เมื่อวันที่แฟนเพจหนังสือเตือนใจของเราถึง 10,000 คนกับการเขียนมา 12 ปี

ผมจะมาเล่าเรื่องราวการเขียนหนังสือของผมครับ จริงๆแล้วตอนเด็กผมไม่ได้เป็นคนชอบอ่านหนังสือเลย แม้ว่าจะมีหนังสืออยู่เต็มบ้านก็ตาม ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ไปการนั่งเหม่อลอยและใช้เวลาให้ผ่านไปเรื่อยเปื่อย

จุดเริ่มต้นของการเริ่มชอบอ่านหนังสือ คือ ตอนที่ผมเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงนั้นไปแต่เช้า ประมาณ 8 โมง แต่มีเรียนประมาณ 10 โมง ด้วยความว่าง ผมเลยไปห้องสมุด

อาจจะดูเหมือนว่าผมเป็นคนขยัน แต่ความจริงแล้ว คือ ผมไปนอนครับ

แต่ไปเช้าบ่อยๆ นอนก็เบื่อ เลยหาหนังสือมาอ่าน หลังจากนั้นก็เริ่มอ่านเล่มนู้น ต่อเล่มนี้ ไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ผมก็ชอบอ่านหนังสือไปโดยไม่รู้ตัว

เริ่มแรกผมอ่านหนังสือการถ่ายภาพ และก็โปรแกรมคอมพิวเตอร์ ผมทั้งยืมหนังสือห้องสมุดและก็ไปหาหนังสือมือสองซื้อมาอ่าน

จนตอนช่วงที่ฝึกงาน ผมได้รับหนังสือเป็นแนวพัฒนาชีวิต ผมเลยอ่านไปเรื่อยๆ จนในที่สุดจากคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ก็ได้รู้แล้วว่า เราชอบอ่านหนังสือแนวพัฒนาชีวิต

ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะได้อ่าน ไม่ว่าจะเป็นไปอ่านฟรีทุกกลางวันตอนทำงานแล้ว จนจบไปสองสามเล่ม หรือซื้อเล่มที่ชอบมาอ่าน และในระหว่างนั้นผมก็เริ่มเขียนจดบันทึกให้ตัวเองอ่านไปด้วยครับ

ผมชอบสังเกตรอบตัว แล้วก็นำมาจดบันทึกเป็นคำสั้นๆ และผมก็เลยเริ่มเขียนหนังสือ

แต่ช่วงที่เขียนหนักที่สุด คือ ช่วงที่เขียนใน Steemit ที่พิมพ์รัวแม้ในตอนที่ง่วงจนหลับใน ก็ยังพิมพ์ไปเรื่อยๆ

และระหว่างนี้ผมก็ได้เขียนในแฟนเพจเฟสบุคของผมไปด้วยครับ

ปีนี้ก็เข้าสู่ปีที่ 12 ของการเขียนของผมแล้ว ต่อไปก็คงจะมีปีที่ 13 14 15 หรืออาจจะยาวนานจนผมแก่ไปเลยก็ได้ครับ

https://www.facebook.com/tawasiriwachlife