ยิ่งโตยิ่งต้องเข้าใจ

ไม่ว่าใครจะทุกข์หรือจะสุขเวลาก็ไม่ได้สนใจ เวลามันจะเดินไปข้างหน้าอย่างเที่ยงตรงและไม่มีวันหยุดเดิน และเวลาก็จะฉุดกระชากทุกสิ่งทุกอย่าง ให้เปลี่ยนแปลงตามมัน และจะพรากทุกสิ่งที่เรามีไปจากเรา ทีละช้าๆ ต่อให้พยายามฉุด พยายามกอด พยายามรั้งไว้แค่ไหน

ทุกอย่างก็ย่อมเปลี่ยนแปลงไปอยู่ดีเราทําได้แค่หยุดยืนดูและแม้เราจะเอาสิ่งที่เรารักเก็บเอาไว้ในความทรงจํา เวลาก็จะค่อยๆพรากให้เราหลงลืมสิ่งนั้นไป แม้มันจะนานแต่สักวันมันจะลืม

เพราะฉะนั้นอย่าได้กลัวว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นในวันนี้นั้นจะคงอยู่ตลอดไป อย่าคิดว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นมานั้นจะทําให้ชีวิตเราทั้งชีวิตไร้ค่า เปรียบดังบาดแผลที่เกิดขึ้นบนตัวเรา เวลาจะค่อยๆ รักษามันทีละน้อย แผลไม่ว่าจะใหญ่แค่ไหน หรือ

จะเล็กแค่ไหน เพียงเราใช้ยารักษา มันก็หายเร็วเท่านั้น คงเหลือ เพียงแผลเป็น แม้แต่แผลเป็นก็ค่อยๆ เล็กลง และจางลงไปในที่สุด

แผลใจก็เช่นกัน ยาที่รักษานั้นมันไม่มีหรอก แม้แต่หมอที่ว่ากันว่าเก่งที่สุดในโลกนั้นก็รักษาไม่ได้ แต่ใช่ว่าแผลใจจะไม่มีทางรักษา เพราะมันมีวิธีรักษา คือการคิดที่จะทําความเข้าใจและปล่อยวาง แล้วมันจะผ่านไป แล้วมันจะหายเอง เหลือเป็นเพียงความทรงจําในใจ ที่เราเลือกได้ว่าจะทนทุกข์ด้วยการเฝ้าคิดถึงแต่อดีตหรือนึกถึงมันบ้าง แต่ก็ต้องเข้าใจว่ามันผ่านไปแล้วความน่ากลัวของแผลใจนั้นน่ากลัวมากถ้าไม่รีบรักษา หากมองให้เห็นภาพก็เปรียบเหมือนแผลที่ร่างกาย หากเราปล่อยปละละเลยไม่รีบรักษา มันก็อาจจะอักเสบและกลายเป็นแผลเรื้อรัง จนถึงขั้นทําให้เราเสียชีวิตได้เช่นกัน และเช่นกันกับแผลใจ หากเราปล่อยให้ตัวเองมัวแต่ยึดติดกับความทุกข์ที่เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วมันอาจจะทําให้เราคิดลบ จนถึงขั้นไม่รักตัวเอง ก็มีให้เห็นมากมาย