เรื่องเล่าวิญญาณหลังความตาย

---

---

สวัสดีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ...เมื่อวันก่อนได้มีโอกาสอ่านกิจกรรมการประกวดจากทาง @thaiteam เป็นการเขียนเรื่องราวที่เเปลกประหลาดหรือเรื่องราวสยองขวัญก็เเอบคิดในใจว่าเอาเเล้วไงช่างดูเป็นเรื่องที่น่าสนใจเเต่ประสบการณ์เรื่องผีๆหรือเรื่องสยองขวัญมันก็ไม่เคยเกิดขึ้นเเทบจะไม่เกิดขึ้นเลยเเต่เราเป็นคนที่เชื่อเรื่องผี วิญญาณว่ามีอยู่จริงๆนึกๆไปก็คิดถึงเรื่องๆหนึ่งที่เป็นเรื่องที่บอกว่าประหลาดมากๆๆๆที่เกิดขึ้นกับตัวหรืออาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้.....เรื่องมีอยู่ว่า.... ....เมื่อปี 57 ทางครอบครัวเราก็ได้รับข่าวร้ายเกี่ยวกับพี่ชายคนโตประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์โดยพี่ชายได้นั่งไปข้างๆกับคนขับที่เมาเเล้วรถก็ไปพุ่งจนทะลุกระจกออกมาเสียบที่หัวกะโหลกทำให้พี่ชายเราเสียชีวิตคาที่...พี่สาวก็เเจ้งข่าวกับเราว่าพี่ชายประสบอุบัติเหตุเราก็รีบเดินทางไปที่โรงพยาบาลเพื่อต้องทำเรื่องเอาศพออกจากโรงพยาบาล...จากนั้นไม่นานเราก็เดินทางกลับบ้านไปเพื่อเตรียมสถานที่จัดงานศพ..เรากับพี่ที่ทำงานก็อาสาว่าจะช่วยจัดดอกไม้หน้างานศพอยากทำให้เเกครั้งสุดท้ายเเละก็เป็นการประหยัดค่าใช้จ่ายอีกด้วย.... .....เมื่อศพของพี่ชายเดินทางมาถึง ตามพิธีของชาวบ้านก็ต้องมีการอาบน้ำศพเขาก็ปรึกษาหารือกันว่าต้องอาบเเต่สภาพของศพคือหัวกะโหลกเเบบเละเลือดก็ไหลออกตลอดเวลา โดยมีเเพมเพิสผู้ใหญ่ปิดซับเลือดไว้ที่หัวเเล้วปิดด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ เราเป็นคนที่กลัวเรื่องอะไรพวกนี้อยู่เเล้วก็ไม่กล้าที่จะจับหรือมอง เรากลัวจริงๆเรากลัวมากเพราะตอนที่เเกมีชีวิตอยู่เราก็ทะเลาะกันทุกครั้งด้วยความที่เป็นคนปากไวก็มีเรื่องทะเลาะกันตลอด..ต่างจากพี่สาวที่นางไม่กลัวอะไรเลยก็ล้างศพพี่ชายล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งพี่ชายจะชอบใส่เสื้อสีเเดงรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สสีขาว..ทุกคนก็ช่วยๆกันทำความสะอาดเนื้อตัวล้างเลือดที่ไหลออกตลอดเวลาจนเสร็จสิ้นเเล้วก็เอาศพเข้าโลง .....เเละในคืนแรกของงานศพก็มีพิธีสวดมนต์ตามปกติเเละเมื่อเสร็จสิ้นพิธีสงฆ์ก็มีการนั่งพูดนั่งคุยตาม เเละก็มีการเล่นโบก ไพ่ ไฮโล ตามวิถีชนบทเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเจ้าภาพในการเฝ้าศพ...เเละในขณะที่เรานั่งเล่นกับพวกพี่ๆเเละเพื่อนอยู่ใกล้ๆกับศพนั้น...ก็มีเสียงเหมือนคนสะดุ้งในโลง ครั้งเเรกก็ทำเหมือนไม่ได้ยินคิดในใจเราคงหูฝาดไปเอง...พอนั่งอยู่สักพัก..ก็ได้ยินอีกเเต่ความดังเพิ่มขึ้น..เลยหันหน้าไปมองเพื่อนกับพี่สาวในใจต่างคิดว่า เธอคิดเหมือนที่ฉันคิดหรือเปล่าบีหนึ่ง ใช่ฉันคิดเหมือนกันนะบีสอง..ประมาณนี้...ถ้าตามหลักวิทยาศาสตร์คือเส้นอาจจะยึดทำให้ร่างกายเกิดการการกระตุกเเต่ทางไสยศาสตร์ไม่รู้ได้เลย..เเละเสียงเเบบนั้นก็ได้ยินมาเกือบจะตลอดทั้งคืน..พอไปถามน้า ถามคนที่นอนเขาก็บอกว่าได้ยิน... ....จนวันสุดท้ายที่เผาศพในคืนวันตักบาตรที่เร่ิมมีการเก็บข้าวของเรียบร้อยเเล้ว เรากับพี่สาวก็นอนที่บ้านยายกับน้าซึ่งเป็นปกติอยู่เเล้วเเละเเถวบ้านของเราเมื่อมีคนตายในบ้านหลังจากวันเผา 3 วันให้จัดข้าว อาหาร น้ำ ไว้ให้ดวงวิญญาณที่ตายวางไว้หน้าบ้านเพราะเขาไม่สามารถเข้าในบ้านได้เเละบ้านเราก็ทำเเบบนั้นเช่นเดียวกัน... ....เรากับพี่สาว เเละก็น้า นอนที่เดียวกันสามคนเรานอนตลงกลางเพราะเรากลัวก็นอนๆคุยกันกับพี่สาวเเต่น้าก็หลับเเล้ว..เวลาเลยไปจนถึงเที่ยงคืนกว่า..เสียงหมาเร่ิมหอนที่หอนเเบบโหยหวนเริ่มไล่มาตามระยะทางจากท้ายหมู่บ้าน กลางหมู่บ้านเเละก็ใกล้ๆเข้ามากับบ้านเรา..พี่สาวบอกเราว่า มาเเล้ววววเนียงมาเเล้ววพวกเราก็ทั้งสั่นทั้งกลัว..ห่มผ้าคลุมโป่งเเบนั้นทั้งคืน...ในใจก็อธิฐานว่าอย่าทำให้น้องๆกลัวเลย น้องกลัวมากๆ.....เเละหลังจากนั้นก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงหมาหอนเล่านั้น...เเต่ก็ได้ยินจากเรื่องเล่าที่ฟังมาก็มีคนพบเห็นคนใส่เสื้อเเดง กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบสีขาว นั่งอยู่ในซุ้มที่นั่งสังกะสีในโรงเรียนเยื่องๆบ้าน เเต่คนที่เห็นคิดว่าเป็นภารโรงหรือเปล่ามานั่งเฝ้าโรงเรียนตอนกลางคืน เเละคนที่เห็นก็มาเล่าให้พี่สาวฟังลักษณะเสื้อผ้ารองเท้าตรงกับพี่ชายเราที่ใส่หลังอาบน้ำศพ...เเละแน่นอนว่าคนที่เห็นไม่มีทางรู้เเน่นอนว่าพี่ชายใส่ชุดอะไร เสื้อสีอะไร รองเท้าเเบบไหน เเต่ลักษณะที่อธิบายให้ฟังตอนเเรกตรงกับพี่ชายประหนึ่งว่าเป็นคนๆเดียวกันกับที่พบเห็น...นอกจากคนพบเห็นเเล้วกลางคืนหมู่บ้านที่พี่ชายประสบอุบัติเหตุ นั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้ตอนกลางคืนในช่วงเเรกๆเกือบทุกๆวัน...น้าก็มาเล่าให้เราฟังว่ามีคนเขาบอกว่าว่าหมู่บ้านนั้นยังมีคนได้ยินอยู่นะ..เราก็ได้เเต่สงสัยเเละก็สงสารคงยังไม่รู้ว่าตัวเองตาย... ....เเละนี้ก็เป็นเรื่องราวประหลาดที่เรากับพี่สาวประสบพบเจอ..ซึ่งไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันบังเอิญหรือเป็นดวงวิญญาณของพี่ชายเราจริงๆ...