"မလိုသည္ကို ျခစ္ပစ္ပါ" (မင္းလူ)
ငွက္ကေလးေတြကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွအႏိုင္မရခဲ့။ သူအိပ္ရာမွႏိုးသည့္အခါတိုင္း ဦးစြာႏိုးေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ား၏ေအာ္ျမည္သံကို ၾကားရစျမဲျဖစ္သည္။ ေဩာ္ သူတို႔ကေတာ့ ညည ဟိုေတြးသည္ေတြးႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္တာမ်ဳိးမွ မရွိၾကဘဲဟု ေတြးမိသည္။ သူ႔မွာသာလကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာ မ်ဳိးၾကံဳရသည္။ဘယ္ေလာက္ပင္အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္ မနက္ငါးနာရီခြဲဆိုလွ်င္ ႏိုးရစျမဲျဖစ္သည္။ နာရီဝက္ေလာက္ ပိုမွိန္းမိလွ်င္ အစီအစဥ္ေတြအကုန္ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မည္။
ဒီေန႔လည္း ခါတိုင္းလိုပင္ အခ်ိန္မွန္ႏိုးသည္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ကိုယ္စိတ္ခ်ေသာ္လည္း ျပဳျမဲထံုးစံအတိုင္း အစ္ကို႔ေခါင္းအံုးေအာက္လက္လွ်ိဳ၍လက္ပတ္နာရီကိုယူၾကည့္သည္။ ညၾကည့္နာရီ၏ ဒိုင္ခြက္မွာ ငါးနာရီသံုးဆယ့္ေလးမိနစ္ကိုျပေနသည္။ အစ္ကို႔နာရီနည္းနည္းျမန္ေနတာျဖစ္ရမည္။
အစ္ကိုသည္ ေစာင္ကိုတင္းတင္းျခံဳၿပီး စန္႔စန္႔ၾကီးအိပ္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာအိပ္ေသာ သမီးငယ္က သူ႔ရင္ခြင္ၾကားမွာ အတင္းတိုးဝင္ေနသည္။ အစ္ကို႔ ဟုိဘက္မွာ အိပ္သည့္ သားငယ္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ေစာင္လြတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
သားၾကီးႏွင့္သားငယ္တို႔အတြက္ေစာင္တစ္ထည္ေပးထားရာ သားၾကီး အရအမိ လုျခံဳတတ္သည္။အစ္ကို႔ကိုယ္ေပၚကေက်ာ္ၿပီး စမ္းၾကည့္ေသာအခါ ေအးစက္ေနေသာ သားငယ္၏လက္ေမာင္းကို စမ္းမိသည္။ အစ္ကို႔ေစာင္ကို သားငယ္အားမွ်ျခံဳေပးလုိက္ရသည္။ သူတို႔လင္မယား ညားခါစတုန္းက ေစာင္တစ္ထည္တည္း ႏွစ္ေယာက္ပူးကပ္ၿပီးျခံဳသျဖင့္ေစာင္တစ္ထည္ပိုေနသည္ကိုသတိရသည္။ အိပ္ရာမွ အသာထသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ သမီးငယ္သည္ သူ႔အေဖဘက္တိုးကပ္သြားေပလိမ့္မည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သုိ႔လာခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္မွစ၍ မနက္ပိုင္းလုပ္ငန္းအစီအစဥ္ကိုမရပ္မနားဆက္တိုက္လုပ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ကၽြမ္းက်င္ေသာတိုက္ခိုက္ေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္သည္ ရန္သူ႔စခန္းကို ဝင္စီးရာတြင္ဘယ္အပိုင္းကိုဘယ္ႏွမိနစ္ႏွင့္ အၿပီးလုပ္၊ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္အခ်ိန္အေရာက္သြား၊ ဘယ္ဗံုးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာေဖာက္ခြဲစသည္ျဖင့္ အခ်ိန္အတိအက်လုပ္ရသည္။
ခုလည္းသူသည္ စကၠန္႔မ်ားကို အက်ဳိးရွိစြာကြက္တိအသံုးခ်ရေပလိမ့္မည္။
မီးဖိုထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း မီးေသြးမီးဖိုကို ေမႊးရသည္။ အစဦး မီးရွိန္ရေအာင္ ထင္းရွဴးေခ်ာင္းကေလးကို အသံုးျပဳရ၏။
ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီျဖစ္၍ ခဏအတြင္းမွာ မီးရွိန္ေကာင္းလာသည္။ ေရေႏြးအိုး တင္လုိက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေရကျပင္ဘက္ထြက္သည္ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေဆာင္းေလေအးက ပက္လုိက္သည္။ တံု႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ကိစၥမရွိ။ ခဏၾကာလွ်င္ ေခၽြးပင္ျပန္လာလိမ့္ဦးမည္။
သြားတိုက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ေရေႏြးကိုအရင္တည္ထားႏွင့္သျဖင့္ ခုခ်ိန္မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုတစ္ျပိဳင္တည္းလုပ္ေနသလုိ ျဖစ္သြားသည္။
စဥ့္အိုးထဲမွေရက ေရခဲေရလို ေအးစက္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ လူကိုလန္းဆန္းသြားေစသည္။ အိပ္ခန္းထဲဝင္ၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ရင္း ျခင္ေထာင္ထဲသုိ႔ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္၏။ သားငယ္ေစာင္လြတ္ေနျပန္ၿပီ။ ျခင္ေထာင္ထဲျပန္ဝင္၍ သားငယ္ကို သားၾကီးျခံဳထားေသာေစာင္ၾကားထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရသည္။ အစ္ကို႔အသက္ရွဴသံကခပ္ျပင္းျပင္း။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ 'ပဲျပဳတ္'ဆိုေသာ အသံၾကားရသည္။ ဝယ္ေနက်ျဖစ္၍ တမင္အသံျပဳျခင္းပင္။ ေနာက္ေဖးဘက္သုိ႔ ျပန္ထြက္လာသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ၾကီးက ေတာင္းကို ေရကျပင္ေပၚခ်ၿပီးေစာင့္ေနသည္။ သံပန္းကန္ျပားလွမ္းေပးေသာအခါ အဆင္သင့္ ခ်ိန္ထားၿပီးသားပဲျပဳတ္တစ္ဆယ္သားထည့္ေပးသည္ ေငြတစ္က်ပ္ေပးလုိက္သည္။
မီးေတာက္နည္းသြားေသာ မီးဖိုကို ယပ္ခတ္ၿပီး မီးရွိန္ျပန္ျမွင့္သည္။
ေၾကာင္အိမ္ထဲကထမင္းအိုးကိုထုတ္၍မီးဖိုေဘးခ်လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာပင္ ေရေႏြးအိုးဆူသည္။ ဒယ္အိုးကိုမီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ဆီနည္းနည္းျဖဴးလိုက္၏။ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးထဲသို႔ ေရေႏြးထည့္သည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ခတ္ၿပီး အဝတ္အုုပ္ေဆာင္းျဖင့္ျပန္အုပ္ထားလိုက္သည္။
ဒယ္အိုးထဲကဆီက်က္ၿပီးတဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္လာသည္။ အိုးထဲကို ထမင္းၾကမ္းတစ္ခဲလံုးထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သံေယာက္မျဖင့္ေခ်သည္။ တရွဲရွဲျမည္လာေသာအခါ ပဲငံျပာရည္ေလာင္းထည့္ၿပီးေမႊသည္။ ဆားနည္းနည္း အခ်ဳိမႈန္႔နည္းနည္းခတ္သည္။ ခဏအုပ္ထားၿပီးေသာအခါ ထမင္းေၾကာ္က်က္၏။ ဒီေန႔ေတာ့ ၾကက္သြန္ကေလးေတာင္မထည့္ျဖစ္ေတာ့။
သံပန္းကန္ျပားေလးခ်ပ္ႏွင့္ ေၾကြပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ေရနည္းနည္းျဖင့္က်င္းလုိက္သည္။ ေၾကြပန္းကန္ထဲကိုမ်ားမ်ားထည့္သည္။ အစ္ကို႔အတြက္ ကေလးသံုးေယာက္ဖို႔ အညီအမွ် ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ေတြထဲကို ပဲျပဳတ္မွ်ထည့္သည္။ က်န္တာကို ခ်ဳိးကပ္ေနတာေတြပါျခစ္ထည့္ၿပီး သူစားလုိက္သည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ခ်က္ၿပီးကိုယ္စားခ်င္သေလာက္အရင္စားလို႔ရပါလ်က္ ေလွ်ာ့စားတတ္သည္မွာအိမ္ရွင္မတို႔၏ သဘာဝပင္။
ေရေႏြးၾကမ္းပူပူတစ္ခြက္ကိုမႈတ္ေသာက္လုိက္ေသာအခါ ေႏြးေထြးသြားသည္။
ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါးေလာက္ရွိၿပီျဖစ္၏။ သားႏွစ္ေယာက္ကို သြားႏိႈးရသည္။ သားၾကီးကလႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္ႏွင့္ ေငါက္ခနဲထလာသည္။ သားငယ္က ႏိႈးလို႔မရ။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ၿပီးဆြဲရာ ေလွ်ာၿပီးပါလာသည္။ အတင္းဆဲြထူရသည္။ သူ႔လည္ပင္းကိုဖက္ၿပီးခိုလုိက္သည္။ သားငယ္ကိုေရကျပင္သို႔ခ်ီသြားရသည္။ ေျခာက္ႏွစ္သားရွိၿပီျဖစ္၍ တစ္နင့္တစ္ပိုးၾကီး။
သားငယ္ကိုေရကျပင္မွာခ်လုိက္သည္။ သားငယ္ကေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ဒူးေပၚလက္တင္ကာ မ်က္စိမွိတ္ထားဆဲ။ေရေအးေအးႏွင့္မ်က္ႏွာသစ္ေပးလုိက္ေတာ့မွ ကိုယ္ကေလးတြန္႔ၿပီး မ်က္စိပြင့္လာသည္။
'ေအးလုိက္တာ ေမေမရာ'
'သားငယ္ မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သြားသုတ္ဦး၊ ထမင္းေၾကာ္လာစား၊ ေတာ္ၾကာေက်ာင္းေနာက္က်ေနမယ္'
ထိုအခ်ိန္တြင္သားၾကီးသည္ စားပြဲမွာထိုင္ႏွင့္ၿပီး ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္မ်ားအနက္ ဘယ္ဟာကပဲျပဳတ္ပိုမ်ားသလဲဟု ေရြးခ်ယ္ေနၿပီျဖစ္၏။
အိပ္ခန္းထဲသု႔ိျပန္ဝင္ခဲ့ျပန္သည္။ သားႏွစ္ေကာင္ေက်ာင္းသြားလွ်င္ဝတ္ဖို႔ အဝတ္အစားေတြစီစဥ္ေပးရဦးမည္။ သားၾကီး၏ အက်ႌႏွင့္ေဘာင္းဘီက သိပ္မေပေရေသး။ မေန႔ကဟာေတြျပန္ဝတ္လုိ႔ရသည္။ သားငယ္၏အက်ႌကညစ္ပတ္ေပေရေနၿပီ။
အသစ္တစ္ထည္ထုတ္ေပးရ၏။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ မေန႔ကဟာပဲဝတ္ခိုင္းရမည္။
သားငယ္ အက်ႌအေဟာင္းမွာ ရႊံ႕စက္ေတြစင္ေနသည္။ ဒီအတိုင္းထားလွ်င္ စဲြသြားလိမ့္မည္။ ျမန္ျမန္ေလွ်ာ္မွ။ ျမန္ျမန္ဆို ခုေလွ်ာ္လိုက္တာေကာင္းပါတယ္ဟုေတြးၿပီး ေရကျပင္သုိ႔ထြက္လာသည္။
အက်ႌကို ကတိုက္ကရိုက္ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီး တန္းမွာလွန္းေနတုန္း သားႏွစ္ေကာင္ အိမ္သာေရွ႕မွာ ျပႆနာတကေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။
သားၾကီးက အိမ္သာထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္။ သားငယ္က ဖြင့္ထားေသာ အိမ္သာတံခါးကိုကိုင္ၿပီး
'ကိုကို မညစ္စုတ္နဲ႔ကြာ၊ အိမ္သာကိုငါအရင္ေရာက္တာ'
သားၾကီးကလည္း
'ဟ၊ ငါအရင္ေရာက္လုိ႔ ငါက ခုအိမ္သာထဲေတာင္ေရာက္ေနတာေပါ့ကြ'
'ဘာလဲ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက တံခါးကို အရင္ကိုင္မိတာ၊ ငါတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ေနတုန္း ကိုကိုက အတင္းျဖတ္ဝင္တာ၊ ကိုကိုျပန္ထြက္ကြာ'
'ထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး၊ ငါ ပါေတာင္ပါေနၿပီ'
'မင္းသိပ္ယုတ္တယ္'
သူတို႔ေျပာေနသည္ကို အတိုင္းသားၾကားေနရေသာ္လည္း သြားေရာက္မေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေတာ့။ ေစ်းသြားဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီ။
ေစ်းျခင္းေတာင္းႏွင့္ပိုက္ဆံအိတ္ယူၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္မွပင္ထြက္လုိက္သည္။
'သားၾကီး သားငယ္ျမန္ျမန္လုပ္ၾကေနာ္၊ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနမယ္'
ဟု လွမ္းေအာ္ခဲ့ရေသးသည္။ သားၾကီးက
'ေမေမမုန္႔ဖိုး'
ဟု သတိတရလွမ္းေျပာသည္။
'ေၾကာင္အိမ္ေပၚမွာ ငါးမူးေစ့တစ္ေစ့နဲ႔ ဆယ္ျပားေစ့ႏွစ္ေစ့ တင္ခဲ့တယ္၊ တစ္ေယာက္ သံုးဆယ့္ငါးျပားစီ'
ၾကိဳတင္စီစဥ္တြက္ခ်က္လို႔မရေသာကိစၥေတြထဲတြင္ ေစ်းဝယ္ျခင္းလည္းပါဝင္သည္။ ဒီေန႔ဘာခ်က္မယ္ဆိုသည္ကို အတိအက်စိတ္ကူးထားလို႔မျဖစ္။ ငါးဝယ္မယ္စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ဟိုေရာက္မွ ငါးေစ်းကေခါင္ခိုက္ခ်င္ခိုက္ေနတတ္သည္။ တြက္ေျခကိုက္ေအာင္ဝက္သားပဲဝယ္မည္ စဥ္းစားသြားေသာ္လည္းငါးေတြေဖာခ်င္းေသာခ်င္းျဖစ္ေနတတ္၏။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိ။ဘာအသားငါးမွဝယ္မည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ျပတ္တုန္းလပ္တုန္းႏွစ္ဆယ့္သံုး၊ဟိုေခ်းသည္ေခ်းႏွစ္ဆယ့္ေလးကိုေက်ာ္၍ သက္သက္လြတ္စားႏွစ္ဆယ့္ငါးပင္ေရာက္လာၿပီမဟုတ္လား။
ထို႔ေၾကာင့္ဟင္းသီးဟင္းရြက္တစ္ခုခုဝယ္မည္ဟုသာစိတ္ကူးထားသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွထြက္၍ ရပ္ကြက္တြင္းရွိလမ္းၾကိဳလမ္းၾကားက သြားရသည္။ ေစ်းသို႔ေရာက္ရန္ဆယ္မိနစ္နီးပါးေတာ့ေလွ်ာက္ရ၏။ ေစ်းၾကီးမဟုတ္၊ ရပ္ကြက္တြင္းရွိေစ်းတန္းကေလးသာျဖစ္သည္။
ငါးသည္၊ အသားသည္တို႔၏ ေခၚသံမ်ားကိုလ်စ္လ်ဴရႈ၍ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ပန္းေဂၚဖီပြင့္ေတြက ေပၚဦးေပၚဖ်ားမို႔ ေစ်းၾကီးလွ၏။ မိုက္ကရိုဖုန္းသာသာေလာက္ အပြင့္ကေလးေတြက တစ္ပြင့္တစ္က်ပ္တဲ့။
ဘူးသီးအလံုးလတ္လတ္ေတြသံုးက်ပ္၊ တစ္ျခမ္းဆိုလွ်င္ သူတို႔မိသားစုအေနေတာ္ပဲ။ ဦးေႏွာက္ကကြန္ပ်ဴတာလုိခ်က္ခ်င္း အေျဖထုတ္ေပးသည္။ ဘူးသီးကို အတံုးၾကီးၾကီးေတြတံုးၿပီးႏွပ္မည္။အစ္ကို႔အတြက္ၾကက္ဥတစ္လံုးက်န္တာေၾကာ္ေပးလိုက္မည္။ ဘူးသီးႏွပ္လွ်င္ ပုဇြန္ေျခာက္ကေလးေတာ့နည္းနည္းဝယ္ရမည္။
ဒီႏွစ္ေဆာင္းကေတာ္ေတာ္ေအးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သူကေတာ့ ေစ်းကအျပန္ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သျဖင့္ ေခၽြးေတာင္စို႔ေနၿပီ။ ေရကျပင္မွာ ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ေစာင့္ေနေသာသမီးငယ္က သူ႔ျမင္ေသာအခါေျပးလာၿပီးၾကိဳသည္။ ျခင္းေတာင္းကိုကူဆဲြေပး၏။ ေပါ့ေပါ့ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပးဆဲြလိုက္သည္။ သမီးငယ္ကျခင္းေတာင္းထဲငံု႔ၾကည့္ၿပီး
'ေမေမပုဇြန္မပါဘူးလား'ဟုေမးသည္။
ဟိုတစ္ရက္ပုဇြန္ဆိတ္္ကေလးေတြဝယ္ရာတြင္ ပုဇြန္ေက်ာ့ၾကီးတစ္ေကာင္ညပ္ပါလာသည္။ သမီးငယ္ကိုမီးဖုတ္ေကၽြးလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္သမီးငယ္ကေမးျခင္းျဖစ္၏။
'ဘူးသီးကိုအတံုးၾကီးၾကီးတံုးၿပီး ဝက္သားတံုးၾကီးလို ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႔ေကာင္းေကာင္းႏွပ္မွာ သမီးၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား'
သမီးငယ္က ဝက္သားတံုးၾကီးေတြလိုဆိုေသာစကားလံုးေၾကာင့္ ေက်နပ္သြားသည္။ ေခါင္းညိတ္ၿပီး
'တကယ့္ဝက္သားလိုပဲလား'
'တကယ္လုိပဲေပါ့၊ သမီးထမင္းေၾကာ္စားၿပီးၿပီလား'
'စားၿပီးၿပီ'
'ေဖေဖေကာႏိုးၿပီလား'
'ႏိုးေသးဘူး'
အစ္ကိုလည္း ညကအိုဗာတိုင္ဆင္းရသျဖင့္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွအိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ရွစ္နာရီေလာက္ထိေတာ့ အိပ္ေပလိမ့္မည္။
အစ္ကိုသည္အိမ္ေထာင္ရွင္ပီသေသာေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ရသမွ်လခကိုအကုန္အပ္သည္။ အေသာက္အစား၊ အေပ်ာ္အပါး၊ ေလာင္းကစားကင္းသည္။ မိသားစုအေပၚသံေယာဇဥ္ၾကီးသည္။
အျပစ္ရွာမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ အအိပ္မက္တာတစ္ခုပဲရွိသည္။ အိပ္ခ်ိန္ကိုအျပည့္အဝရေအာင္ယူတတ္သည္။ ဒါကလည္းပိုက္ဆံကုန္တာမဟုတ္၍ ခြင့္လႊတ္ထိုက္ေပသည္။ တစ္ခါတစ္ရံသူက ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ အစ္ကိုက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုသာ မေက်မနပ္သလိုျဖစ္မိ၏။
သူေစ်းသြားတုန္းက အစ္ကိုက ထမင္းအုိးတည္ထားႏွင့္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသည္။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပင္ တက္သုတ္ရိုက္၍ ၾကဲရေပေတာ့မည္။
ထမင္းအုိးတင္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ဘူးသီးအခြံႏႊာရသည္။ ပုဇြန္ေျခာက္မညက္တစ္ညက္ေထာင္းရသည္။ ၾကက္သြန္ႏႊာၿပီးေထာင္းရသည္။
သမီးငယ္ကေဘးမွာထိုင္ေနသည္။ သမီးက ကူညီခ်င္ေသာအမူအရာျပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ငယ္ေသးသျဖင့္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မကူညီႏိုင္ရွာ။ ၾကက္သြန္သြားႏိႈက္ခုိင္းရုံ၊ နႏြင္းပုလင္းယူခိုင္းရုံေလာက္သာ ခိုင္းလုိ႔ရသည္။
ဟင္းအုိးကိုျပင္ၿပီးေနာက္ သားႏွစ္ေကာင္ပစ္ခ်ထားခဲ့ေသာ ပန္းကန္ေတြႏွင့္ဒယ္အိုးကိုေဆးရသည္။ ထမင္းအိုးကေရခန္းခ်က္ျခင္းျဖစ္၍ ငဲ့စရာမလိုေပ။
ထမင္းအိုးနပ္ၿပီး အဆင္သင့္နယ္ထားၿပီးသားဟင္းအိုးကိုတင္လိုက္သည္။
အခ်ိန္နည္းနည္းရသည္။ ဘာလုပ္စရာရွိသလဲ။ အိမ္သာမဝင္ရေသးတာခုမွသတိရသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ဝမ္းထဲကရစ္လာေတာ့သည္။ အိမ္သာထဲဝင္သည္။ တစ္ဖက္အိမ္ရွိ ေရဒီယိုမွ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေၾကညာသံထြက္ေပၚလာသည္။ ရွစ္နာရီတိတိ။
အိမ္သာထဲမွ ထြက္လုိက္သည္။ စားပြဲဝိုင္းမွာအစ္ကိုက ထမင္းေၾကာ္စားေန၏။ သမီးက အစ္ကို႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည္။ အစ္ကိုက သမီးကိုပဲျပဳတ္ႏွစ္ေစ့သံုးေစ့ခြံ႔သည္။
'အစ္ကိုရုံး ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ'ဟု သူေမးသည္။
'ဒီေန႔ မနက္ပိုင္းအြန္ဂ်ဴတီ၊ ေန႔လည္မွ ရုံးသြားရမယ္၊ ဘဏ္ဝင္စရာရွိလို႔'
အစ္ကိုသည္ ကိုးနာရီေက်ာ္မွ အိမ္ကထြက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဟင္းအိုးအဖံုးကိုဖြင့္ၿပီး ဘူးသီးႏူးမႏူးသံေယာက္မႏွင့္ထိုးၾကည့္သည္။
သမီးကို မူၾကိဳေက်ာင္း သြားပို႔ေပးဖို႔ အစ္ကို႔ကိုေျပာရင္ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားသည္။ လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ အစ္ကိုမရွိေတာ့၊ အိမ္သာထဲဝင္သြားတာျဖစ္မည္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲပို႔လိုက္ေတာ့မည္ဟုဆံုးျဖတ္လိုက္၏။
ဟင္းအိုးက်က္ၿပီ။ ဒယ္အိုးကိုတင္ၿပီး ဆီဆမ္းလုိက္သည္။ မီးရွိန္ေကာင္းၿပီျဖစ္၍ ခ်က္ခ်င္းက်က္လာသည္။ ၾကက္ဥေၾကာ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ထမင္းဘူးေတြထည့္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ တစ္ကိုယ္လံုးေခၽြးရႊဲရႊဲနစ္ေနၿပီ။
'ဤတြင္သတင္းမ်ားကို ေၾကညာလုိ႔ၿပီးပါၿပီ'
ေရဒီယိုမွအသံရွစ္နာရီခြဲမွာ အိမ္ကထြက္ႏိုင္မွျဖစ္မည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ပဲအခ်ိန္ရေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ျဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ရမည္။ သမီးကိုကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ေက်ာင္းဝတ္စံုလဲေပးရမည္။
ရွစ္နာရီခဲြသာသာေလာက္တြင္ သမီးကိုလက္ဆဲြၿပီးထြက္လာခဲ့သည္။ သမီးတို႔ မူၾကိဳေက်ာင္းက အိမ္ႏွင့္ဘတ္စ္ကား ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ ေဝးသည္။ ျမိဳ႕ထဲဘက္မွလာေသာဘတ္စ္ကားကိုစီးသြားလွ်င္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ႏွင့္ျပားသံုးဆယ္ အကုန္မခံခ်င္။ သုိ႔ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ သမီးကိုေက်ာင္းပို႔ၿပီးေတာ့မွပင္ ျမိဳ႕လယ္ရွိရုံးကို သြားရန္ကားမွတ္တိုင္သုိ႔လာခဲ့သည္။
ကားမွတ္တိုင္ရွိ လူအုပ္ၾကီးမွာ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စင္းစာေလာက္ေတာင္ရွိမည္။ ဆိုက္လာသမွ် ဘတ္စ္ကားတို႔ကား နဂိုကပင္'သံေယာဇဥ္'ေတြတိုးလို႔တြဲေလာင္း ပါလာၿပီးသား။
အတန္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ၿပီးေနာက္ 'ဖုတ္သြင္းဘတ္စ္ကား'ဆိုက္ေရာက္လာ၏ ေရွ႕ေပါက္က သူႏွင့္တည့္တည့္ေနရာမွာ ကြက္တိလာက်ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
တံု႔ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ အားေနေသာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သံလက္ကိုင္ကိုင္းကို ဖမ္းကိုင္သည္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို ေျခနင္းခံု ပထမအဆင့္ကို လွမ္းတက္သည္။ ေနာက္က လူအုပ္က ေဆာင့္တြန္းလုိက္သျဖင့္ ကားေပၚသုိ႔အလုိက္သင့္ေျမာက္တက္သြားသည္။
ရပ္စရာတစ္ေနရာေတာ့ ရသြားၿပီ။
ကားထဲတြင္လူေတြက်ပ္ညပ္ေနသည္။ ထမင္းဘူးထဲသုိ႔ အျပည့္အသိပ္ထည့္ထားေသာ ထမင္းေစ့မ်ားလိုပင္။ ေခၽြးနံ႔၊ ကိုယ္နံ႔၊ ေပါင္ဒါနံ႔ေတြေရာေထြးၿပီး ဘာမွန္းမသိေသာ အနံ႔ၾကီးကို တစ္လမ္းလံုးရွဴသြားရသည္။ ကားၾကီးကအိုေနၿပီျဖစ္၍ အိပဲ့အိပဲ့သာေမာင္းႏိုင္သည္။
ရုံးႏွင့္အနီးဆံုးမွတ္တိုင္တြင္ ကားရပ္ေသာအခါ ငရွဥ့္တိုး တိုး၍ဆင္းခဲ့သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေျခခ်မိေတာ့မွ အသက္ကိုဝေအာင္ရွဴလုိက္ရသည္။
ေန႔တစ္ေန႔၏ အခ်ိန္ကာလ သံုးပံုတစ္ပံု မက်ဳိးခင္မွာပင္ အင္အားတစ္ဝက္ေလာက္ ကုန္ဆံုးသြားၿပီျဖစ္၏။
ရုံးက အထက္ဘေလာက္မွာျဖစ္၍ ငါးမိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္သြားရေသးသည္။ ရုံးေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီသံုးဆယ့္ငါးမိနစ္။ သက္သာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လူစည္ကားစျပဳၿပီ။
ရုံးအေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲဝင္သည္။ စားပြဲေပၚမွာျခင္းေတာင္းကိုခ်သည္။ကုလားထုိင္ေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ခုမွပင္ ေအးေအးေဆးေဆးနားရေပေတာ့မည္။
မင္းလူ
(လံုမေလး၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၈၅)