Kıymetsizlerle Uğraşırken, Kıymetlileri Kaybetmek

Gün ışığının hal hatır sormaya erindiği odamda, arta kalan duygu tortuları midemi bulandırır gibiydi, dışarı çıkıp güneşe görünsem iyi olacak. Mütemadiyen ranza altına kaçan, Japon pazarından aldığım siyah olmaya gücenmiș terliklerimi ayaklarıma geçirirken, bir an nesneler farklı yaklaşıyordu bana tuhaf bir algılamanın eşiğinde…. daha önce hiç bu şekilde giymemiştim terlikleri, bunaltının bulantısıydı bu. Kusacam sanırım, gövdem kafamı taşımayacak kadar sıska, Şahin düşüncelerin kütlesi olduğunu iddia ediyordu. Galiba haklıydı başka bir izahı varsa siz söyleyin. Kapıyı açtım, bim poşetleriyle dalga geçen kedilerin arasından sıvıștıktan sonra bahçeye ulaştım. Bütün meyillerimin odağına, sola meylettim B blokun beton sahaya bakan duvarının sağ köşesinde, saçı sakalı birbirine karışmış, henüz uyandığı gözlerinden okunan biri, ürkek adımlarla yaklaşıyordu bana selam verdi, tatlı bir karşılık gördükten sonra ortalıklarda görünmedigimden yakındı. Beni tanıdığı besbelli, bense onu tanıyamamaștım. Utancımdan yüzümü öne eğdim , yüzüne uzun uzun bakmam gerektiğini biliyorum hatırladım elimi alnıma vurdum Urfalıydı daha ötesine geçemedim. Memleket meseleleri sarsmasa onu da hatırlamayacaktım. Daha önce balkon sohbetlerinde boş lakırdılar ettiğim adamlardan biri olmalıydı. Yurtta başka sosyal alanım olmadığından en fazla bu kadarını yordayabildim. Kendi benliğimde; tramvayda gözüne iliştirdiği ilk noktaya pragmatist adımlarla usulca sokularak yer edinmeye çalışan insanlar gibi, yer edinmeye çalışan öyle çok kimse var ki, kuru kalabalık yapmaktan başka niteliği bulunmayan şu niteliksizleri, ayıklamak için çaba gösterirken yenilerine vakit ayıramamıșım. Ah! kim bilir ne cevherler kaçırıyorum. Kıymetsizlerle uğraşırken, kıymetlileri kaybetmek ne büyük bir hata… -ilklerden