ชีวิตพอเพียงในชนบท

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ทุกคน

ห่างหายไปนานเลยค่ะ เพื่อนๆ สบายดีไหมคะ วันนี้ก็โดนพี่สาวบังคับให้กลับมาเขียนอีกครั้ง ช่วงนี้ก็ช่วงไวรัสโควิค-19 เราเป็นเกษตรกรก็ได้รับผลกระทบเหมือนกันค่ะ ถึงแม้ว่าที่จังหวัดพิจิตรจะไม่มีผู้ติดเชื้อสักรายก็ตาม แต่ก็ต้องปฏิบัติตามนโยบายของรัฐบาล ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าแล้ง เราก็เลยไม่ได้ทำนา แต่หมดหน้านาเราก็มีงานรับจ้างรองรับ มีเจ้านายที่ใจดีคอยหางานให้ทำตลอด เมื่อวานนี้นายจ้างก็ให้ไปรดน้ำต้นไม้ที่สวน ซึ่งสวนของนายจ้างก็เลี้ยงสัตว์ ปลูกผัก ผลไม้แทบทุกชนิด ปลูกแล้วก็ไม่มีคนกิน ขายก็ยากเพราะไม่ได้ปลูกเป็นเรื่องเป็นราว และอีกอย่างทุกบ้านก็ปลูกผลไม้ไว้กินเองเกือบจะทุกบ้าน ช่วงไหนกินไม่ทันผลไม้ก็หล่นเต็มต้น บางทีเรามารดน้ำก็เก็บกลับไปให้ลูกที่บ้านกินด้วย เพราะทิ้งไว้ก็ไม่เกิดประโยชน์

หน้าแล้งมีผลไม้ตามฤดูกาลกินตลอดค่ะ โดยเฉพามะม่วงที่มีเกือบทุกสายพันธุ์ มะม่วงนั้นผลอยู่ต่ำมากค่ะ ไม่ต้องปีน ไม่ต้องสอย ใช้มือเด็ดได้เลย สะดวกมากๆ

นี่เป็นส้มซ่าค่ะ รสชาติหวานทีเดียวเมื่อแก่จัด เจ้าของปลูกไว้ก็ไม่กินหรอกค่ะ มีแต่ลูกน้องอย่างเรากิน แกเป็นคนที่ปลูกอะไรก็งามไปทุกอย่าง ไม่เหมือนเราปลูกทีไรตายทุกที ที่รอดมาก็ไม่ค่อยสมบูรณ์

ชมพู่เป็นอีกหนึ่งผลไม้ในสวนที่เรามารดน้ำ ตอนนี้ลูกเริ่มโตเกือบจะแก่แล้ว พรุ่งนี้เจ้านายให้เราเอาถุงไปห่อ เพราะกลัวพวกหนอนและแมลงกินหมดก่อนที่คนจะได้กิน ชีวิตชาวชนบทแบบเรา อยู่แบบพอเพียง ถ้าไม่มีหนี้สินก็สามารถประคองตัวไปได้ในสถานการณ์แบบนี้ ขอให้ทุกอย่างดีขึ้นในเร็ววัน เราจะผ่านมันไปด้วยค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่สนับสนุนเรามาตลอด