คิดถึงเหล่าน้องหมาที่ “ประปาแม้นศรี” < The old water tanks at Man – Sri : The Metropolitants Waterworks Authority’s Bangkok >

ถังประปาส่งน้ำนี้ตั้งตระหง่านอยู่ที่แยกแม้นศรี ถนนบำรุงเมือง กรุงเทพฯ เป็นถังน้ำสูงสร้างด้วยคอนกรีต มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 2 ถัง ออกแบบโดยนายช่างชาวฝรั่งเศสและเริ่มก่อสร้างในสมัยรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (ร.5) แต่มาแล้วเสร็จในสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (ร.6) และเปิดเป็นสำนักงานการประปากรุงเทพฯอย่างเป็นทางการ เมื่อปี พ.ศ. 2475 Source

Image Source

Image Source

กิจการการประปาในประเทศสยามเกิดขึ้นครั้งแรก เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม 2452 ในสมัยรัชกาลที่ 5 หลังจากที่ได้ทรงเสด็จประพาสยุโรปและได้ทรงเห็นคุณภาพชีวิตที่ดีของชาวตะวันตกที่ประชาชนมีน้ำสะอาดไว้กินไว้ใช้ จากระบบการผลิตและจ่ายน้ำที่เรียกว่า “Waterworks” ทำให้ประชาชนปลอดภัยจากโรคร้ายและโรคระบาด จึงมีพระราชโองการสร้างการประปาขึ้น และให้กรมสุขาภิบาลเป็นผู้ดูแลรับผิดชอบ Source

เมื่อปี พ.ศ. 2554 เกิดน้ำท่วมใหญ่ในกรุงเทพฯ คิดว่าเพื่อนๆทุกคนคงยังจำกันได้ ปีนั้นพื้นที่ 60 –70% ของกรุงเทพฯ จมอยู่ใต้น้ำ ทำให้ชาวกรุงเทพฯได้รับความเดือดร้อนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะพื้นที่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาและธนบุรี ประชาชนต้องอพยพย้ายที่อยู่อาศัย ทิ้งบ้านเรือน และยานพาหนะไปอยู่ในที่ๆปลอดภัยเป็นจำนวนหลักพันคน ในช่วงเวลานั้นมีสัตว์เลี้ยงหลายร้อยตัวที่เจ้าของไม่สามารถนำไปด้วยได้ ด้วยข้อจำกัดในเรื่องการเดินทางและสถานที่พักพิงที่มีอยู่อย่างจำกัด “ที่ทำการประปาแม้นศรี” แห่งนี้ จึงได้กลายเป็นศูนย์พักพิงชั่วคราวสำหรับสุนัขเลี้ยงและสุนัขจรจัดในช่วงเวลาดังกล่าวเป็นจำนวนรวมกันหลายร้อยตัว

ในช่วงนั้นเราได้มีโอกาสไปเป็นอาสาสมัครดูแลสุนัขในศูนย์พักพิงแห่งนี้ ในทุกๆวันเราและเพื่อนสนิทอีกหนึ่งคน จะผลัดเปลี่ยนกันหาเวลาเข้าไปที่นี่เพื่อทำความสะอาดกรง รวมถึงให้อาหารและเปลี่ยนน้ำดื่มให้แก่น้องๆทุกวัน จำได้ว่าเป็นระยะเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่เราและเพื่อนพากันไปทำงานที่นั่น .. น้องๆทุกตัวน่ารักมากค่ะ..แต่ก็มีหลายตัวที่ป่วยหนักและอยู่ในอาการตกใจ... บางตัวก็มีอาการซึมเศร้า หรือไม่ก็ป่วยทางจิตเพราะคิดถึงเจ้าของ... น่าสงสารมากค่ะ...

แรกๆเขาก็จะดูระแวงและไม่ไว้ใจเรา..แต่พอเราได้เจอเขาบ่อยๆ ดูแลกันทุกวัน ..ความรักและความผูกพันต่อกันมันก็เริ่มเกิด ...จากที่เคยส่งเสียงเห่าและขู่กรรโชกในวันแรกๆ... ก็กลายมาเป็นกระดิกหางไปมา...ร้องหงิงๆทักทายเมื่อพบหน้า... ทุกวันนี้เรายังคิดถึงพวกเขาอยู่เลยค่ะ.. ความรู้สึกตอนนั้นเป็นอย่างไรลองถามคุณ @katto ดูได้...

หลังจากเหตุการณ์วิกฤตน้ำท่วมคลี่คลาย... บรรดาเจ้าของก็ทยอยกันมารับน้องๆกลับบ้านกันเรื่อยๆ... วันละตัว...สองตัว...สิบตัว...แต่ก็มีบางตัวที่เจ้าของไม่มารับกลับบ้านอีกเลย..ซึ่งน่าสงสารมากเลยค่ะ.. แต่ทางทีมงานสัตวแพทย์และเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบก็ได้พยายามแก้ปัญหากันอย่างเต็มที่ โดยการประกาศหาผู้อุปการะรายใหม่บ้าง.. รับไปดูแลกันเองบ้าง... จนในที่สุดเมื่อสุนัขตัวสุดท้ายได้ถูกรับตัวไป ศูนย์พักพิงแห่งนี้ก็หมดหน้าที่และปิดตัวลง... คิดแล้วก็มีทั้งสุขและเศร้าค่ะเมื่อนึกเรื่องนี้…

"... สัตว์ทุกตัวต่างก็มีความรู้สึกเหมือนกันกับเรา...
ถ้าไม่พร้อมที่จะดูแลเขาจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต…ก็อย่าได้คิดจะมีสัตว์เลี้ยงเลยค่ะ...”

”ทุกๆชีวิตมีคุณค่ายิ่งใหญ่จนสุดประมาณ”
”Every life has immense value.”
Seth Adam Smith

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม อัพโหวด และคอมเม้นต์
สิ่งเหล่านี้จะเป็นกำลังใจให้เราสามารถสร้างโพสต์ที่ดีออกมาได้อย่างต่อเนื่อง
Thankful for all followers, upvotes and comments,
you give me energy to create more good posts.
@bbkastro