Ben Giderim Adım Kalır Dostlar Beni Hatırlasın- Aşık Veysel

Anadolu aşık geleneğinin mihenk taşlarındandı Veysel Şatıroğlu ya da bizim bildiğimiz adıyla Aşık Veysel. 1894 yılında Sivas'ın Şarkışla İlçesinde doğmuştu. 7 yaşında yakalandığı çiçek hastalığı sebebiyle bir gözünü kaybetmiş ve hikayesini şu sözlerle anlatmıştı aşık;

« Çiçeğe yatmadan evvel anam güzel bir entari dikmişti. Onu giyerek beni çok seven Muhsine kadına göstermeğe gitmiştim. Beni sevdi. O gün çamurlu bir gündü, eve dönerken ayağım kayarak düştüm. Bir daha kalkamadım. Çiçeğe .yakalanmıştım... Çiçek zorlu geldi. Sol gözüme çiçek beyi çıktı. Sağ gözüme de, solun zorundan olacak, perde indi. O gün bugündür dünya başıma zindan. »

Gözlerini kaybetmesiyle dünyası zindana dönen Aşık Veysel'in eline babası bir saz tutuşturmuş, tabiri caizse oyalanmasını sağlamıştı. Gel zaman git zaman sazıyla özdeşleşen aşık büyümüş bu süreçte çeşitli ozanlardan ders almış, öğrenmişti. 1814 yılında 1. Dünya savaşının patlak vermesiyle akrabaları askere giden şair, kendisinin gözleri sebebiyle gidememesi ona ağır gelmiş ve bu acıyı sazına sarılarak dindirmeye çalışmıştı. Savaş sonrası 25 yaşına geldiğinde evlenmişti. hikayemize konu ise bu evlilik hikayesi. Aşık Veysel torunu şu sözlerle anlatıyor:

"Köyün en güzel kızıyla evlendirilmiş dedem... Yol arkadaşlıkları aileleri tarafından tayin edilmiş iki insan. Hayat sürprizlerle dolu, gel zaman git zaman evdeki hizmetli Hüseyin'e kayıyor gönlü güzeller güzeli Esma'nın. Aşk bu, insanın gözünü karartır. Aşıklar bir gün kaçmaya karar veriyor ve Esma çocuğunu ve dedemi bırakıp kaçıyor. Ama Veysel de aşık ve kaçacakları gece görmeyen gözlerine rağmen her şeyi hissediyor.
Neyse, bizim kaçaklar Samsun'a vardıklarında Bafra civarında soluklanmak için bir çeşmenin başında duruyorlar. Bitkinler, açlar, ceplerinde bir kuruş para yok. Esma çoraplarını çıkarıyor ve bir bakıyor ki içinde bir tomar para...
Evet yaban ellerde kurda kuşa yem olmasınlar diye... İşte bazılarımızın gönlü zengin... Hikaye burada bitmiyor aslında. Hüseyin'le Esma günün birinde perişan vaziyette köye dönüyor. Bu arada dedem ve Esma annenin çocuğu da ölüyor.
Dedem o zaman çok meşhur, 'Esma'ların bir ihtiyaçları var mı?' diye sorduruyormuş devamlı akrabalarına. O kadar içi acımış ki, bir şiir yazmış 'Zalim, kafir, yetim koydun kuzumu/ Çocuğunu geride bırakıyor, zalim kafiri Hüseyin' diye. Dedem ölüm döşeğindeyken helallik almak için kapıya kadar geliyor Esma anne, ama "İçeri girmeye yüzüm yok" deyip vazgeçiyor. Bir dostu dedemi Zara'ya davet etmiş. Orada üç ay kalmış Veysel... Yalıncak Baba Tekkesi'ne uğramış. Anneannem de orada yaşayan bir ailenin kızı...
Gülizar anne rüyasında dedemle evlendiğini görüyor ve bunu babasıyla paylaşıyor, babası da 'Bu adam senin kısmetin kızım' diyor ve evleniyorlar. "

Dizelerinden dolu dolu anlam yağan şair, yaşamış ve yaşatmıştı. Ömrünü yazmaya kitap gerek olan şair'in. Aşkı anlatıyor:

"Güzelliğin beş para etmez bu bendeki aşk olmasa"

Ne dolu bir söz değil mi ? Ve ne gariptir ne bir kitap okumuş, ne bir okula gitmişti ama anlatmış ve öğretmişti. Şair 21 Mart 1973 günü hayata gözlerini yumdu ve o tarihten itibaren adı eserleri ve yaşadıklarıyla ölümsüzleşti.

Ben giderim adım kalır, dostlar beni hatırlasın, Benim sadık yarim karar topraktır, Uzun ince bir yoldayım, Gönül sana nasihatım, Anlatamam derdinmi dertsiz insana, ve daha niceleri.

ve son olarak kendi sesinden son şiir

foto kaynak : www.sabah.com.tr
hikaye kaynak : www.haberler.com.tr