Sci-fi Story: Gorgor's Lunatics (English/Turkish)

Cevo asked me, “can you see a single cloud in the air?” at the school door. I looked up at the sky, and the air was brilliant. He took advantage of a moment of hesitation and started driving me away from school.

"What about the lessons?” I asked.

“They are on the moon, we're on foot, let's go for a walk,” said Cevo.

Three months ago, Neil Armstrong set foot on the moon, and if the astronauts could walk on the moon, we could at least go around the city.

Our first stop was the dump of Americans that worked for NATO. As a result of the treasure hunt we did among the garbage, Cevo found a Pall Mall cigarette pack with three branches of cigarettes left in. We smoked cigarettes with pleasure. From there, we walked to the beach where The Johnnies went into the sea with their families. Cevo said our goal was to see Amerikan black soldiers, but I knew his real purpose was to watch the girls in the bikini. We started to watch The Johnnies behind the barbed wires surrounding the beach. There were neither bikini girls on the beach, nor black soldiers. One of the soldiers in there pointed us. Cevo, without hesitation, jumped over barbed wire and approached the soldier. So I followed him. It turns out they invited us to transport the portable tables and chairs on the beach. We moved things with great enthusiasm, hoping we'd get a nice tip at the end. When it was over, they offered us a beer. Cevo burped as if he had an ox in his throat after drinking the whole bottle at a time. The soldiers realized Cevo was crazy and laughed. They gave us a tip, and we left the beach with joy.

We jumped into the vault of a truck passing the coast road and went to Taksim Square. First, we went to the cinema; then we had an excellent meal. We remembered to look at Gorgor's lunatics. For this purpose, we started to walk to the Kunduracilar street where their shop was located. They were strange guys, and every time we walked in front of their shops, we saw them sleeping in their seats facing the street. There would always be two trays with empty plates on the coffee table in front of their seats. I was so scared when they suddenly woke up, and they were staring at us. They seemed to have sprung out of the horror movie with their large belly, a beard like thorns, and greasy white hair. I heard from my uncle that they were sons of a wealthy merchant named Gorgor. When their father died early, they had sold pieces of the real estate they had inherited and spent their lives in jazz like a cicada. In the end, only this shop is left. They sold a part of this last property every year to the neighbor shop, and each year they pulled the side wall in. There was nothing in the store except a few bearings in the boxes that faded from the sun. Aside from shopping at this store, I've never seen a single human stepping inside. Gorgor's lunatics were not in the shop, Cevo entered the door, and after a short pause, he began to go down the stairs at the back of the shop. I followed him with the courage of the beer I drink on the beach. There were large electronic devices in the big warehouse under the store.

“They stole these from The Johnnies,” said Cevo, and then began to examine the copper coil on one of the devices. He pointed to the device and said, “at least two kilos of copper will come out of this.”

I was afraid of Gorgor's lunatics, so I said, “Let's go.”

"One minute," said Cevo, studying the devices with the care of a jeweler and calculate how much metal can come out of them. I remembered a report from a local newspaper about devices stolen from the NATO base. The Johnnies were furious and asked the governor to capture the thieves as soon as possible.

While Cevo was a little too busy with the devices, I heard footsteps on the stairs. Looking back, I met Gorgor's lunatics' crazy look. My heart was beating like it was going to pop. Two old men were looking at us with a vague sense of victory.

“We found our porters,” one said to the other one with a wrinkled lobe on his left cheek.

We loaded the devices they pointed at and entered the tunnel where the light at the end of their lanterns showed us. We walked a lot through the tunnel. At last, we heard the sound of the sea; walking from the ground, we have approached to the bottom of the Ganita cliffs. They wanted us to put the devices through the gate at the end of the tunnel into the control room we reached. As soon as he dropped the device, Cevo attacked one of the elders. He's got the scalp of the old man in that brawl while he was trying to pull his hair out. It turns out his skin under the mask was covered with shiny blue scales. I was motivated and tried to attack the other old man. I was afraid when he spring fire toward me. Cevo took a look at the fire that the old man put out of his mouth with the mask in his hand. The other creature who understood that the springing fire was working, did the same. Cevo raised his hands to the air, expressing that he had surrendered. As their identities were revealed, my old man also took off his mask. We were facing strange creatures between birds and snakes.

“Look at me, be smart, or I break your mouth,” said Cevo.

“If you had the reason, you wouldn't be in our warehouse without permission,” the creature said.

“Excuse our friend; he can have some impulsive behavior, our families wait for us, if we're done, let us go,” I said.

The creatures laughed with a sound like a door squeaking. The taller one suddenly became serious and said, “You weren't going to step on the moon.”

“We didn't do it, The Johnnies did it,” said Cevo.

I said, “Let us ask permission to go, you have affairs, we will not say anything to anyone, even if we say it, I am sure they will not believe.”

They put us in the seats in front of the command desk and tied us to the sticky nets they pulled from the tips of their fingers.

Cevo said to the creature that tied him, “Be smart, blue spider.”

“We will host you on the dark side of the moon,” the creature replied.

When I heard about the trip to the moon, I screamed, “I'll break your mouth, let us go.”

Immediately after we entered the room, tunnel door closed and the place in which we were began to progress in the sea. I could see how fast we were moving through the water through the round windows. The sticky net they covered on us smelled like stink. I got a bunch of them in my palm, and I started rolling, and I noticed that it melted. I began to fold the net that was wrapped around me with this method. Soon as there was a missile under the ship, it came out of the water and started to rise to the sky. The creatures fell asleep with the ease of leaving the world.

“Can you see a single cloud in the air?” I asked.

“It's night now,” Cevo said.

For a moment, I remembered my mother and my platonic love, Perihan. Now I've solved the net, ripped off the rest of them and jumped out of my seat, and I started hitting the buttons on the control table randomly. I panicked and started kicking the command table when I saw that we were continuing to rise. When I was kicking, I think my foot hit a button, our rise stopped first, and then we went into a free fall. The creatures continued to sleep. I sat in my chair and waited for what was going to happen to us. The vehicle slowed down as it approached the sea level, and when it touched the water, it opened the top lid and threw us all in the air. As far as the voices and the ridiculous movements they made, I figured out that the creatures couldn't swim. After a few desperate fluttering, they were buried in the waters of the Black Sea.

"Gotta be smart," said Cevo.

I said, "My parents are worried about us." The city's lights were pretty far away, but I guess it wouldn't be a problem, we started swimming towards the beach.

Image Source: https://unsplash.com/photos/ve_uN9V8xqU

Gorgor'un Delileri

Cevo sabah okulun kapısında bana “Havada tek bir bulut görebiliyor musun?” diye sordu. Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım, hava pırıl pırıldı. Bir anlık duraksamamdan yararlanıp koluma girdi ve beni okuldan uzaklaştırmaya başladı. “Dersler ne olacak?” diye sordum. “Eller aya, biz yaya, gezelim biraz” dedi Cevo. Üç ay önce Neil Armstrong aya ayak basmıştı, astronotlar ayda fink atıyorsa, biz de en azından şehirde gezebilirdik.

İlk durağımız NATO üssünde görev yapan ‘Coni’lerin Değirmendere’deki çöplüğü oldu. Çöplerin arasında yaptığımız hazine avı sonucunda Cevo içinde üç dal sigara kalmış bir Pall Mall sigara paketi buldu. Sigaralardan iki tanesini keyifle tüttürdük. Oradan yürüyerek Coni’lerin aileleriyle birlikte denize girdiği plaja doğru ilerledik. NATO üssünde çalışan Amerikalı siyahi askerlere ‘gündüz feneri’ diyorduk. Cevo’nun söylediğine göre amacımız ‘gündüz feneri’ görmekti, ama ben asıl amacının bikinili kızları seyretmek olduğunu biliyordum. Plajı çevreleyen dikenli tellerin gerisinden Coni’leri seyretmeye başladık. Plajda ne bikinili kız vardı, ne de ‘gündüz feneri’. İçerideki askerlerden biri eliyle işaret ederek bizi yanına çağırdı. Cevo hiç tereddüt etmeden dikenli tellerin üzerinden atlayıp askerin yanına gitti. Ben de onu takip ettim. Meğer bizi plajdaki portatif masa ve sandalyeleri taşıtmak için çağırmışlar. İşin sonunda güzel bir bahşiş alacağımızı umduğumuz için eşyaları büyük bir hevesle taşıdık. İş bittiğinde bize bira ikram ettiler. Cevo bira şişesini kafasına dikip tüm şişeyi tek seferde içtikten sonra boğazında öküz böğürüyormuş gibi geğirdi. Askerler Cevo’nun deli olduğunu anlayıp güldüler. Verdikleri beşer dolar bahşişi de cebe indirip güle oynaya plajdan ayrıldık.

Sahil yolundan geçen bir kamyonun kasasına atlayıp Taksim meydanına çıktık. Önce sinemaya gittik, ardından güzel bir yemek yedik. Akşamüstü aklımıza Gorgor’un delilerine bakmak geldi. Bu amaçla dükkânlarının bulunduğu Kunduracılar Caddesine doğru yürümeye başladık. Çok acayip adamlardı bunlar, ne zaman dükkânlarının önünden geçsek onları caddeye bakan koltuklarında uyuklarken görüyorduk. Koltuklarının önündeki sehpada hep içinde boş tabaklar olan iki tepsi olurdu. Dükkânlarının önünden geçerken bir şeylerden kuşkulanmış gibi birdenbire uyanıp, delici bakışlarını üzerimize diktiklerinde çok korkardım. Koltuktan dışarıya doğru taşan kocaman göbekleri, diken gibi sakalları ve yağlı beyaz saçlarıyla korku filminden fırlamış gibiydiler. Dayımdan duyduğuma göre Gorgor lakaplı zengin bir tüccarın oğluymuş bunlar. Babaları erkenden ölünce kendilerine miras kalan gayrimenkulleri yıllar içinde parça parça satıp ömürlerini sazda cazda ağustos böceği gibi eğlenerek geçirmişler. En sonunda ellerinde sadece bu dükkân kalmış. Ellerinde kalan bu son mülkü de her yıl bir karış olmak üzere komşu dükkâna satıyor, aradaki paravanı her sene bir karış içeriye çekiyorlarmış. Öte taraftan, çok para sıkıntısı çektikleri halde, hakkında çeşitli efsaneler dolaşan depolarının içindeki ıvır zıvırı satmaya kesinlikle yanaşmıyorlarmış. Mağazalarında kutuları güneşten solmuş üç beş rulman dışında hiç bir şey yoktu. Bu mağazadan alışveriş yapmak bir yana, içeriye adımını atan tek kişi bile görmemiştim. Gorgor’un delileri dükkânda yoktu, Cevo aralık kapıdan içeriye girdi ve kısa bir duraksamadan sonra dükkânın arka kısmında bulunan merdivenlerden aşağıya inmeye başladı. Plajda içtiğim biranın verdiği cesaretle ben de onu takip ettim. Mağazanın altındaki geniş depoda koca koca elektronik aletler vardı. “Bunları Coni’lerden çalmışlar” dedi Cevo, ardından cihazlardan birinin üzerindeki bakır bobini incelemeye başladı. Eliyle cihazı işaret edip “Bundan en az iki kilo bakır çıkar” dedi. Gorgor’un delilerinin gelmesinden korktuğum için “Hadi gidelim” dedim. “Bi dakka” dedi Cevo, cihazları bir kuyumcu titizliğiyle inceleyip hangisinden ne kadar metal çıkabileceğini hesaplamaya çalışıyordu. Yerel bir gazetede Nato üssünden çalınan cihazlarla ilgili bir haber okuduğumu hatırladım. Coni’ler duruma çok sinirlenip validen hırsızların bir an önce yakalanmasını istemişler.

Cevo cihazların başında biraz fazla oyalanınca olanlar oldu. Merdivenlerde ayak sesleri duydum. Dönüp baktığımda Gorgor’un delilerinin delici bakışlarıyla karşılaştım. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarpıyordu. İki ihtiyar bize belli belirsiz bir zafer duygusuyla bakıyordu. Sol yanağında buruşmuş bir ben olan diğerine “Hamallarımızı bulduk” dedi. İşaret ettikleri cihazları yüklenip fenerlerinin ucundaki ışığın gösterdiği tünele girdik. Tünelde ışık iyice azalınca ihtiyarlar bir de ışıldak çıkardılar. Tünel boyunca epey yürüdük. Sonunda denizin sesini duyduk, yer altından yürüyerek Ganita kayalıklarının altına çıkmıştık. Cihazları tünelin sonundaki kapıdan geçerek ulaştığımız kontrol odasına bırakmamızı istediler. Cihazları bırakır bırakmaz Cevo ihtiyarlardan birine saldırdı. O arbedede saçını çekerek dize getirmeye çalıştığı ihtiyarın kafa derisi elinde kaldı. Meğer maskenin altında kalan derisi parlak mavi pullarla kaplıymış. Gaza gelerek ben de diğer ihtiyara saldırmaya yeltendim. Ağzından bana doğru ateş püskürttüğü için korkarak geriye çekildim. Cevo elinde ihtiyarın maskesiyle benimkinin ağzından çıkardığı ateşe bakakaldı. Ağızdan ateş çıkarmanın işe yaradığını anlayan diğer yaratık da aynısını yaptı. Cevo ellerini teslim olduğunu ifade eder biçimde havaya kaldırdı. Kimlikleri açığa çıknca benim ihtiyar da maskesini çıkardı. Kuşla yılan arası tuhaf yaratıklarla karşı karşıyaydık. “Oğlum bak akıllı olun” dedi Cevo. Yaratık radyo spikeri sesiyle, “Sende akıl olsaydı depomuza izinsiz girmezdin” dedi. Cevo “Bugün gündüz feneri göremedik ama sizinle müşerref olduk” diye karşılık verdi. “Arkadaşımızın kusuruna bakmayın, bazı fevri davranışları olabiliyor, bizi evden beklerler, işimiz bittiyse biz gidelim artık” dedim. Yaratıklar kapı gıcırtısına benzer bir ses çıkararak güldüler. Daha uzun boylu olanı birden ciddileşerek “Aya ayak basmayacaktınız” dedi. “Biz yapmadık, Coni’ler yaptı” dedi Cevo. “Biz müsaade isteyelim artık, sizin işleriniz vardır, kimseye bir şey söylemeyiz, zaten söylesek de inanmazlar” dedim. Bizi kumanda masasının önündeki koltuklara oturtup parmaklarının ucundan çıkardıkları yapışkan ağlarla bağladılar. Cevo kendisini bağlayan yaratığa “Akıllı ol mavi örümcek” dedi. Yaratık Cevo’ya “Ayın karanlık yüzünde sizi misafir edeceğiz” diye cevap verdi. Aya seyahatin söz konusu olduğunu duyunca “Sizin ağzınızı kırarım, bırakın bizi” diye bağırdım ama pek oralı olmadılar.

Hemen sonra girdiğimiz odanın tünele açılan kapısı kapandı ve içinde bulunduğumuz oda denizin içinde ilerlemeye başladı. Yuvarlak pencerelerden suyun içinde ne kadar hızlı ilerlediğimizi görebiliyordum. Üzerimize ördükleri yapışkan ağ leş gibi kokuyordu. Bir demetini avcumun içine alıp yuvarlamaya başladım, ısındıkça eridiğini fark ettim. Üzerime sarılı olan ağı bu yöntemle kat kat açmaya başladım. Çok geçmeden sualtı gemisi altında bir füze varmış gibi suyun altından çıktı ve göğe doğru yükselmeye başladı. Yaratıklar dünyadan ayrılmanın verdiği rahatlıkla uykuya daldılar. Dönüp Cevo’ya baktım, kırda gezintiye çıkmış gibi sırıtıyordu. “Havada tek bir bulut görebiliyor musun?” diye sordum. “Gece oldu artık” dedi. Bir an aklıma annem ve platonik aşkım Perihan geldi. Artık ağları büyük ölçüde çözmüştüm, geri kalanları kopararak yerimden fırladım, kumanda tablosundaki düğmelere rastgele basmaya başladım. Tümünü deneyip yükselmeye devam ettiğimizi görünce panikleyip kumanda masasını tekmelemeye başladım. Tekmelerken ayağım galiba bir tuşa denk geldi, yükselişimiz önce durdu, ardından serbest düşüşe geçtik. Yaratıklar uyumaya devam ediyordu. Dönüp koltuğuma oturdum ve başımıza gelecekleri beklemeye başladım. Araç deniz seviyesine yaklaştıkça yavaşladı ve suya dokunur dokunmaz üst kapağını açıp hepimizi havaya fırlattı. Çıkardığı seslerden ve yaptıkları saçma hareketlerden anlaşıldığı kadarıyla yaratıklar yüzme bilmiyordu. Çaresiz birkaç çırpınıştan sonra Karadeniz’in sularına gömüldüler. “Akıllı olmak lazım” dedi Cevo. “Annemler bizi merak etmişlerdir” dedim. Şehrin ışıkları epeyce uzaktaydı ama herhalde sorun olmazdı, sahile doğru yüzmeye başladık.