Kayıp

Bugün kendimi eksik hissediyorum. Hâlbuki mutlu olmayı kolay başaran bir insanımdır. Prensip edindim kafamda bir şeyler olsa bile hayata umutlu yaklaşmayı, küçük şeylerde güzellikler bulmayı. Moralim kolayca bozulmaz, pek üzülmem, üzülsem de belli etmem. Fakat bugün tam da o nadir günlerden biri. Keşke olmasaydı.

Kafamda olan şeyleri çevremdekilerle konuşurum genelde. İnsanlar bana yardımcı olmak istiyorlar, bu da beni mutlu ediyor. Ben de elimden geldiğince insanlara destek çıkmaya çalışırım hep. Peki bugün neden bir şeyler yazmaya karar verdim ki? Çünkü konuşamıyorum. Konuşmak istesem de olmuyor, ağzımdan kelimeler çıkacağına gözümden yaşlar akıyor.

Hayatımda tanıdığım en iyi insanlardan birini kaybettim bugün. İnanmak istemiyorum, ama oldu işte. Uzun süredir hastaydı, fakat umudumu hiç kaybetmemiştim ben. Çevremdekiler bana umudumu kaybetmem gerektiğini ima eden şeyler anlattığında bile umursamadım, yok saydım hepsini, gene olsa gene yok sayarım. İnsan kendini böyle bir şeye nasıl hazırlar ki? Ben hazırlayamam. Zaten hazırlamama da gerek yok. Tıp çok gelişti, her şeyin çözümü var. Yok.

Aylar boyu uzakta olacağım için gitmeden önce görmek istemiştim onu. Hayır, gelme demişti. Kendisini öyle görmemi istemedi belli ki, o da beni bu halde görmek istemezdi. Fakat sanırım şu durumda kimin ne istediğinin pek önemi yok. Bir şeyler oluyor, ben de uzaktan izliyorum.

Yazmaktan korkuyorum. Bana nasıl yazmam gerektiğini öğreten kişiydi, ilk öğretmenimdi. Yazarken yeterince iyi olamazsam yüzünü kara çıkartacakmışım gibi. Belki çıkartıyorumdur hatta şu an. Ben sana böyle mi öğrettim, niye bu kadar kolay pes ediyorsun diyordur. Bense şu anda sadece onun bir daha benimle olamayacağını düşünüyorum. Nasıl başa çıkılır böyle bir hisle? Ya bendeki doldurulamayacak boşluk? Ona ne olacak?

Onu gördüğümde bir insanın nasıl bu kadar mutlu olabileceğine şaşırırdım. Hastanede ziyaret ettiğimde bile gülümsüyordu bana. Kitapları ne kadar sevdiğimi biliyor tabii, hemen kitaplardan muhabbet açtı. Hastanede çok zamanı oluyormuş, bolca kitap okuyormuş. Bana bunları söylerken kim bilir ne kadar canı yanıyordu. İnsan çevresindeki insanlara belli etmeden de acı çekebiliyor demek ki. Ben bunu yapamıyorum. O ne kadar güçlüyse ben de o kadar zayıfım.