Hep biz mi haklıyız? Tek değerli olan biz miyiz?

Her insan kendisine ve sevdiklerine değer verir ve onlara sahip çıkmaya çalışır.
Diğer insanlara karşı ise yine insani duygulardan dolayı bir nezaket ve sevgi içinde olsa da bu yine kendi tanıdıklarına kıyasla tabiri caizse devede kulak kalır.

Örneğin kendi arkadaşımızı veya sevdiğimiz herhangi birini bir yabancıdan dayak yerken görürsek hiç düşünmeden küplere biner ve yardıma koşarız.
O kavga sırasında hatalı olan kişi kendi sevdiğimiz kişi bile olsa yine yabancı olan kişiye karşı bir nefretimiz olur ve arkadaşımızı korumaya ve kollamaya devam ederiz.

Peki iki yabancının kavga ettiğini gördüğümüzde neden aynı şekilde davranmak yerine durup izliyoruz? Biliyorum ayırmaya ve kavgayı bitirmeye çalışıyoruz "bazılarımız" ama bunu bile yapmayan büyük bir yüzdelik var.
Ayrımaya gidenlerimiz bile eğer hemen başedemezse pes edip -afedersiniz- "ne haliniz varsa görün" deyip, çekip gidebiliyor. Buna da en az bir defa şahit oldum ben.
Kendi arkadaşımızı insan sayarken, yabancı birini neden daha değersiz görüyoruz.
Bunun sebebi bir gün sonra tekrar karşılaştığımızda yüzüne bakma cesaretini kendimizde bulabilmemiz için mi?
Yoksa korktuğumuzu düşünür de bunu sürekli hatırlayacağımız için gururumuza yediremeyiz diye mi? Belki de çoğunun tek sebebi bunlardan biridir sadece.

İnsanların ne kadar karmaşık olduğunu gösterecek ufak bir olayımı anlatayım.
Benim 8, 10 ve 15 yaşlarında olmak üzere üç kız kardeşim var. Utangaç ve başkalarına karşı içlerine kapanıktırlar.
Bir de üst katta oturan ev sahibimizin 9-10 yaşlarında çok yaramaz bir kızı var. Sürekli bir olay çıkartır, ya kardeşlerimin eşyalarını veya oyuncaklarını alık kaçırır ya da kırar veya yırtar. İşin ilginç tarafı defalarca bu yaramazlıkları yaparken annesine yakalanıp dayak yedi. Annesi de sürekli yaramaz olduğunu ve ondan bıktığını dile getirir o durumlarda.
Ama ilginçtir ki annesi evde olmadığı veya yaramazlık yaptığını görmediği zaman sonradan şikayet ettiğimizde bizimle kavga eder. O öyle yapmaz sizin çocuklar yalan söylüyor der. Yaklaşık bir yıldır bu böyle devam eder durur.
Bizim çocuklarda işlenen suç sıfır, onlarda (yakalanan) suç -saymadım ama- belki 10, belki 15 civarı.

Şimdi bu olayı anlatırken ben de kendi kardeşlerimi savundum haliyle. Tabii ki bende de bu içgüdü var ama ben buna mantıken de inanıyor ve eminim. Burda asıl örnek gösterdiğim kısım kızın annesinin davranışı.

İnsanoğlu çok karmaşık diyoruz ama ne kadar karmaşık olduğunu sanırım yeterince hayal bile edemiyoruz.
İnsanları tanıyoruz diyoruz ama aslında onların toplum tarafından bastırılmış halini görüyoruz hep. Yeri geldiğinde (veya sabırları taştığında) bazen bir patlama yaşıyor ve bir anlığına da olsa içlerindeki gerçek kişiliği de görebiliyoruz.
Toplum baskısı ve korkular olmasaydı neler olabilirdi haddi hesabı yok.

(Yazan: Mehmet Şükrü Çatıkkaş)

Resim kaynak: https://nurgulsalman.com.tr/kadikoy-psikolog