Sci-fi Story: The Bedridden Patient (English/Turkish)

For the first time in my life, I have had a regular life. Though my health was not very good, I was fine. Thanks to the sky-gravity vehicle, my exhaustion did not stop me from continuing my life. I was filling my triple mat from public protein fountains. These fountains work like a modern soup kitchen. There are also large soup kitchens that offer free cooked meals, but I was not going there because I have claustrophobia. I don't know if this fear developed in war or prison. Maybe I deserved the prison, but no human being deserves to be involved in a war. The artificial intelligence command center forces soldiers so much that once they entered the war, they no longer prosper. I'm exhausted; I don't even want to sit. Fortunately, my sky-gravity vehicle can come to the position of a bed. I don't get dizzy when I lie down and never talk. The kids in the community took me to a doctor several times. I had no physical problem other than cholesterol and blood pressure being a little high. Doctors said my problem is psychological. When it comes to psychology, the entropy law comes into play. Once a malfunction has occurred, it's hard to fix. I don't want to talk too ambitious; it is right at least for me.

I was staying at Çınarlı Park at night because of my fear of the enclosed area. The section reserved for people like us in Çınarlı Park is full of clogged. They call us "purposeless." I don't think it's the right naming; being unemployed is different from being purposeless. It's a secret that everyone knows; some employees are hired to be kept busy. Those who have not gone mad in the war want to feel that they have contributed to the world. I think it's very human and understandable. It is unclear which jobs are made up to keep people busy, and in which jobs people deserve their wages. It may not be right to call people in high-wage jobs as humans. They're turned into strange creatures as they have prosthesis all over them.

I don't understand why millions of people have to die for good things to occur. A relatively well-functioning order could be established in the following period of war because the devil used all the loans. Until this morning, I thought the functioning of the community was excellent. Now my whole life is fucked up.

On the first morning of November, I considered waking up at Çınarlı Park as a privilege. We don't have a problem getting cold because of the thermal clothes. When I was sleeping at night, the leaves rained on me. I was starving, so I took off without shaking the leaves on me. Because there were not so many people flying in laying position with their sky-gravity vehicles, the people around looked at me strangely. I watched the environment without lifting my head off the vehicle's pillow. In the morning fog, the red-green lights of the alphajets and betajets were selected. I intended to fill my canteen in the protein fountain with protein, vitamin supplements, and liquid carbohydrates. But for the first time in years, the protein fountain has become dysfunctional. I asked one of the people around what happened to the fountain.

"Are you disabled? Why are you in bed?" he asked.

"I'm very sick."

"It doesn't work today. I don't know why. You can eat at the soup kitchen."

I took off and started moving towards the barracks where my friends were staying. Smoke was rising from somewhere outside the city.

When I went down to the garden, İlke and Algı were sitting in one of the banks in front of the hut.

"Have you had breakfast?"I asked.

"Are you coming to the soup kitchen?" İlke asked.

"Necessarily. They covered the fountain."

"There is an economic crisis, they cut the subsidies," she said.

If I had enough energy, I would ask if the smoke I saw on the road had anything to do with the crisis, I shut my eyes instead. We had to wait for Ekin and Anıt for breakfast, and I fell asleep while we were waiting.

Everyone took their seat in the celestial seats, and we started heading south. There's a long line in front of the soup kitchen that we've never seen before. The people around me were looking at me because I was waiting in the laying position with my sky-gravity vehicle. My friends get used to me. I didn't get involved the conversations, I just agreed to the words. After a long wait, we entered the soup kitchen. The order in the soup kitchen didn't seem to have changed; the service androids were in charge of their duties, "Purposeless" were causing a great buzz in the soup kitchen with their useless speeches. As I had claustrophobia, I was sweating all over me, and my ears were ringing. I had some milk and a couple of pieces of cheese. I'd eat more if I knew this was the last meal that was provided by the municipality.

Because of the abrupt discontinuation of food aid, protests were held in many parts of the city. The executives announced that we needed to work. But were we in a position to work or wanted to work? I missed my life the day before. Maybe my health wasn't good, but I had no obligations. We understood the seriousness of the issue when no soup kitchen gave us food at lunch. It appeared that the artificial mindset that threw us to the front of the enemy's metal spiders in the war was still in charge. They wouldn't show up anything to these heartless monsters; they'd do whatever they thought. I had to get a report that my health wasn't conducive to work. I went to the city hospital emergency room. An officer took me to the psychiatric service by holding my vehicle. Thanks to the patients who are waiting in line, they give me the priority.

The psychiatrist asked me to sit, look him in the eye and talk. After listening to my story with great patience, he said, "there is no obstacle for you to work if you regularly use the medications I will write" I didn't know if I would be happy or sad. It's hard to make a change when you get used to something.

I used the drugs regularly, but in my case, there was no cure. I started working in a construction company led by the workforce agency. How they hired me in that condition was a complete mystery. It looks like almost half of the guys were employed in the same company called Sandbox. The shift supervisor, fortunately, was a man of understanding. He said he'd be fine with me if I come to work every day and wait in the pit. Waiting was one of my favorite works. Where I lay, I was watching the clouds in the sky and trying to figure out where this work thing came from. According to the rumors, the economic crisis was an excuse. They didn't want us to walk or fly around the cities. The pit we dug was growing day by day, and the majority feared they would bury us alive. Because, apart from the artificial masters, the people who became cyborgs were looking down on us. We had a job now, though, but we were getting a salary so low that we were working for the tummy.

After a while, we started constructing buildings in the pit and tunneling around the hole. My health was getting better, and now I began to live my life in a sitting position. I even tried standing up without noticing anyone, but my head turned too much, so I just sat down again. I couldn't enjoy November because we left work in the dark of the night. In November, the sea smelled utterly different, and the trees would pose perfectly with their semi-naked branches.

Construction lasted during the winter, and on early April they reported that we no longer needed to work. The opening ceremony was attended by dozens of big-boys with their latest models of alphajets. In their speeches, they stated that with reason, determination, and will, all problems were solved. It was a giant step towards prosperity and happiness.

Officials told after the ceremony that if we reside in the underground city we built, all our needs will be met. Otherwise, we'd have to find ourselves a job. In order not to deprive us of sunlight, huge courtyards had been built in the city, and we would be free to go where we wanted to go for one month a year. The protein fountains were roaring, and the soup kitchens served 24 hours a day. The service for sky-gravity vehicles and thermostatic clothes was provided, the old ones replaced with new ones. İlke, Algı, Ekin, and Anıt did not seem disturbed by the fact that they put us in some kind of prison. After all, we built this city with my hands using construction tools and equipment.

I was filled with deep sadness. I was thinking about my voyages that I pulled iodine to my lungs on the sea with my sky-gravity vehicle. I remember the wind that struck my face in Çınarlı Park in the morning and the smell of the soil and the dried leaves. I already missed the snowfall in winter and the deep valley where I hid in windy weather. And more importantly, I've missed my sister, who has been chasing me for years.

Even though I was still getting tired quickly, I was able to get up and walk again. I said goodbye to the fellows in the community and started flying to the city to look for a job.
Image Source: https://pixabay.com/

Yatalak Hasta

Ömrümde ilk kez düzenli bir yaşantım var. Gerçi sağlığım pek iyi sayılmaz ama idare ediyorum. Gökçekimi aracı sayesinde yürümek zorunda kalmadığım için bitkinliğim yaşamımı sürdürmeme engel olmuyor. Üçlü mataramı belediyenin protein çeşmelerinden dolduruyorum. Bu çeşmeler modern birer aşevi gibi çalışıyorlar. Ayrıca ücretsiz pişmiş yemek hizmeti veren dev aşevleri de var ama kapalı alan korkum olduğu için oralara gitmiyorum. Bu korkunun savaştayken mi yoksa hapishanedeyken mi geliştiğini bilemiyorum. Hapishaneyi hak etmiştim belki ama hiçbir insan evladı bir savaşta yer almayı hak etmez. Yapay zekalı komuta merkezi askerleri o kadar zorluyor ki bir kez savaşa katılan artık iflah olmuyor. Bitkinim, ayakta durmak bir yana oturmak bile istemiyorum. Gökçekimi koltuğum neyse ki yatar pozisyona da gelebiliyor. Sürekli yattığımda ve hiç konuşmadığımda başım dönmüyor. Topluluktaki çocuklar beni birkaç kez doktora götürdüler. Kolestrolümün ve tansiyonumun biraz yüksek olması dışında bir problemim yokmuş. Sorunumun psikolojik olduğunu söylüyorlar. Psikoloji söz konusu olduğunda entropi yasası devreye giriyor. Kafanın içinde bir kez bir arıza oluştu mu düzeltilmesi güç oluyor. Çok da iddialı konuşmak istemiyorum, durum en azından benim için böyle.

Kapalı alan korkum nedeniyle geceleri Çınarlı Park'ta kalıyorum. Çınarlı Park'ta bizim gibilere ayrılmış olan bölüm tıklım tıklım dolu oluyor. Bizleri "amaçsızlar" olarak isimlendiriyorlar. Bence doğru bir tanımlama değil bu; işsiz olmakla amaçsız olmak farklı şeyler. Çalışanların bir kısmına sırf oyalansınlar diye iş verildiği herkesin bildiği bir sır. Savaşta kafayı üşütmemiş olanlar dünyaya bir katkıları olduğunu hissetmek istiyorlar. Bence gayet insani ve anlaşılır bir durum. Hangi işlerin insanları meşgul etmek için uydurulduğu, hangi işlerde çalışanların maaşlarını hak ettikleri belirsiz. Yüksek maaşlı işlerde çalışanları insan olarak nitelemek doğru olmayabilir. Her taraflarına protezler taktırdıklarından garip birer yaratığa dönüşmüş durumdalar.

İyi şeylerin olması için neden milyonlarca insanın ölmesi gerektiğini anlamıyorum. Savaşlar sırasında bütün kötülük kredileri kullanıldığı için izleyen dönemde görece iyi işleyen bir düzen kurulabiliyor. Bu sabaha kadar toplumun işleyişi bence gayet iyiydi. Artık bütün hayatım altüst olmuş durumda.

Kasım ayının ilk sabahında Çınarlı Park'ta uyanmayı bir ayrıcalık olarak görmüştüm. Termo giysiler sayesinde üşümek gibi bir derdimiz olmuyor. Gece uyurken üzerime yapraklar yağmış. Karnım çok acıktığı için üzerimdeki yaprakları silkelemeden havalandım. Gökçekimi koltuğuyla yatar vaziyette uçan pek fazla insan olmadığı için çevredekiler bana tuhaf tuhaf baktılar. Başımı aracın yastığından kaldırmadan çevreyi izledim. Sabah sisi içinde işe gidenlerin hava araçlarının kırmızılı yeşilli ışıkları seçiliyordu. Niyetim protein çeşmesinde üçlü mataramı protein, vitamin desteği ve az miktarda sıvı karbonhidratla doldurmaktı. Gel gör ki yıllardır ilk kez protein çeşmesi işlevsiz hale gelmişti. Çevredeki amaçsızlardan birine çeşmeye ne olduğunu sordum.

Soruma "Sakat mısın? Neden yatar durumdasın?" sorusuyla yanıt verdi.

"Çok hastayım" dedim.

"Bugün çalışmıyor. Nedenini bilmiyorum. Aşevinde yiyebilsin" dedi.

Havalanıp bizimkilerin kaldığı barakalara doğru ilerlemeye başladım. Kentin dışında bir yerlerden dumanlar yükseliyordu.

Bahçeye indiğimde İlke ve Algı barakanın önündeki banklardan birinde oturmuş sohbet ediyorlardı.

"Kahvaltı ettiniz mi?" diye sordum.

"Aşevine mi geleceksin?" diye sordu Algı.

"Mecburen. Çeşmeyi kapamışlar" dedim.

"Ekonomik kriz varmış, ödenekleri kısmışlar" dedi Algı.

Yeterince enerjim olsaydı yolda gördüğüm dumanın krizle bir ilgisi olup olmadığını sorardım, bunun yerine susup gözlerimi kapamayı tercih ettim. Kahvaltı için Ekin ve Anıt'ı da beklemek zorundaymışız, onları beklerken biraz uyukladım.

Herkes gökçekimi koltuklarındaki yerini aldı, güneye doğru ilerlemeye başladık. Aşevinin önünde daha önce hiç görmediğimiz uzun bir kuyruk vardı. Çevredekiler sırada gökçekim aracımla birlikte yatar vaziyette beklememi epeyce garipsediler. Bizimkiler bu hallerime alışmıştı. Fazla lafa karışmıyor, söylenen sözleri onaylamakla yetiniyordum. Uzun bir bekleyişin ardından aşevine girdik. Aşevinde düzen değişmiş gibi görünmüyordu; hizmet androidleri görevlerinin başındaydı, amaçsızlar ordusu lüzumsuz konuşmalarıyla aşevinde büyük bir uğultuya neden oluyorlardı. Her yanımı ter basmıştı ve kulaklarım çınlıyordu. Adet yerini bulsun diye biraz süt içip birkaç parça peynir yedim. Bunun belediye tarafından sağlanan son yemek olduğunu bilsem daha fazla yerdim.

Yiyecek yardımının birdenbire kesilmesi nedeniyle kentin birçok yerinde protesto gösterileri düzenleniyordu. Yöneticiler hepimize iş bulduklarını, çalışmamız gerektiğini duyurmuşlardı. Ama acaba biz çalışabilecek durumda mıydık ya da çalışmak istiyor muyduk? Bir gün önceki hayatımı özlüyordum. Sağlığım iyi değildi belki ama hiçbir yükümlülüğüm yoktu. Öğle yemeğinde hiçbir aşevi bizlere yemek vermeyince işin ciddiyetini kavramış olduk. Savaşta bizi düşmanın metal örümceklerinin önüne atan yapay zekalı acımasız zihniyet yine devredeydi anlaşılan. Bu kalpsiz canavarlara gösteri falan sökmezdi, akıllarına koyduklarını mutlaka yaparlardı. Derhal sağlığımın çalışmaya elverişli olmadığına dair bir rapor almalıydım. Randevu falan almadan şehir hastanesinin acil servisine gittim. Bir görevli gökçekim aracımın yanından tutup çekerek beni psikiatri servisine götürdü. Sırada bekleyen hastalar sağ olsunlar bana öncelik tanıdırlar.

Psikiatrist gökçekimi aracımı oturur pozisyona getirmemi ve gözlerine bakarak konuşmamı istedi. Hikayemi büyük bir sabırla sonuna kadar dinledikten sonra "Yazacağım ilaçları düzenli kullanman halinde çalışmana engel bir durum yok" dedi. Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim. İnsan bir düzene alıştığında değişiklik yapmak çok zor geliyor.

İlaçları düzenli bir biçimde kullanıyordum ama durumumda bir iyileşme olduğu söylenemezdi. Bizimkilerle birlikte işçi bulma kurumunun yönlendirdiği bir inşaat şirketinde çalışmaya başlamıştım. Beni o halimle nasıl işe aldıkları tam bir muammaydı. Görünüşe bakılırsa amaçsızların neredeyse yarısı Sandbox isimli aynı şirkette işe girmişti. Vardiya amiri neyse ki anlayışlı bir adamdı. Her gün işe gitmem ve çukurun içinde bekmemem kaydıyla beni idare edeceğini söylemişti. Beklemek en iyi yaptığım işlerdendi. Yattığım yerde gökteki bulutları seyrediyor ve bu çalışma meselesinin nereden çıktığını anlamaya çalışıyordum. Dedikodulara göre ekonomik kriz bahaneydi. Amaçsızların şehirlerde ayak altında dolaşması istenmiyordu. Açtığımız çukur günden güne büyüyordu ve çoğunluk bizi diri diri toprağa gömmelerinden korkuyordu. Çünkü yapay zekalı efendiler bir yana, cyborga dönüşmüş insanlar da bizi horgörüyordu. Gerçi artık bizim de birer işimiz vardı ama o kadar düşük bir maaş alıyorduk ki karın tokluğuna çalıştığımız söylenebilirdi.

Bir süre sonra açtığımız çukurun içinde binalar yapmaya ve çukurun çevresinde tüneller açmaya başladık. Sağlık durumum iyiye gidiyordu, artık hayatımı oturur vaziyette sürdürmeye başlamıştım, hatta kimselere çaktırmadan ayağa bile kalkmış, ama başım çok döndüğü için hemen yeniden yerime oturmuştum. İşyerinden gecenin karanlığında çıktığımız için Kasım ayının tadını çıkaramıştım. Kasım ayında deniz bambaşka kokardı ve ağaçlar yarı çıplak halleriyle mükemmel pozlar verirlerdi.

İnşaat kış boyunca sürdü ve Nisan ayının başında artık çalışmamıza gerek kalmadığı bildirildi. Bunu söylemelerine gerek yoktu, yer altında koca bir şehir inşa etmiş olduğumuzu biz de görebiliyorduk. Açılış törenine son model alfajetleriyle onlarca kodaman katıldı. Akıl, azim ve irade ile tüm sorunlar çözülüyordu. Refah ve mutluluk yolunda dev bir adım atılmıştı.

Törenden sonra inşa ettiğimiz yeraltı şehrinde ikamet etmemiz durumunda tüm ihtiyaçlarımızın karşılanacağı bildirildi. Aksi durumda kendimize bir iş bulmamız gerekecekti. Gün ışığından mahrum kalmamamız için şehre kocaman avlular yapılmıştı, üstelik yılda 1 ay istediğimiz yere gitmekte özgür olacaktık. Protein çeşmeleri gürül gürül akıyor ve aşevleri 24 saat hizmet veriyordu. Gökçekim araçları ve termostatik giysiler için gerekli servis hizmeti veriliyor, eskimiş olanlar yenileriyle değiştiriyordu. İlke, Algı, Ekin ve Anıt bizi bir tür hapishaneye koymalarından rahatsız olmuşa benzemiyorlardı. Ne de olsa bu şehri irili ufaklı inşaat araç ve gereçlerini kullanarak biz inşa etmiştik.

İçimi derin bir hüzün kaplamıştı. Gökçekim aracımla denizin üzerinde iyot kokusunu ciğerlerime çekerek yaptığım gezintileri düşünüyordum. Sabah Çınarlı Park'ta yüzüme vuran rüzgarı ve kurumuş yaprakların incelttiği toprak kokusunu hatırlıyordum. Kışın üzerime kar yağmasını, rüzgarlı havalarda sığındığım derin vadiyi şimdiden özlemiştim. Ve daha önemlisi beni düşkün bir halde görmemesi için yıllardır köşe bucak kaçtığım ablamı özlemiştim.

Hâlâ çabuk yoruluyor olsam da yeniden kalkıp yürüyebilmeye başlamıştım. Topluluktaki çocuklarla vedalaştım ve iş aramak için en yakın kente doğru uçmaya başladım.