Zamanda Yazarlık

Röportajın ilk sorusu aynı zamanda yazar olarak cevaplayacağım ilk soru da olacağından heyecanlıydım. Çünkü ne şimdide bulundum daha önce ne de yazar oldum. Hep geçmişteydim. Zihnen, bedenen ve psikolojik olarak...

Kendimi de insanları da gayet iyi tanıyorum ve insanlarla ilişkilerimi hep bildiklerimin üzerine inşa ediyorum. Sonrası hep aynı: insanlar sözlerini, anılarını, sanrıların geçiciliğini çok çabuk unutuyorlar. Zaten biliyorum yalanların, planların, pozların ve nice çirkinliğin insanlarda daim olacağını. Yine de abartılı toleranslar ve (son zamanlarda) ilaçlar sayesinde ya da yüzünden normal ilişkiler kurabildim. Kuramamalıydım. Eski ben toleranslarını taviz vermeden göstermeyi başarırdı, kurmacada üstüne yoktu yananın.

Bütün ilişkilerimi kimseye zarar vermemek için bitirdim. Beklentilerimi de kendimi korumak için düşük tutuyorum senelerdir. Bana çok güzel yalanlar söyleniyor. Hiçbirine inanmıyorum. İhtiyacı olunca dönenlere, yarasını ölümcül sananlara, öylesinelere, yalan bile söyleyemeyecek kadar saf olanlara salgıladığım merhametin bile onlara zarar vereceğini ve böylece benim de üzüleceğimi düşünerek iki tarafı birden koruyacak politikalarla yaşadım hayatım boyunca. Bir gün bir açık verdim ve aldatılmak kere kandırılıp kullanılmak kere terk edildim.

Başıma gelecekler beklentilerimle doğru orantılıydı. Biliyordum. Anlattım, daha en başındayken sonumuzda başımıza gelecekleri gösterdim. "Yine de"si yüksek bir el açıp kozlarımızı ona göre oynarsak biz kazanabilirdik. Ama biz olmamayı özletecek kadar ben olmuşum ki basit bir süreci bile sabırdan yoksun, aciz bir insana yakışan şekilde oynayıp sonunda sadece benim başında gösterdiğim kuyuya düşeceğim şekilde planlar yaptı. Bir insana da bu yakışırdı zaten. Ben olup kendimi sokağa atarsam evime dönmemi beklemesini istediğim insan önce kabuller üstüne kabuller etti sonra acizlikler üstüne acizlikler. Evimi yakmış ben yokken. Sonra beni sokakta buldu, diz boyu intikamlar aldı.

Bıraktığım ilaçlar bile kullanırken verdikleri kiloları geri aldılar. İnsanların intikam için ihanete yeltenmesine bi bok diyemeyiz. Çok akıllılar çünkü insanlar.

Sadece berberimi özlüyorum. Ya da bütün alışkanlıklarımı. Birkaç gündür dünya çapında en güzel özetleri de hep ben yazıyorum. Çünkü saçım kısayken ve tekila içecek param varken ama içmemek için kendimi tutarken beni kimse tutamaz. Tutulmadan yazabilmek güzel şey.

Sonunda soru geldi: "İlk hangi yazınızla keşfedildiniz?"

Henüz hiç keşfedilmemiştim ama çoktan çok ünlüydüm. Bir keşfedilme anısı uydurabilmeliydim. Sonuçta bu denli ünlü edecek kadar zeki bir yazar olduğum kesindi; ünlü ve yazardım. Keşke tekrar uyanma sırasında nerede olacağımızı seçebilseydik. Uyanır uyanmaz şöhreti tadamadan bilmediğim şeylere cevap vermek istemezdim. En azından kendime ait kitapları okur neler yaptığımı öğrenirdim.

"Hatırlamıyorum" dedim. Düşüneceğim başka şeyler vardı. Gazeteci kıza halsizlikten ölmüş gibi görünerek bu stresi tamamen başka güne atlatabilirdim. Ama onun da bu röportaj uğruna hadsizlikten ölebileceğini bilemezdim. Ben yorgun olduğumu söyledim, o sorularına aldığı cevabı paraya çevirmeden eve giderse dayak yiyeceğini... Kıza mı kendime mi acısam bilemezken "dayak yemektense cevapları gırtlağından söke söke almayı tercih ederim" dedi.

Zaman değiştirmek konusundaki en korktuğum şey adapte olamayacağım kadar ait olduğumdan farklı bir topluma düşmekti. Gazeteci kızla saatlerce seviştik. Röportaja ne isterse yazabileceğini söyledim seviştikten sonra. Zaten benimle görüşmeye benim gibi başka zamandan gelmemiştir, gelmeden beni tanımasa bile araştırmıştır. Benim cevaplarımdan daha mantıklılarını yazacaktır diye.

Narkozdan değil bu kargaşa. Başka bir hayata, zamana atlamak isterken sanki başka "sorunlara" atlamışım. Yazmadığım bir kitabımı aldım raftan. Edebi zevkime göre bir geçmiş planlanmış mı diye bi yoklamak istedim. Normalde kitap okumaktan nefret ederim. İyi ki yazan taraftayım...

Devamı gelecek...