Saçmalık Günlükleri 2

Sen! Hey sen! Sana diyorum. Ne diyorum? Boş ver saçmalıyorum. Boş veremedin mi? Ney hala okuyor musun? Dur o zaman sana bir soru sorayım. “Tamam da ne sorayım?” Bildiğin yerlerden sorayım da moralin bozulmasın. Sonra benim gibi saçmalamamaya başlarsın neme lazım? Pardon, yazım hatası değildi o iki kere değilledik. Hatamızı düzeltelim hemen tek kez değilleyelim dur? “saçmalamamamamamaya” biraz fazla mı gittim ne? Ama tekledim işte.

Değil dedim de bizim köyde ona diyal diyorlar. Fazla değil köy sınırını çıkınca bu kelimeye gülüyorlar. Benim bir arkadaşım vardı. Ben diyal dedikça bana gülerdi. Onu tanıyana kadar “diyal” bana gülünç gelmemişti. Bak şimdi yine aklıma geldi... O kim mi? Yazarın uykusu de geç işte fazla merak ediyorsun. 

Hem ben soru soracaktım. Konuyu dağıtma! Sorayım mı uzun yıllar ötesinden hatrını? sormayayım yav. Eee hani soracaktım, biraz önce öyle demiştim. Seni de soru soracağım diye beklettim, üzgünüm. Bu yazıdan mantık beklemeyecektin. Anlaşmamış mıydık senle bu konuda? Saçmaladığımı sana söylememiş miydim? Ha ha şimdi yazarın oyununa mı geldim diye hayıflanıyorsun ama takma kafana bu ikinci oyun. Eğer dikkatli okuyucuysan bu oyuna düşmezsin. Ben soru “sorayım mı” derken sana zaten bir soru sormuştum. Ardından bir çok soru işaretli cümlelerim oldu. Şimdi sen de şeker sor...

Ingaaa ıngaaa, bebek gibi ağlarım. Altı buçuk ay kış uykusuna yattıktan sonra sersem bir kutup ayısı misali gözlerimi açıp gürültüsü aslanları korkutan midemin şiddetli depremlerini dindirmek için kilometrelerce yol aşıp tehlikeli sulardan geçip sonra denize ulaşıp bir dalgıç edasıyla o sonsuzluğa dalıp avını kestiren bir aslan gibi üzerine atlayıp parçala beni deryaa...