yatmanı uygun görüyorum demişti hatırladığım kadarı ile. İlk başta istemesem de sonra yattım maalesef. Hatta doktoruma şöyle dediğimi hatırlıyorum: Benim yanımda hiç eşyam yok, nasıl olacak ya? Sonra o gün içinde doktorum birkaç saatliğine izin vermişti. Ben o aralar yurtta kalıyordum. Yurda gidip eşyalarımı aldım ve çıktım. İzin bile almamıştım sanırım. Sonra direkt hastaneye gittim.
Ve biraz ilginç biraz da sıkıcı günler…
İlginç diyorum, çünkü ben psikiyatri kliniğinde yatmıştım. O aralar da kendime zarar veriyordum. Şimdi düşünüyorum da neden öyle davranıyordum ki. Mesela şu anki aklım olsa kendime asla zarar vermem yani. Neyse öyle işte… Ve çok sıkıcı idi. Neden mi? Çünkü bu klinikte kapıyı kilitliyorlardı ve hastaların tedavi sürecince klinikten dışarı çıkmaları yasaktı.Çok ilginç bir süreçti benim için. Çünkü oradaki kişilerin bazıları kendini bilmiyordu. Ve muhtemelen hep öyle devam edecekti. Bahsettiğim kişiler benden yaşça küçüktü ve dediklerine göre en az üç yıldır orada kalıyorlardı. Ben üç hafta dayanamazken üç yıl filan.
Gerçekten hapishane hayatı gibiydi. Dışarı çıkmak yasaktı, telefon yasaktı. Ben de kendimce çözümler buldum. Normalde doktorlar izin vermiyordu kimseye. Ama doktoruma sıkıldığımı söylediğimde izin verdi ve bir saat çarşıda dolaşmıştım. O aralar hastaneye sokabileceğim puzzle çeşidi almıştım. İnanır mısınız sabah akşam onunla uğraşıyordum ve ara sıra da tenis oynuyordum oradan bulduğum kişilerle. Neyse sonra her gün orada kalkıp yaşamaktan sıkıldım ve bunu doktoruma söyledim. Doktoruma hatta ikna olsun diye iyi hissediyorum filan dedim ama yemedi. İlk başta izin vermedi. Sonraları ise iyileştiğimi görse gerek ki kabul etti. Ve o gün dışarı çıktığımda rahatlamıştım ve çok dolaşmıştım. Şükürler olsun. Ve her zaman diyorum: “ Allah, hastaneleri ne başımızdan eksik etsin ne de hastaneye düşürsün.”