ชีวิตคือการเดินทาง

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว Steemians ทุกท่าน

สบายดี... วันพุธที่ 26 ธ.ค.61 กลับมาพบกันอีกแว้วววว... ตอนนี้เริ่มนับถอยหลังแล้ว เหลือเวลาอีกเพียงแค่ 5 วันเท่านั้นเองค่ะที่เราจะก้าวเข้าสู่คริสต์ศักราชใหม่ ความทุกข์ความเศร้า สิ่งไหนที่มันไม่ดีก็ทิ้งไว้กับปีเก่า ไม่ต้องเอาข้ามปีไปด้วย แล้วไปเริ่มต้นสิ่งๆ ดีกับปีใหม่ กันทุกคนนะคะ

พอดีเมื่อเช้าเรื่องราวที่บัวโพสต์ไว้ในเฟสเด้งขึ้นมาเตือนว่าครบ 2 ปีแล้ว บัวก็เลยหยิบเรื่องราวนั้นมาเขียนในบล๊อกวันนี้ ซึ่งบัวก็เคยโพสต์ในบล๊อกนี้ประมาณ 8 เดือนที่แล้ว ตอนที่บัวเริ่มรู้จัก Steemit และเริ่มเขียนบล๊อกเป็นโพสต์ที่ 7 ของบัวค่ะ ซึ่งตอนนั้นเริ่มเปิดใจและสนุกกับการเขียน ถึงแม้ว่าแรกๆ จะไม่ค่อยรู้จักใคร และไม่ค่อยมีใครมากดโหวตให้ แต่ตอนนั้นกำลังไฟแรง ก็เลยไม่ย่อท้อที่จะเขียน อยากให้ตอนนี้เป็นเหมือนตอนนั้นเหมือนกันค่ะ เพราะตอนนี้รู้สึกไฟใกล้จะมอดเต็มที ต้องมีอะไรมากระตุ้น ก็หวังว่าจะมีสิ่งนั้นที่ทำให้ไฟมันกลับมาลุกได้อีกครั้ง

เมื่อ 2 ปีที่แล้ว บัวได้ไปเที่ยวบ้านน้องสาวที่จังหวัดตาก โดยรถยนต์ส่วนตัวเดินทาง 1 วันกับอีก 1 คืน คือเหนื่อยค่ะนั่งรถจนก้นชาไปหมด นี่ขนาดไม่ได้ขับเองนะเนี่ย นั่งแล้วก็หลับอย่างเดียว คนขับก็เป็นน้องเขยค่ะคงเหนื่อยกว่าเราเป็นหลายเท่า เพราะขับคนเดียวจากภูเก็ตไปตากไม่มีใครเปลี่ยนเลย หลังจากพักที่ตาก 3 วัน ก็กลับภูเก็ตค่ะ ขากลับก็จะแวะไปเยี่ยมน้องสาวอีกคนที่จังหวัดพิจิตร พวกเราก็เลยแวะเที่ยวอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัยกันก่อน เพราะเป็นทางผ่าน และอีกหนึ่งเหตุผลคือมันสถานที่ประวัติศาสตร์ที่อยู่ใกล้บ้านมาก แต่ไม่เคยไปเที่ยว ครั้งนี้ไหนๆ ก็ผ่านแล้วแวะสักหน่อย

วันที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2534 องค์การยูเนสโก ได้ประกาศให้อุทยานแห่งนี้เป็นแหล่งมรดกโลก ร่วมกับอุทยานประวัติศาสตร์ที่กำแพงเพชร และศรีสัชนาลัย ภายใต้ชื่อว่า เมืองประวัติศาตร์สุโขทัยและเมืองบริวาร

พวกเราไปถึงก็บ่ายแก่ๆ แล้วค่ะ จอดรถยนต์ไว้แล้วก็ไปเช่าจักรยาน ซึ่งร้านที่ให้เช่าจักรยานมีหลายร้านมาก อยู่ฝั่งตรงข้ามถนนกับอุทยาน

ภายในอุทยานก็มีจัดนิทรรศการ เพื่อระลึกถึงในหลวงรัชกาลที่ 9

ปั่นจักรยานชมรอบๆ และถ่ายภาพ ตอนแรกตั้งใจจะอยู่ไม่นาน แต่สถานที่กว้างมาก ก็เลยใช้เวลานานพอสมควร ตอนไปก็ไม่ได้ศึกษาว่าตรงไหนเรียกว่าอะไร ก็ดุ่มๆ ไปเลย

ปั่นจักรยานจนฟ้าเริ่มมืด นักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างชาติก็ยังปักหลักเดินสำรวจแม้ว่าจะเริ่มมืด

การถ่ายภาพภายใต้ความมืดก็ได้ภาพที่สวยไปอีกแบบค่ะ พอเริ่มมืดว่าจะกลับ เพราะน้องสาวที่อยู่จังหวัดพิจิตรเตรียมกับข้าวไว้รอนานแล้ว แต่เห็นบอกว่าจะมีการเปิดไฟ ก็เลยอยู่รอชม ซึ่งก็สวยงามมากๆ คุ้มค่ากับที่รอคอย หลังจากเก็บภาพจนเป็นที่พอใจ พวกเราก็เริ่มออกเดินทางต่อทันที เพราะว่ายังอีกยาวไกลกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง ชีวิตคนเราก็เปรียบเสมือนการเดินทาง ชีวิตจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา
แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....