ข้ออ้างของคนขี้เกียจจน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว steemit

ชีวิตคนเราก็ดิ้นไปทุกวันตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ยิ่งค้นหา ตามหา บางทียังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าที่วิ่งๆอยู่นั้นปลายทางคืออะไร เป้าหมายอยู่ไหน

รายได้เองก็เช่นกัน พยายามหารายได้ให้หลายช่องทาง จนบางทีดูมันกระจัดกระจายเหวี่ยงแหไปหมดเลย ถึงงงเหมือนกันว่าการลงทุนซะซายกับกระจายความเสี่ยงมันคืออย่างเดียวกันไหม

ขายของออนไลน์ บางทีหลักการก็ใช้ได้บางส่วน
สต้อกเยอะ กำไรเยอะ แต่สต้อกบานเบอะ ขายไม่ออกก็จบข่าว ทุนหาย กำไรจมไปเลย จะกินจะใช้อีกกี่เดือนก็ไม่รู้ บางทีก็ไม่รู่ว่าวิ่งขายตามกระแสเค้าอยู่รึเปล่า รึเป็นเพียงฐานให้เจ้าของแบรนด์กับดีลเลอร์รายใหญ่เหยียบย่ำเราอยู่ร่ำไป

วันนี้นั่งทำบัญชีการลงทุนต่างๆ ทั้งธุรกิจการเงินที่ลงไปหลายรายการ กับค่าใช้จ่ายการสต้อกสินค้าเพื่อขายออนไลน์ โห ลงทุนหลายตังค์นะเนี่ย กว่าจะคืนทุนกับกำไรมาก็ต้องใช้เวลาสักพักเชียวหล่ัะ

ทำให้จู่ๆนึกถึง steemit ขึ้นมา เอ เราหลงลืมนานไปแล้วนะเนี่ย การลงทุนที่ใช้เพียงสมองและสองมือเท่านั้นเอง ทำไมเราละเลยมานานขนาดนี้ คิดได้ก็อยากเขียนขึ้นมาทันทีเลยค่ะ เพื่อนๆจำกันได้ก็ทักทายกันบ้างเด้อ จะเสนอหน้าเข้ามาให้มากขึ้นค่ะ นี่ละหนาที่เค้าว่าคนเรามองเห็นโอกาสไม่เท่ากัน เห็นแสงลอดรำไรไม่ยอมไป ต้องรอแสงไฟสว่างโล่งโจ้งมาสาดให้ ถึงตอนนั่นโอกาสดีๆก็หลุดลอยไปแล้ว ย้อนกลับมาไม่ใช่ง่าย แต่คนเราก็เริ่มใหม่ได้เสมอ จริงมะ

ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้นะคะ

ทิพย์