ASLINDA HİÇ İYİ DEĞİLİM..

-Sabah sabah içmeye mi başlanır?
-Hiç canım sıkılıyor..
-Bir şeyin yok değil mi ? İyi misin sen ?
-Yok yahu ne olacak , iyiyim ben :)
(Aslında hiç iyi değilim. Hem sanki beni tanımıyor musunuz kötü olsam söyleyecek miyim? Kötü olsam kötüyüm diyecek biri değilim. Ben iyiyim ben hep iyiyim zaten. İçimde beni öldüren o organizmalara rağmen iyiyim. Güneşin ışıkları bile acımı dindirmezken ben bunca acıyı nasıl saklıyordum? Ufacık bir kızdım nasıl neremde saklıyordum bunca mutsuzluğu tükenmişliği. Çok profesyonel bir oyuncu ve yalancıydım. Acıların en önemli getirisiydi. Neredeyim bilmiyorum. Uzaklara daldım çok uzaklara. Ne geçmiş ne gelecek sadece uzaklar..Arka fonda damar müzikler bilmem kaçlı yıllara gittik onu da bilmiyorum. Alkolü uyuştursun diye içiyorum o da etki etmiyor. Ruhu çekilmiş bir et parçasıyım,sadece bedenden ibaret.Aşk acısı mı çekiyorum,parasızlık mı , sağlık mı? Hissettiğim hiçbir şey yok. Sadece acı çekiyorum bir de yorgunluk.Olur ya şöyle ınstagram da paylaşırlar huzurun yerini gösterirler. kimler burada olmak istiyor derler ve kiminle diye.. ben işte tam da o fotoğraflardaki yerde olmak istiyorum ama yalnız yapayalnız..Benim başımı göğsüne yaslayabileceğim kimse yok. Benim sığınacağım öyle güveneceğim biri yok. Bir adam vardı hayatımda ; annem gibi,babam gibi,kardeşim gibi,dostum gibi,sevgilim gibi.. Herşeyim olmuştu ailem de oldu en yakın arkadaşım da oldu sevgilim de oldu. Ben o gelene kadar kimseye sırtımı yaslamayı bilmiyordum ilk kez birine güvenmiştim,yaralarımı açmıştım herşeyim yapmıştım. Sırtımı tam olmasa da yaslamaya başlamıştım. Göğsüne başımı koyup acılarımı unutabiliyordum. Sarılmak çok güçlü bir duygu derler. Öyleymiş. Sarılınca bitiyormuş dertler. Çok şey öğrendim onunla ben . Hem onun öğrettikleri hem de benim onunla yaşayarak öğrendiklerim. Ama acı da çekiyorduk. Çok garipti bu adını bilmediğim duygu. Seni gökyüzüne de çıkarabiliyor yerin yedi kat altına da sokabiliyor. Seni dünyanın en mutlu insanı da yapabiliyor en derbeder insanı da. Biz de hep olumsuz taraflar baskındı. Kontrolsüz seviyorduk. Hırçındık. Dağıta dağıta kıra döke..Ama çok seviyorduk buluşunca gözlerimiz, tenlerimiz bitiyordu her şey. Fakat buluşmayınca 3. dünya savaşını bile çıkartabiliyorduk. Öylesi böylesi 1 ileri iki geri derken sürmedi bitti. Ardında kalan bana her gece kese kağıdına sarılmış şaraplar oldu. Gecenin dördü beşi evini odasının camını izleyen bir şizofren kaldı. Konuşmak için oturduğum rakı masasında sustuklarım kaldı içimde. Uzaklara daldığım uzaklarda bulduğum kaldı. Benim için deniz kenarı huzuru gibiydi. Dalga sesi, deniz kokusuydu o..Huzurun olmadığı bir dünya kaldı ardında. Alkol gecelerindir sabahları bile içtiğim alkoller kaldı.. Bir daha kimseye sırtını yaslayamayacak,güvenemeyecek bir kız kaldı. Duvarlarım vardı ilk kez biri tuğlalarını alıp kaçmıştı. O duvarı yıkmaya başlamıştı. Ama artık alarm, gizli kamera bütün donanımları yükledim o duvarlara. O duvarları aşabilecek tek kişi yok. Çünkü birisine izin veriyorsun hayatına giriyor hayatının merkezi oluyor herşeyin oluyor sırtını yasladığın oluyor gidince hayat daha zor oluyormuş. O yokken de zordu benim hayatım ama hayatı paylaşmayı öğreniyor insan onun rahatlığına alışıyor ve sonra o hayatı tekrar tek başına sırtlanmak çok zor. Üstüne o eski hayatın üstüne bir kaç dertle daha aşk acısı,gönül yarası,yalnızlık,güvensizlik,boşluk..Öyle bir yerdeyim ki şu an.. Uçurumdan atladım çakıldım çakılacağım. Ve hiç iyi değilim..)
-Tamam o zaman iyiysen sıkıntı yok.
-İyiyim hem de çok..

yazının tamamı bana aittir alıntı yoktur :)