1yazı + 1şarkı #2

Sahildeyim.

Dedim ki burada yazmayacağım da nerede yazacağım. Zaten ilham dediğin şey aslında hep seninle olup da göremediklerinden. Çok uğraşıyoruz. Her şeyi sürekli didikliyor ve deşiyoruz. İnsanoğlunun içinde olan şeyleri bile biz yerleştiriyoruz oraya, sonra diyoruz ki “Doğamızda var.” Şimdi bir kitap okuyorum. İnsanları anne baba değil de devlet büyütüyor, istediği özellikleri doğumdan itibaren onlara uyguladığı türlü deneylerle oluşturarak. Genetik dediğin şey ne kadar geçerlilik sahibi bilmiyorum, ancak çok kızıyorum küçüklüğümden beri karşılaştığım eğiticilere. Annem ve babam da dahil. Ben okuduğum ve izlediğim bir çok şeyi unuturum. Benim için önemli olasalar bile. Ama neden adım gibi Atatürk'un Samsun'a 19 mayısta çıktığını biliyorum? Ve bunun gibi bir çok detayla dolu zihnim? Çünkü 7 yaşından beri bana bunlar ard arda, ard arda öğretildi. Aklıma yerleşmemesi mümkün değil. Ama merak ediyorum. Bana neden İsa'yı da anlatmadılar? Mısır tarihini, piramitlerin nasıl yapıldığını, ilk insan teorilerini, Buda'ya neden taptıklarını, Asya kültürünü öğretmediler? Neden daha çok laboratuvarlarda, açık havada ders yapmadık da sıralara yapıştırıldık? Hayvanlar, bitkiler, neden sıradan bir biyoloji dersiydi? Beynimi nasıl kullanabileceğimi, psikolojimin detaylarını, ilaçların ne işe yaradığını, vücuduma neler yapabileceğimi neden göstermediler?

Bilgi sonsuz. Ve tümünü vermek imkansız, biliyorum. Ayrıca bunların kendi kendine de öğrenilebileceğinin de farkındayım. Ya da üniversitede ilgili bölümü seçerek. Gerçi oku bakalım felsefe sosyoloji ne oluyor. Ancak o kadar çok vakit kaybetmişiz ki. Bizi bir hamur gibi yoğurarak bunların tümünü gösterebilirlerdi. Çok daha küçük yaşta çok daha detaylı şeyler bilebilirdik. Pavlov'un köpeğinden tek bir farkımız yok. Ki kendi beynimizle yapabileceklerimizi bilseniz kafayı yerseniz. Kendimizi inanılmaz şekilde yönetebiliriz aslında. Ama sağ lobla sol lobun farkını bile bilmiyoruz. Bize öğretilen sürüyle şey yüzünden sarf ettiğimiz eforla şimdiye çok daha iç huzurlu, ne yapmak istediğini bilen, işletme mezunu olup ne bok yiyeceğini şaşıran nesiller olmazdık.

Yani bize bunları değil de; yalnızca kendimizi öğretselerdi şimdiye kadar, her açıdan çok daha sağlıklı olabilirdi hayatlarımız. Sürekliliğimizi sağlamak için gerekli olan meslekler, hayatımızı sürdürmek için gereken para, yiyecek ve bir çok kaynak. Bunların hepsi sistemin bir parçası. Ancak felaket şekilde kandırılıyoruz. Bizi böyle büyütmezlerse olacakları kimse kestiremediği için devlet var, siyaset var, eğitim sistemi ve düzen var. Ben de bilmiyorum benim bahsettiğim düzenle neler olurdu. -Ki bahsettiğim şey bir “düzen” değil.- Ama kendimi keşfe çıkmakta bu kadar geciktiğim için, tekrar; şimdiye kadar karşılaştığım tüm eğiticilere çok kızıyorum. Kuran-ı Kerim'i henüz okumamış olduğum için, Hindistan'a gidip meditasyon öğrenmediğim için, doğayı tüketmeye odaklanıp aslında benim de onun bir parçası olduğumu fark edemediğim için. Çok şey için kızıyorum. En çok da tüm bunlar bizi birbirimize muhtaç bıraktığı için. Sosyal, ahlaki ve maddi bir çok kaygı taşımaya ittiği için. Halbuki tek kaygım ben olmalıyım. İçim. Neredeyim? Nasıl geldim? Vücudumda neler var? Bu dünyaya boş yere mi yerleştim? Neler yapabilirim?

Bugün hem güneş doğarken, hem batarken denize girdim. Henüz dış dünyayı ve çevremi kabullenmiş, öğrenmiş, anlamış değilim. Zaten bu kaygımı tamamen kaybettim. Kendimi öğrenmeyi, anlamayı ve kabul etmeyi yapabilir miyim, bu keşfin altından kalkabilir miyim; çarka takılmadan, bilmiyorum. Yolun başındayım. Bu yolun amacı - yani sonu- mutluluk değil. Ve tek hayalim; mümkünse her akşam güneşi batırmak, her sabah güneşi doğurmak ve tek bir insana bile ihtiyaç duymadan huzurla nefes almak.

Bana başarılar dileyin.

video kaynak