Kovadaki Sonsuzluk

Güneş tepedeydi. Birkaç saat geçmişti gün ortasını. Kadın dönmüştü arkasını. R’nin gözlerine gri güz bulutları toplandı. O an gün karardı birden. Zifiriye boyandı her yer. Göç eden kuşların sesi kısıldı. Dalgalar bir ölüyü canlandırmak istiyormuşçasına hırpalıyordu kayaları. R’nin yaşadığı şehre küsmüştü sanki Tanrı. Kendi haline bırakmıştı tabiatı. Tanrı sanki R’ye küsmüştü. Başıboş tabiatın ortasında bırakmıştı. Bir kırlangıç ağladı simsiyah güneşin gölgesinde. Farenjit oldu R’nin halini kadına haykıran martıların hepsi. Ve bir dolmuş yolcu almadı hiçbir durağında. Kıyametti sanki ya da pakette kalan son dal sigarayı o an fark etmek gibi bir şeydi. Ağzına kadar dem doldurulmasını isterken apaçık gelen bir bardak çaydı. R ne Tanrıya küsebildi, ne de kadına. Bir balık oldu. Atladı, sonsuzluğa atlarmışçasına, balıkçının kovasına.
Bir balıkçının kovasında bulmak sonsuzluğu… Sonsuzluk sırasında sayıklamak sürekli, seni senden sürükleyen, sükûn sahibi sahibeyi… Balıkçının yüce kovasının içinde küçük bir adama dönüştü R sonsuzluğu beklemekteyken. Kadını beklerken çıkageldi kovanın derinliklerinden kendinden yüzlercesi. Nereye baksa ayna vardı suyun içinde. Kime dokunsa kendi teninde hissediyordu parmak uçlarını. Hepsinin yüz ifadesi farklıydı. Biri mutlu, diğeri umutlu, öteki minnettar, beriki vefakâr… Ya kendisi… Kendisi hangisiydi?
-“Kimim ben?!”
diye bağırdı R, yüce kovanın derinliklerine. Derinliklerden de bir soru geldi:
-“Kimsin sen?”
Kimdi R?
Dibine daldı kovanın. Derine iniyordu. Derine… Ve daha derine… Karardıkça her yer yıldızlar belirginleşiyordu kovanın derinliklerinde. Yıldızlar parladıkça kendi silikleşiyordu.
Karanlığa doğru ilerledikçe aydınlık oluyor her yer. Ama aydınlığı hayal ettikçe de kararmaz mıydı her şey? Küçük bir su kovası, dipsiz… Onun içinde bir adam var. Kovadan daha küçük… Hissiz… Dipteki yıldızlara ulaşmayı amaç sayan… Göz değmemiş yıldızlar parlıyor derinliklerde. Tırnaklarla paramparça edilmiş bir kalbe dokunuyor ışıkları neredeyse. Ve maviler süzülüyor kalp odacıklarından.
Düşündü R :
-“Neden hiç sormadı kadın, kalbimdeki kanın rengini?”
Devam etti düşlemeye. Anılar canlandı bir film gibi karanlığın perdesinde. Ve cevap verdi kendisine:
-“Gerçi nasıl anlatabilirdim ki hiç sevilmeyi tatmamış birine mavinin eşsizliğini!”
Sert bir hamleyle daha da daldı derine.
Derine daldıkça çığlıklar başladı. Tek gördüğü yıldızlardı. Birbirine karışan binlerce kalp işitmeye başladı R. Gözleri karardı. Çığlıkların yerini uğultular aldı.
-"Korkularıyla bir kapı önünde sigara dönmek yerine oturup bir kafeye Türk kahvesi içmeli insan.”
diye düşündü R. Bilinçaltı derinliklerinden biri laf attı R’ye:
-“Kırk yıl katlanabilecek misin bana?”
R ürktü ve birden uyandı. Sürükleniyordu. Tek gördüğü parlayan yıldızlar. Tek duyduğu birbiri ardına çarpan kalpler ve çığlıklar. Çığlıklar… Kovanın derinliklerindeydi. Gökyüzünü görmüyordu. Etrafında ne çığlık atabilecek ne de kalbi çarpabilecek biri vardı. Tam o sırada;
-“Beni mi arıyorsun?”
dedi bir ses. Etrafına bakındı. Karanlıktı her yer. Yıldızlar… Yıldızlar sönmüştü. Sürekli yankılanıyor gibi geliyordu o gizemli ses; ama suyun içinde imkânsızdı. Kalp atışları, çığlıklar, uğultular… Aklında olup bitenleri toparlamaya çalışırken bir yandan da etrafına bakınıyordu. Dili tutuldu adamın. Konuşmayı unutmuştu gerçi neredeyse.
Konuşmak… Sesle… Sessizce…
Karardı her yer.
Zifiri sessizlik…

(Bu https://olukelimelermezarligi.blogspot.com.tr adlı kişisel blog sayfamda Kasım 2016'da paylaştığım eski bir yazıydı. Düzenleme yaparak yeni halini burada tekrar paylaştım. Ayrıca Steemit'in gereği herhangi bir sayfadan alıntı yapılan yazılar hakkında katı kuralları var. Bu yüzden bu açıklamayı yapma gereği duydum. Umarım beğenirsiniz. :) )