หนังสือเตือนใจของเรา 167 : หัวเราะให้กับความเศร้าที่ผ่านมา

เรายังจำได้หรือเปล่า วันที่เราร้องไห้ เสียใจ ไม่มีใครที่เข้าใจเราเลย เราอยู่กับมันแบบทรมานใจ อยากจะหาทางออกที่จะทำให้เราสมหวัง แต่ทำอย่างไรก็ผ่านมันไปไม่ได้สักที

แต่สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไป เรากลับหัวเราะ และขำให้กับสิ่งที่ผ่านมา ว่าทำไมต้องเศร้าถึงขนาดนั้น ทำไมต้องไปแคร์คนอื่นมากขนาดนี้ ทำไมไม่ร่าเริง และทำให้ชีวิตเรามีความสุข

เราจะมองสิ่งที่ผ่านมาเหล่านั้นเป็นเรื่องเล็กมาก เมื่อเราผ่านมาแล้ว และจะไม่เลือกความเศร้ามาแก้ปัญหา เราจะใช้ความสุขที่เรามีอยู่ ทำให้ชีวิตเราร่าเริงแจ่มใส และอยู่ให้ได้ เพื่อวันที่เราต้องการ

ถ้าหากวันนี้เรากลับไปเสียใจและไม่เหลือใคร จำวันที่เราหัวเราะกับความเศร้าที่ผ่านมาแล้วให้ได้ครับ ทำให้ชีวิตเรามีคุณค่า อยู่กับตัวเองไปก่อน รอวันนั้นมาถึง เราก็จะคู่ควรกับโอกาสที่เข้ามาครับ

เราไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คนที่ไม่เข้าใจเราฟัง แล้วเราจะได้พบกับคนที่เข้าใจเราแบบไม่ต้องอธิบายครับ