สู้ๆครับ

เมื่อความโกรธกระทบใจ ให้ถามตัวเราเองว่า คนที่เราโกรธนั้น เรารักเขาไหม ถ้าใจบอกว่ายังรักอยู่ เราก็ควรจะให้อภัยเขา เพราะความรัก ที่เราเมตตาต่อกัน แต่ถ้าใจบอกว่าไม่ได้รักเขาแล้ว เราก็อย่าเอาเขามาใส่ใจเลย ปล่อยเขาออกจากใจดีกว่าเพราะเราไม่ได้รักเขาแล้ว

ความโกรธนั้นไม่มีคุณเลย มีแต่โทษ มันเหมือนกับเราเอาผ้ามาปิดตา แล้วเราก็พูดทุกสิ่งที่เราโกรธออกไป เราจะมองไม่เห็น ไม่ได้ยินสิ่งเหล่านั้นเลย เพราะเราขาดสติ แต่คนรอบข้างเราเขาจะเห็นและได้ยินชัดเจนทุกคำ และยุคสมัยนี้ ที่เราเรียกว่า สังคม social network ยิ่งอันตรายกว่า เมื่อเราโกรธ เรา post แม้มันจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเรา แต่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่า มันเห็นกันได้ทุกที่ในโลก สมมุติว่าเราพูดประโยคแย่ๆ เบาๆ อาจจะมีเพียงเราที่ได้ยิน หรือเพียงคนข้างๆเท่านั้น แต่ถ้าเราพิมพ์ประโยคแย่ๆ ลงบนโลก social network เราไม่อาจรู้ได้เลยว่ามีใครที่เห็นบ้าง และเขาจะรู้สึกเสียใจเพียงกับคำนั้น ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือการฝึกสติไม่ให้โกรธง่ายๆ การฝึกไม่โกรธง่ายๆ ไม่ใช่ไม่ให้โกรธ แต่ให้รู้ตัวว่าโกรธ เพราะเมื่อรู้เราจะหาวิธีจัดการกับความโกรธได้