และแล้วก็ถึงวันเดินทางในพรุ่งนี้

สวัสดีเพื่อนๆ ชาว steemians ทุกคนครับ .... เช้าวันจันทร์นี้เป็นกันมังไหมเอ่ย เสียงนาฬิกาปลุกดังมาพร้อมกับการขี้เกียจลุกออกจากเตียง อาการแบบนี้มันมังมาพร้อมและเป็นเฉพาะวันจันทร์วันแรกของการทำงาน หลังจากได้หยุด 2 วัน เสาร์และอาทิตย์
เวลาตี 5 ของวันนี้ที่ฝางอากาศเริ่มกลับมาหนาวและเย็น น่านอนต่อซะยิ่งกว่าอะไร และได้นอนซุกผ้าห่มเตียงและหมอนนุ่มๆ ไม่ต้องพูดถึงแทบไม่อยากจะตื่น 5555
ออกไปขับรถก็ยังเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือหนาวมากขึ้น บางเวลาเสื้อหนาวยังเอาไม่อยู่ครับ
แต่นั้นไม่ใช่จุดโฟกัสของโพสต์ใน เพราะวันนี้ทั้งวันผมและแฟนเตรียมตัวจัดกระเป๋า เพื่อที่จะเดินทางไปที่โรงพยาบาล เพื่อเป็นคนไข้ในที่โรงพยาบาบที่เป็นศูนย์พัฒนาออทิสติกอันดันต้นๆ ของประเทศไทย
ความรู้สึกของผมในตอนนี้ มันทั้งตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความหวังที่จะเจอหมอและพยาบาล ตลอดจนนักกิจกรรมเก่งๆ ที่จะช่วยสอนเทคนิคเราในการดูแลเด็กพิเศษให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น
จริงก็มีคุยกับคุณหมอคร่าวและพยาบาลคร่าวๆ แล้ว ถึงแบบแผนแต่ยังไม่เจาะลึกในรายละเอียด แต่ก็แอบหวังลึกๆ ว่าการไปกินนอนอยู่ที่โรงพยาบาล 10 กว่าวัน การได้อยู่ใกล้ชิดหมอจะทำให้เค้าพัฒนาของลูกชายดีขึ้นต่อเนื่อง

นี้แค่กระเป๋าของเด็กน้อยคนเดียวนะครับ ไปอยู่ตั้งครึ่งเดือนก็ต้องขนเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช่เยอะหน่อยครับ

เมื่อวานตัดผมให้เด็กน้อยไปแล้ววันนี้ ถึงคิวผู้ใหญ่ตัดผมมัง หลังจากจัดกระเป๋าเด็กน้อยเสร็จ ก็เลยชวนแฟนไปตัดผมที่ร้านตัดผมข้างนอก ตอนแรกว่าจะตัดรองทรงสั้นๆ ที่ไม่รู้คิดยังไงดันไปบอกช่างว่าตัดสกินเฮด 555
ช่างกล้าจริงๆ เราตัดมาไม่รับกับใบหน้า เหมือนพระพึ่งสึกมาใหม่ๆ ไม่งั้นก็เหมือนซาลาเปา หน้ากลมๆ 555 ใช่มุมกล้องช่วยหน่อย แต่อดขำตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะแฟนผมกับลูกสาว เวลามองหน้าผมนี้ขำตลกใส่ตลอด 555 ฆ่าตัวตายชัดๆ จะกล้าออกข้างนอกไหมนี้เรา ตัดมาแล้วก็จำเป็นต้องออกจริง วันนี้คงมีเรืองเล่าสู่กันฟังแค่นี้ครับ ขอตัวไปเตรียมความพร้อมอีกรอบ วันนี้น่าจะนอนเร็วนะครับ

ต้องมีคนหัวเราะผมแน่ๆ

ขอบคุณเพื่อนๆ ที่ติดตามและโหวตครับ
ขอบคุณ @thaiteam
Thank you @curie
Thank you @good-karma
Thank you @planter for all your support