ความตื่นเต้นกับชีวิตคุณแม่

เค้าคนนั้นมาอีกแล้ว ผู้ชายคนนั้น .. มาทำไมอีก ..
“Can I come in?” เค้าเดินเข้ามานั่งตรงเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง .. เราก็ยังคงอึ้งอยู่ ไม่พูดอะไร .. แล้วเค้าก็ว่า “ I’m so sorry for everything I did to u , forgive me please, back home with me “
อีกแล้วหรอ ยังไม่จบอีก “I’m pregnant 5 months “
เค้าก็ยังไม่ยอมหยุดความพยายาม..”my baby?”
แล้วเราก็เล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ เหนื่อยจังเรานึกในใจ ทำไมจะต้องมาพูดเรื่องที่ไม่อยากจะพูดถึงอีก แต่มันจำเป็น เพื่อที่จะได้จบสิ้นกันไปไม่มีเวรกรรมต้องกันอีก ...เค้าอึ้งไปพักใหญ่ๆเมื่อรู้เรื่องทุกอย่าง แล้วเค้าก็บอกว่า “If u need any help just call me “ แล้วก็เดินจากไป

ขอบคุณภาพจาก KAPOOK.com
ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง เราหาข้อมูล อ่านหนังสือ ซักถามคุณหมอๆ หาความรู้เกี่ยวกับแม่และเด็ก เราเข้าร่วมโครงการวิจัยคลินิคนมแม่ที่ศิริราช ...
เรารู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ถูก รึว่าตั้งแต่นี้ต่อไป จะไม่มีอะไรอีกแล้ว เราคงจะอยู่แบบสุขใจ สบายใจ
ถึงแม้จะท้อง 5 เดือนแล้ว ..เราก็ยังคงทำงานอยู่เหมือนเดิม

ว่าแต่อารมณ์คนท้องนี่ ตามไม่ทันจริงๆ เดี๋ยวก็น้อยใจ เดี๋ยวก็งอน บางครั้งน้ำตาก็ไหลมาแบบคนเสียใจอย่างหนัก 😢😢.
โชคยังดีที่มีไอ้หมูมาเล่นเป็นเพื่อน บางครั้งชอบมานอนบนท้องเรา เด็กข้างในก็ดิ้นใหญ่เลย สงสัยจะเล่นกัน😊😊 .. มาขอกินนมบ้าง ก็ต้องชงใส่ขวดให้ดูดกิน ไอ้หมูเหมือนลูกเราเลย... บางครั้งเราก็อาศัยการฟังเพลงฟังพระเทศน์ เล่นเกมส์บ้าง...
พอเข้าเดือนที่ 7 ไม่น่าจะไหวแล้ว เพราะร้องไห้ที่ทำงานตลอดเลย โดนดุนิดดุหน่อยก็ร้อง 😢😢
สุดท้ายก็ตัดสินใจลาออกแล้วย้ายกลับไปอยู่บ้านที่ตาก เรากลับไปช่วงใกล้ๆสงกรานต์พอดีเลย ไอ้หมูก็กลับไปด้วย .. หลายๆคนไม่รู้เลยว่าเราท้อง พวกเขาคิดว่า เราอ้วนขึ้น เพราะท้องเราไม่โตเลย รูปร่างเราก็อวบๆนิดหน่อย กำหนดคลอดก็ 24 พฤษภา .. พอถึงเวลานั้น .. เงียบกริบ นิ่งสนิท หมอก็นัดอีก ไปพบหมอทุกวัน จนผ่านไป 8 วัน ก็ยังไม่ปวดท้อง.. คุณหมอแนะนำ “คงต้องผ่าแล้วคุณแม่ เด็กจะสร้างบ้านอยู่ข้างในแล้ว😁😁” เราก็เลยตอบตกลงผ่าคลอดในวันถัดไป คุณหมอก็นัดมาโรงพยาบาลเพื่อเตรียมตัว...
วันรุ่งขึ้น เราตื่นตั้งแต่ ตี 5 ตื่นเต้นมาก😱😱แต่พอเข้าห้องผ่าตัด โอ้โห!!..เพื่อนๆพี่ๆโรงเรียนเดียวกัน😁 ทั้งหมด 5 คน อยู่ในนั้น .. การผ่าคลอด ใช้วิธีฉีดยาเข้าที่ดระดูกไขสันหลัง เพื่อให้ร่างกายช่วงล่างตั้งแต่เอวลงไป ไม่มีความรู้สึก ..แต่เรารู้สึกตัวปกติ ยังคงคุยกับพวกพยาบาลเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. สักพักก็คุณหมอก็พูดว่า “อื้อหือ เบ้อเริ่มเลย”.. แล้วพยาบาลคนนึงก็พูดว่า “โอ้โห 4,000 กรัม เลยแก แกจะอุ้มไหวมั้ยเนี่ย😁😁” ..พอคุณหมอตบก้นเสียงเด็กร้องไห้ก็ดังขึ้น “ แว้ แว้ แว้ “ แล้วก็เงียบเลย😊😊พยาบาลถามว่า “น้องชื่ออะไรอ่ะแก” .. “ชื่อแฮรี่”😊😊

จากนั้นก็พาเด็กน้อยออกไปรอที่เตียงก่อน โดยมีคุณยายนั่งรออยู่ ส่วนเราก็ทำแผลจนเสร็จเรียบร้อย ทั้งหมดใช้เวลา 1 ชั่วโมงกว่า..เราอยู่โรงพยาบาล 4 คืน 5 วัน เพราะแฮรี่ตัวเหลือง ต้องเข้าตู้อบ 3-4 วัน แต่ดีที่เราเป็นคนดูแลลูกเองหมด เพราะพวกพยาบาลบอกว่า อยู่ใกล้แม่สะดวกกว่า เวลาลูกหิวนม..พอค่าตัวเหลืองลดลงสู่ปกติ คุณหมอก็ให้กลับบ้านได้...พอถึงเวลาเราก็เก็บของเตรียมตัวกัน แม่บอกว่า “สงสัยต้องเอาไอ้หมูไปจังไว้ในห้องน้ำก่อน เดี๋ยวมันจะกระโจนใส่เรา เจ็บแผลอีก😁😁”ได้เวลารถสองแถวก็มารับ บ้านเราอยู่ห่างจากโรงพยาบาลแค่ 10 นาที ...พอถึงบ้านก็พาเด็กน้อยเข้าไปนอนในห้องนอน

ได้ยินเสียงไอ้หมูร้องอยู่ในห้องน้ำ เสียงครูดประตู “แครก แครก แครก หงิง หงิง” สงสัยอยากออกมาจะแย่ เราไปนั่งรอไอ้หมูที่แคร่ แล้วแม่ก็เปิดประตูให้มันออกมา โอ้โห วิ่งหน้าตั้งมา แกว่งหางตัวแทบม้วนกลม 😊😊 จริงเลยอ่ะ กระโจนใส่ตักเราเลย อย่างแรง ดีนะ อุ้มหมอนไว้ ปิดแผลไว้ ..สักพักเราก็ขึ้นไปนอน พวกเราใช้ชีวิตอยู่ที่ตาก เกือบ 5 เดือน.. พอได้เวลาเราก็ย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพอีกครั้ง

เพราะต้องทำงานหาเงิน ลูกเรากำลังโตขึ้น แม่เราก็แก่ลงทุกวัน .. เราต้องทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงดูพวกเค้าต่อไป.. สู้ต่อไปค่ะ .. ขอขอบคุณทุกไท่านที่ติดตามเรื่องราวของเจส ไว้รอบหน้าจะมาเล่าความสนุกต่อนะคะ..🙏🏽🙏🏽