Hazır Değilim
Aklım erdiği günden beri öğrenciyim. Bu duruma o kadar alıştım ki okul bitince ne yapacağımı bilmiyorum. Mesleğim hazır, işim hazır, şu an yaptığımdan farklı bir şey de yapmayacağım ama yine de korkuyorum. Artık çalışan bir birey olma düşüncesi bile beni germek için yeterli.
Aslında çağımızda bu durum hastalık gibi bir şey. İnsanlar hazır kurulu düzeni (veya düzensizliği) bozulacak diye psikolojik deformasyon yaşıyor. Ya da alternatif çözüm üretip ölene kadar okuyor; yüksek yapıyor, doktora yapıyor, ikinci üçüncü üniversitesine gidiyor. Okuyor da okuyor! Sebebi ise bence kimyasının bozulacağından korkması. Ki haksız olduğunu düşünmüyorum.
Seneye mezuniyetim var. Bunu yazarken kendimi büyümüş hissediyorum. Zaten büyüdüğümün farkındayım ama sorumluluklarla büyümek kısmı can sıkıyor. Ben de yukarı da bahsettiğim kişiler gibi olmaktan korkuyorum. Ama gideceğim yol da o gibi duruyor.
Önce yüksek yapıp kaçabildiğim kadar kaçacağım o sorumluluktan. Sonrası ise hüsran... Elbet o gelip kapımı çalacak. 3-5 sene önce inkar ediyordum. Kabul etmiyordum bu duruma düşeceğimi ama hayat maalesef öyle bir şey değilmiş.
Congratulations! This post has been upvoted from the communal account, @minnowsupport, by lavinas from the Minnow Support Project. It's a witness project run by aggroed, ausbitbank, teamsteem, theprophet0, someguy123, neoxian, followbtcnews, and netuoso. The goal is to help Steemit grow by supporting Minnows. Please find us at the Peace, Abundance, and Liberty Network (PALnet) Discord Channel. It's a completely public and open space to all members of the Steemit community who voluntarily choose to be there.
If you would like to delegate to the Minnow Support Project you can do so by clicking on the following links: 50SP, 100SP, 250SP, 500SP, 1000SP, 5000SP.
Be sure to leave at least 50SP undelegated on your account.
Selam @lavinas. İş hayatına yeni atılmış birisi olarak endişelerini anlayabiliyorum. Ki işe başlamadan önce daha da yoğun yaşıyordum bunları. Gerçekten de can sıkıcı bir durum. Ve insanda mutsuzluk yaratıyor. Peki sence yüksek lisans, doktora yapanlar mutlu mu ya da çalışan herkes mutsuz mu? Ya da mesele mutlulukla mı alakalı? Bence önemli olan her ne yapıyorsan onu sevmeye çalışmak. Ya da sevdiğin bir şeyi yapmak. Bunun adına ister yüksek lisans de ister çalışma hayatı de hiç fark etmez. İnsanlar istemediği halde yüksek lisans doktora vs yapıyor. Sonucunda da mutsuzluk. Aynı şey çalışma hayatı için de geçerli. Tabi bir sürü başka sebepler de var bu mutsuzluğu yaratan. Ve hayatın her alanında da olacak.
Benim naçizane önerim, hala vaktin varken kendine odaklanman. Neyi seversin, ne yapmak istiyorsun, seni ne mutlu eder, hangi işte çalışmak istiyorsun, neye faydan dokunur vb soruları düşünmen. Belki kendi yolunu çizmene yardımcı olur.
Umarım endişelerin gerçekleşmez ve mutlu bir hayatın olur :)
Yani aslında mesleğimi seviyorum. İnsanlara yardım etmek hayatlarına dokunmak çok hoşuma gidiyor. Kutsal buluyorum mesleğimi. Ama gelgör ki mesela meslekten ziyade o sorumluluk durumu. Şu anki hayatım da sabah 8 akşam 5 değişen pek bir şey yok. Ama 3 ay tatilim olacak veya geçindirmek zorunda olduğum bir ev yok. Bunları düşününce hayat hiç acımadan vuracakmış gibi geliyor. Bakalım ne gösterecek belki daha çok hoşuma gidecek bilemiyorum. Aslında çıt kırıldım da değilim ama sanki benliğimi özgürlüğümü yitirecekmişim hissi var. Bu durum da beni biraz çıt kırıldım yapıyor işte.
Bu arada desteğinden dolayı çok çok teşekkür ederim :)
Evet hayat hiç acımadan vuracak ondan kaçış yok. Zaten Türkiye şartları da malum. Ama #direnlavinas. Belki senin gibi mesleğini seven kişiler sayesinde değişebilir bir şeyler. Mesleğini sevmek çok özel bişey :)
Zaten tek dayanağım şu anlık o, mesleğim. Umarım dediğin gibi olur ve mutlu bi iş hayatı sürecim olur. Tabi bu iyi dileklerim senin için de geçerli. Hep beraber direnelim. Sonunda aydınlığı görüyor gibi oluyorum :)