Chapter XV : Take me home, In memorial of 365/342.

"ถึงแม้เราจะรักษาสิ่งที่เป็นรูปธรรมไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าผมจะเก็บสิ่งที่จะไม่มีวันมีใครเอาไปจากผมได้จากที่นี่"

---

---

20 ปี คงเป็นเวลาที่ไม่น้อย

สำหรับการเป็นจุดเริ่มต้นและออกเดินทาง

บรรยากาศ

ผมก็ไม่ทราบว่าจริงๆ มันเปลี่ยนไปตามกลไกใดในโลกนี้

มันอาจจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาหนึ่งแล้วหายไป

แต่ความจริงแล้วกลไกในความทรงจำนี่แหละ

ทำให้เราคุ้นเคยไม่ว่ากี่ปีเราจะรู้สึกเหมอนเดิม

ทุกความทรงจำของผมมันเริ่มจากที่นี่

คงปฏิเสธไม่ได้ว่าผมคงจะคิดถึงมันตลอดไป

ไม่ว่าจะเรื่องที่ดีหรือเรื่องที่ร้าย

มันคงเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าราคาของมัน

ผมไม่รู้สึกว่าผมสูญเสียอะไร

หรือมีใครพรากอะไรไปจากผม

ทั้งๆที่ผมเคยได้รู้สึกจนชินไปแล้ว

คำว่า House คือบ้านที่เป็นนัยยะเชิงที่อยู่อาศัยเพียงอย่างเดียว

แต่ผมคงจะรู้สึกกับที่นี่เป็นคำว่า Home บ้านที่มีความอบอุ่นของครอบครัว

ถึงแม้เราจะรักษาสิ่งที่เป็นรูปธรรมไม่ได้

แต่ผมรู้ว่าผมจะเก็บสิ่งที่จะไม่มีวันมีใครเอาไปจากผมได้จากที่นี่

คือ ความรู้สึก ความทรงจำ

หัวใจผมเต้นเร็วขึ้นเมื่อก้าวออกมา

เพราะรู้ว่ามันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้ซึมซับบรรยากาศของที่อยู่อาศัย

ที่ใครหลายคนเรียกมันว่า "บ้าน"

---

สุขสันต์วันบ้านโดนยึด
ด้วยรักและเคารพ
แสน (Stephan)