İçsel savaş (1)

"Her insan yaşadığı hayattan kendisi sorumludur." diyordu okuduğu bir kitapta tanımadığı bir yazar.Sinirlendi ve hırsla kapattı kitabı.Kitaba ilk elini uzattığı andaki duyduğu o tarifsiz his geldi aklına."İşte bu diyordu." Bu kitap benim sorunlarıma çözüm getirecek kitap. Öyle hissetmişti.Bir mucizeye sarılır gibi sarıldı kitaba.

Eve gelip kitabı okumaya başlamak için müthiş bir istek duyuyordu içinde.Daha fazla karşı koyamadı.Alelacele eve geldi ve başladı okumaya.Ama daha ilk sayfasında hayal kırıklığına uğradı."Her insan yaşadığı hayattan kendisi sorumludur." diyordu.

Kafası karıştı. Hayatının bu denli çıkmaza sardığı bir anda bu olanların sorumluluğunu üzerine almak ve herşeyi ben kendi kendime zorlaştırdım demek canını acıtıyordu.

Bir süre düşündü.Yok hayır hayatının bu duruma gelmesinde kendisinin bir payı olamazdı.Bu saçmalık diye düşündü.Bizler birbirimize bağlı olarak yaşayan insanlarız.Birimizin aksaması diğerimizi de aksatıyor aynı dizilmiş domino taşları gibiyiz. Domino taşlarından bir tanesi yıkılırsa düzen bozulur ve hepsi birbirinin ardı sıra yıkılırdı.Kendini rahatlamış hissetti.

Elinde bir fincan kahve ile döndü salona.Sehpanın üzerinde duran kitaba ilişti gözü.Okuyup okumama arasında gidip geldi bir süre.Televizyonu açtı.Birkaç kanal gezdi ama gözü hala kitaptaydı. Kapattı televizyonu Kahvesini yudumlarken bir kaç sayfasına daha göz atmak istedi.
"Sen değerlisin." diyordu yazar. "Dünyaya gelmenin bir sebebi var.Sebebini bulduğunda mucize gerçekleşir.Sana tuttuğum ışıkla yol al, mutlaka güneşine ulaşacaksın."
"Güneşe ulaşmak" güzel laf diye geçirdi aklından.Tamamdı.Sorgulayarak, kendini kendi içinde kırıp dökerek de olsa bu yolu takip edecekti.Denemekten ne çıkardı. Zaten herşey bu kadar kötüyken daha ne olabilirdi ki.

Yazarın dediklerini yapacaktı.Hemen gidip kitaplıktan boş bir defter aldı. Ve ilk defa hayatını kaleme almaya başladı.Bakalım fizik kurallarında denildiği gibi izleyen izleneni şekillendire biliyor muydu?

Defterini açtı ne yazacağını bilmez halde uzun uzun baktı deftere.İlk sayfasına büyük harflerle kocaman bir "BEN DEĞERLIYIM" yazdı.Kapattı defterini.Daha fazla birşey yazmak gelmedi içinden bu söz büyülemişti sanki onu.Kitaplığa doğru yürürken kendi haline gülümsüyordu.Saate takıldı gözü geç olmuş yatma vakti gelmişti.Yarın yine yeni bir gün tüm zorluklarıyla karşısında duracaktı.Dinlenmeliydi.Kendini ringe çıkacak bir boksör gibi hissetti.Yatak odasına giderken yüzünde aptalca bir gülümseme vardı.Ben değerliyim deyip, bir çocuk gibi attı kendini yatağının içine.Okuduğu kitabı düşünüyordu.Belkide yazarın da dediği gibi günlük hayatın koşuşturması içinde kendi değerini unutmuştu.Defalarca tekrarladı kendi kendine "ben değerliyim. Ben değerliyim." diye.Gözleri kapandı.Uzun zamandır ilk defa içinde bir huzurla gecenin karanlığında uykuya daldı.

Not:Kahramanımız uykuya daldı.Yeni bir günde görüşmek üzere...