เรื่องราวของชูใจ ที่เราอาจจะไม่รู้หลังเรียนจบ

สวัสดีครับเพื่อนๆนี่ก็ต่อจากตอนที่แล้ว ที่ผมได้เขียนเและเรียบเรียง
เรื่องของของ มานีมาให้อ่านกัน...ในเนื้อเรื่อง "ชูใจ"เป็นเพื่อนรักของมานี มา
ตั้งแต่ 6 ขวบ อย่างที่เคยรู้กัน ชูใจเลี้ยงแมวชื่อ"สีเทา" 🐱

👧ชูใจนัั้นเป็นบุตรสาวของ ''นายเชิด เลิศล้ำ"
และ"ดวงหทัย"(ลูกสาวเจ้าของธุรกิจส่งออกเครื่องหนังในกรุงเทพฯ)
และได้เป็นแฟนกับนาย เชิด ตั้งแต่เรียน มหาลัย ในกรุงเทพฯ พอเรียนจบ

ดวง หทัยก็ตั้งครรภ์ และได้คลอด ชูใจ ณ บ้านเกิด ของ นายเชิด..ต่อมาพ่อแม่
ของดวงหทัยได้ส่ง ดวงหทัย ไปอยูออสเตรเลีย ทิ้ง ชูใจให้นาย เชิด ผู้เป็นพ่อ
เลี้ยง ดูตามลำพัง

🛫มาถึงตอนนี้ผมเริ่ม เศร้าแล้วครับ ซึ่งผมก็ไม่เคยรู้มาก่อน เหมือนกัน
ก็ได้แต่อ่าน ผิดอ่านถูก ไปตามประสา เด็กประถมครับ เท่านั้นครับ

นายเชิดได้หายสาบสูญไปในป่า ระหว่างออกตามหาปู่ ของชูใจและตา ของปิติ
หลงหาย ไปก่อนหน้านี้ และต่อมาก็ได้พบศพท้ังสาม ที่เป็นโครงกระดูกแล้ว

ในถ้ำกลางป่าลึกแต่ ที่ซึ้ง ไปกว่านั้น (ใจไม่แข็งอย่าอ่านต่อ อาจน้ำตาใหลไหลได้)
คือ ""ที่กระเป๋าเสื้อโครงกระดูกนายเชิดพ่อของชูใจได้พกภายถ่ายชูใจไว้ตลอด😢""

ชื่อของ ชูใจ ดวงหทัย ผู้เป็นแม่เป็นคนตั้งให้ ย่าไม่เคยบอกความ
จริงกับชูใจว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ จนกระทั่งแม่มารับให้ไปอยู่ด้วยที่
ต่างประเทศแต่ชูใจเลือกที่จะอยู่กับย่าเมื่อจบชั้น ป.6 ได้ไม่นานย่าก็เสียชีวิต

ชูใจจึงบินไป อยู่กับแม่ ที่เมืองเพิร์ธ ประเทศออสเตรเลีย เพื่อเรียน
การออกแบบ หรือสร้าง แพทเทรินท์ และบริหารกิจการเครื่องหนัง ของพ่อเลื้ยง
ของเธอ ต่อมาชูใจก็ได้แต่งงานกับปีเตอร์ลูกชายของรองประธานบริษัทเครื่อง
หนังที่ทำอยู่🛫

และอีก1เรื่องเศร้าคือ ชูใจไม่สามารถพา สีเทา ไปอยู่ที่ออสเตรเลียด้วยได้
จำเป็นต้องทิ้งไว้กับอาชัยให้ช่วยเลี้ยงดู เพราะกฎหมาย ออสเตรเลียเข้มงวด
สีเทาได้หายออกจากบ้านหลายครั้ง ครั้งละหลายๆ เดือนเมื่อไม่มีชูใจ

ครับนี่เเหละ เรื่องราวของชูใจทีผมหาผมเขียนให้อ่านกัน...ซึ่งเกิดมาจากตัว
ผมที่ อยากรู้ความเป็นไป ของหนังสือเล่มนี้..

จากที่อ่านแล้วจะมองเห็นว่า ชูใจนั้นอาภัพมากๆ พ่อกับแม่ก็เลิกกัน ..ไม่นาน
พ่อก็ตายและตอนป.6 ยายก็มาเสียชีวิต อีกคน จะเอาแมว "สีเทา"เพื่อนเพื่อนรัก
ด้วยก็ไม่ได้..เฮ้อออ... แต่ก็ยังดีที่แม่นั้น มีฐานะดี
และนี่ก็เป็นเรื่องราวของตัวละครที่ ชื่อ"ชูใจ" ที่เขาแต่งขึ้นมาต่อจากวัยเด็ก🤔

ถ้าให้ผมคิดสรุป หรือให้พูดถึงข้อคิดคือ..เมื่อตอนเป็นเด็กเราไปไหนไปกัน แต่เมื่อเวลา
ผ่านไป ทุกคนก็ต้องเลือกทาง เดินของตัวเองที่ คิดว่าดีที่สุด..เพราะทุกคน ก็มีหน้า
ที่ และ ความรับผิดชอบต่างกันแต่ที่ลีมไม่ได้คือมิตรภาพ...

ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ และเป็นกำลังใจให้กันเสมอมา.. สวัสดีครับ🙇🏻

Thank you for your support
Comments, Resteem and Votes @pusiam