Kardeşini Seç...

Bugün sizi biriyle tanıştıracağım. 22 yaşında dünyalar güzeli bir kız. Biraz hikayesinden, daha doğrusu hikayemizden bahsetmek istiyorum.

https://www.kardesinisec.com ‘un ilk senesi. Cengiz Tünay şu iyilik bulaşıcıdır videolarındaki hikayelerden birini yaşıyor ve bir zincir oluşturmaya karar veriyor. O zincirin bir halkası olmadan durmam mümkün değil tabii. Çevremde en son duyanın ben olduğuna çok üzülmüştüm. Herkes yakınlarda bir yerlerde kardeşlerini seçmiş, mektuplaşmaya başlamıştı bile. Yakın olmaz dedim, en uzak olmalı. Iğdır’dan 3. Sınıf öğrencisi bir kız çocuğu seçtim kendime. Önce temsilci, sonra öğretmenle konuştuktan sonra küçük bir koli ve bir mektupla ilk gönderimi okula yaptım. O arada çeşitli hikayeler dolanmaya başladı çevremde. Yok benden bilgisayar istedi, yok para gönder dedi babası falan. Bir süre temsilci ve öğretmen ikilisi ile sürdürdüm yardımları bu tür şeylerle muhatap olmamak için. Ama gönül istiyor ki, sesini duy, git sarıl kucakla!

İlkokul 4. Sınıfa geçtiğinde, bence tanışmamızın vakti geldi dedim kendi kendime. Öğretmen aracılığı ile kendisiyle konuşup iletişim bilgilerini edindim. Kolisine konulacak her şeyi ilk seneye nazaran daha özenle seçtim, sürekli iletişim kurarak birlikte seçmeye çalıştım hatta. Okula önlüksüz gittiğini de öğrendim bu sayede. Koli ve mektup hazırlanıp kargo yoluna düştü. Sonra bir mektup aldım, eciş büşüş yazısı ve önlüğü ile çekilmiş bir fotoğrafla. Herkese gösterdim fotoğrafı sanırım. Sonra her ay gönderi yapmasam da, 2 defa falan mektuplaştık ayda.

Bulunduğum şirketten ayrılıp, kendisine haber verdim. O numaradan bana ulaşamazsın işten ayrıldım artık numaram bu oldu diye. Bir hafta sonra kargo geldi kapıya, kocaman bir paketle. Z.Y’den bir paketiniz var diye. Merakla açmaya başladım. Kışlık ne kadar şey yaptılarsa kendilerine ailece, yarısı içinde. Ekmekler, tereyağları, un, bakliyat… Kış ayı diye çoraplar, şallar, atkılar örmüş anacağım ellerinle. Saatlerce ağlamışlığım var bu sebeple. Bugün kötü gününde yanında olacak insanı zor bulurken, ekmeğini paylaşmış hiç tanımadıkları biriyle bu insanlar.

İlkokul ve ortaokulu sıkıntısız bitirdik. Aramızdaki bağ daha da kuvvetlendi tabii. Hemşire olmak istiyor ama sağlık meslek lisesine puanını yettiremedi. Dedim bırakmak yok kendimizi, tam gaz üniversiteye! Doktor oluruz bizde. Yaz dönemi hangi okulda daha iyi eğitim alır, hangi kursa göndermek lazım çalış, didin. Sınav dershanesindeki herkes hem kayıt esnasında hem de okul konusunda inanılmaz destek oldular bana, madem sen ta oralardan böyle bir işe giriştin hep birlikte üstesinden geliriz diye. Önerdikleri lisenin müdürü ile iletişime geçtim. Beni bir türlü algılayamadığım bir gerçekle yüzleştirmeye çalıştı günlerce. Eğitimci olarak ben çocuğumu o okula gönderiyorsam, bu sorunu sen çözeceksin diye, inatla durumu kabul etmedim. Bencilce geldi sonra yaptığım. Z. ile paylaştım. Okul müdürünün anlattıklarını anlattım; göndermeyi düşündüğüm lisenin tüm öğrencileri neredeyse alevilermiş ve orada maalesef anlam veremediğim, üzerine yorum yapamayacağım bir şekilde Kürt kişilerin dışlanması, arkadaş edinememesi ve öğrenciler tarafından itilip kakılmaya varabilecek davranışlarının söz konusu olduğunu öğrendim. Cümleme devam etmeden, “ Sen o okula gideceksin diyorsan, ben ona gideceğim! Ben hallederim tüm sorunları, sen merak etme “ dedi.

İşte benim kızım! Ama zor olan kısım bu değil, aileyi ikna etmekmiş meğer. O da biliyormuş da anlatamamış. Kayıtın kapanmasına birkaç gün kalaya kadar her gün babası ile kavga ettim. O okula gidecek dedikçe ben kızımı imam hatipte okutacağım diyor. Ben İstanbul’da o Iğdır’da saçımızı başımızı yoluyoruz. En son konuşmamızda hayatta en son yapacağım şeye başvurdum. Tehdit! Kızını imam hatipte okutursam tek kuruş destek olmam. Sonra Z. ile görüşüp, durumu izah ettim. Ablasından öğrenmiş olacak o sırada evden kaçan halasının üzerinden örnek vererek “ ben de kaçarım” diye bir tehdit de ondan gelince babası ikna oldu.

Okulda yaşadığı problemler dershaneye, dershaneden bana, benden müdüre diye kısır döngüye girdi ama derslerine yansımadı çok şükür. Sene sonuna doğruda çözülmeye başlandı diyebilirim o kadar kişiyle. Veli benim tabii. Attığı adımdan haberim var. Edebiyat dersini vermedik, sınavı da geçemedik. Olsun bir daha şansımız var, daha iyi hazırlanırız bu sene. Sorunumuz büyük! Babası duyarsa okuldan alır. Söylemedik, lise ikinci sınıftayız devam ediyoruz dedik. Yaz tatilden sonra her şey tıkırında. Okul tam gaz, dershane süper, ders notlarımız yüksek hiçbir sıkıntımız problemimiz yok hedefe koşuyoruz el ele. Yılsonuna doğru iletişimimiz kesildi. Babasını arıyorum cevap vermiyor, müdürü arıyorum telefonu servis dışı, dershane ulaşamıyor, okulda kimseyle iletişim kuramıyorum. Hayırlısı diyerek bekledim, bekledim, bekledim. Biliyorum ki Z. ortalığı birbirine katar bir sorun olsa. Okumaya o kadar hevesli ki, aklıma gelen her şeyi kovalıyorum olumsuzu çekmemek için bu sebeple.

4-5 hafta sonra ulaştı bana. Ağlamaktan helak olmuş sesi, ses tonundan bile bangır bangır insanın yüreğine işlettiği hayal kırıklığıyla. Utanıyorum diyor başka bir şey diyemiyor. Sonra sakinleşti. Babası öğrenmiş sınıfta kaldığını, yaka paça köyün birine atmış kızı. Ne dışarı çıkabiliyor ne arayabiliyor. Kafasını camdan uzatması yasak! Halası sağ olsun gidip alıyor yanına. Yalvarmadığımız okul, konuşmadığımız yetkili kalmadı. Ama almadı hiçbir okul. Açıktan okutun diyerek bizi salladılar.

Yaşadıklarından sanırım, istemedi zaten o da. Açıktan da okumayacağım dedi, siz bir yere kayıt ettirseniz de. Çok sövdüm! Açıp telefon babasına da sövdüm! Adam sonra vefat etti, bir gram üzülmedim. Allah rahmet eylesin dedim geçtim. Ara ara görüştük konuştuk. Sonra gene koptuk.

Ama bugün!

İnstagramdan bir ekleme talebi geldi. Heyecandan titredim! Sonra hemen whatsapp’a koşuldu.

Dedi ki; Ablam! Son sınavım var. Liseyi bitiriyorum açıktan!

Dedim ki; Seni çok seviyorum! Evladımdan farkın yok benim için. Ver elini üniversite…

(Fotoğraf Kaynak)

---

Posted from my blog with SteemPress : https://nsab.000webhostapp.com/2018/11/kardesini-sec

---