Sci-Fi Story - The Personal Crypto Currency (English/Turkish)

I screwed up on the college entrance exam, but I didn't feel guilty about it. It wasn't right for a teenager to be so burdened. It has been a month since I have celebrated my 18th birthday.

My father left the hospital and finally came home. He was lying in the hall with wires and pipes all over him. My mother was always on top of us. On the one hand she was serving my father and on the other she was giving me advice. I'm sick of ours. If a guilty was to be called, they'd have to look after themselves. It was neither my mother nor my father's fault that my father was sick. This kind of shit happens to someone. This time the lottery hit us. What pissed me off was that they couldn't accept their fate. The price of my father's personal crypto currency had dropped to one fifth, while we hadn't been informed of his illness yet. We live in such a disgusting order, and I'm supposed to sit down and study. Their son is not the kind of person they dream of. He doesn't like to work and has a mediocre mind. My mother will no longer be able to walk as comfortably as she used to and my father's life is slipping. Maybe they won't be so upset if they accept the situation as it is. My mom's not going to be home with a sour face every day, and my dad's not going to have to put on a lame-man pose that's wiped out life. And they're going to leave me alone, and I'm going to go get rid of this life with my friend Serkan.

When I was in such futile thoughts, it suddenly came to mind to check the value of my personal crypto money. The day I turned 18, the public offering was realized, and I failed the university exam, so it didn't even reach half the price I expected. Serkan said that the personal crypto currency rig had emerged to control us. So that the owners of the order can easily hit us in the face. I said, "Don't give me a taste if you don't want to use it." My plan was to sell all my personal crypto money and settle in the countryside. Any place where people aren't too ambitious to think about this kind of staff could be right for me.

I couldn't figure out the numbers I saw on my cell phone screen. I checked the location of dots and commas, updated the page, nothing changed. My personal crypto's value seemed to have increased by 130 times. My heart rate was quite fast, as you can imagine. A person of my age should have been the first in the university exam to have personal crypto money with such a value. He should also be a licensed athlete, a social media phenomenon, an active member of numerous clubs and associations. I haven't done any of this, but the most important thing is the result, isn't it? I quickly refreshed the screen a few times, logged on to another site and looked at it, the number was the same. I immediately ordered to sell five percent of my personal crypto through my pocket computer. A few seconds later, when I saw the money passed into my Etherium wallet, I believed I was rich and threw a triumph over my bed. I was trying to keep my heart out of joy. Eventually someone understood my potential.

Before I say anything to mom and dad, I decided to investigate the truth. I had no idea how to do such a research, though, but I didn't worry about it. I'd give someone the money and they do it. I walked out of the house telling mom I was going to meet Serkan.

The outside looked brighter to me than usual, as if the world had suddenly become a much more beautiful place. I didn't have to go to Serkan's house in Mecidiyeköy with a phaeton pulled by giant dogs. I called an airship through my cell phone application. These airships, taken by genetically modified remote-controlled albatross, were in luxury consumption class. I would have had the right to such luxuries as a young man whose crypto money had risen so high. I got in a little boat-like basket of airship, and I checked the value of my personal crypto money from my pocket computer. The price didn't change. The giant albatross, which would draw the airship, fluttered slightly as if they wanted to warm their wings. We took off soon. I took a suggestive look at those who were trying to get in the way of heavy phaeton traffic down the road. These carriages, taken by genetically modified giant dogs, could go very fast if the roads were empty, but the roads were not empty.

Serkan didn't know I was coming to see him. I wasn't sure if I should tell him about the latest developments. Even if he was my friend, Serkan was ultimately a fraud, and I was now a rich man. Serkan was pretending to be against crypto business for principled reasons, but if his crypto was released, it probably wouldn't make a cent. The personal crypto business began ten years ago, and it became widespread in a short period of time. Just like the replacement of motor vehicles with the concern of protecting the environment of genetically modified animals. It was never clear what would change in the world, and there was no need to make long-term plans. That's exactly what my parents didn't understand. They couldn't understand the spirit of the new age. Who could have guaranteed that the professional information they wanted me to obtain would not suddenly become invalid? In my opinion, in this crazy age, there was no need to push yourself too hard for anything. In the past five years, my father has done his best to preserve the value of his personal crypto, and he has not been willing to sell a single coin with his fear that its value will fall. It wasn't only my father's thing, though, most adults were thinking that way. But it was best to live the day. As Omar Khayyam said in his quatrain;

O blind! this place, this sky, these stars, is naught!
Let it go and keep yourself peaceful!
In the universe that has been set up and dissipated
You get a breath, it's naught!

On the airship, the cool breeze that struck my face brought Ezgi to my mind. Now that I'm a rich and prestigious young man, maybe she'd liked me. I never forgot the day they wave to us from the airship along with Tug as we went down by the coach. That's what my family don't understand. For them, life was nothing less than responsibilities, and there was never room for miracles in life. As soon as I remembered the word miracle, I looked at the value of my personal crypto, and I it didn't change.

In Mecidiyekoy, I got off the airship on the free track created by a shopping center in the hope of attracting wealthy customers. They filled every part of the track with holograms. I went through a pink dinosaur hologram and headed to the Pan Café where we'd meet Serkan. My parents didn't like him, but Serkan was a real kid. As soon as he heard I wanted to talk to him, he agreed to meet without question.

I had three questions in mind:

1. Why was my crypto worth so much and how long would it stay at that level?
2. Would Ezgi like me?
3. Was my money enough to buy my father a mobile medical support unit to get him out of the house?

Although Serkan had left high school in the middle, he could the answer to all kinds of questions. We should condemn the social order that could not appreciate his abilities and make him a fraud. So, everybody had to stick to the templates? Many famous business people abandoned their schools and plunged into life and provided jobs for thousands of people. If I told my parents, they would object to it; they would object to everything I said, but if you ask them, I would be incompatible and rebellious.

Serkan came out with his punk style cut out hair painted in purple. The man had such confidence in his walk that those who saw him thought he was a famous pop star.

As soon as he sat in the chair, he said, “Brother, do you have a fantastic plan?”

I can't lie. It's not right to lie to your best friend. It was best to say something incomplete. I said, "My crypto is twice as valued today."

I don't know if I cheated on him, even if he was cheated, he's not the kind of guy that gets hurt by things like that, he always focuses on the positive aspects of things. “We're trying sex androids tonight,” he said.

"Why did it rise, what's the reason behind this? What do these guys know I don't know?” I asked.

“This question is beyond me, but I can learn in five minutes. As long as you accept the sex android thing"

“I like girls, the organic ones, but I’ll rent one for you,” I said.

He texted someone on his cell phone. When he couldn't get his message back, he got angry and hugged. He could not reach the person he was looking for, he said, “We will get the answer today, do you have any other problem?”

“I wonder if Ezgi would be interested in me"

"Your crypto seems to have risen more than you say, you should probably buy a nice weekend off to your brother," he said.

I said, "I guess, bro, what I've spared you so far."

"Do you have the sincerity to be texting with Ezgi?" he asked.

I bowed my head forward in the sense of yes.

“Invite her to an attractive event, tell her you will order it. She would accept if she has the intention"

His suggestion seemed reasonable, so I was mad at myself for not thinking of something so simple. We got up after we had our coffee, Serkan said there was some work to take care of, so I'd better get home.

The traffic was quieter, so I took a carriage on the way back. The giant dogs that pulled the carriage were very cute, and the feathers on their curly tails were floating in the wind. I offered Ezgi a luxury augmented reality show. I got an instant response from her like, “you're not my type.” The lady added a smile emoji at the end of her message.

'But when I look at your face, I see a reflection of my own pale face' I said to myself. Then I wondered if crypto investors discovered my literary skills. The world was an incomprehensible place.

I got a message from Serkan right after I got home. Personal cryptos were bought and sold by artificial intelligence algorithms. They didn't know what they were buying and selling. These algorithms were doing countless experiments during trading. My crypto's price rise could be related to one of these experiments. As soon as I read the message, I checked the price of my personal crypto. Unfortunately, the price has fallen to its original level. I asked ‘why I sold five percent’ to myself. I could sell ten percent, twenty percent or fifty percent instead of five percent. I remembered the speeches I gave to my family about the acceptance of fate. I checked the crypto price in the hope that it will rise again.

Of course, the price didn't rise again, and I bought a mobile life support unit for my father with the money I had. For the first time in days, we went out as a family. My mother was smiling while we took a trip to Kadikoy on the airship pulled by albatross. The best thing money could buy was the peace in the house.

Image Source: https://pixabay.com

Bilimkurgu Öyküsü - Kişisel Kripto Para

Üniversite giriş sınavında fena çuvallamıştım, ancak bu konuda suçluluk hissetmiyordum. Benim yaşımdaki bir insanın üzerine bu denli gelinmesi doğru değildi. 18 yaşımı dolduralı henüz bir ay bile olmamıştı.

Babam hastaneden çıkıp nihayet eve gelmişti. Salonda her yanına kablolar ve borular takılı halde yatıyordu. Annem sürekli tepemizdeydi. Bir yandan babamın hizmetini yaparken bir yandan da bana nasihat veriyordu. Bizimkilerden bıkmıştım. Eğer bir suçlu aranacaksa dönüp kendilerine bakmaları gerekiyordu. Babamın hasta olması ne annemin ne de babamın suçuydu. Böyle berbat şeyler elbet birilerinin başına geliyor. Bu sefer piyango bize vurmuştu. Beni asıl sinirlendiren kaderlerini kabullenememeleriydi. Babamın kişisel kripto parasının fiyatı biz henüz hastalığının haberini almamışken beşte birine düşmüştü. Böyle iğrenç bir düzende yaşıyoruz ve benden oturup ders çalışmam bekleniyor. Oğulları hayalini kurdukları gibi biri değil. Çalışmayı sevmiyor ve vasat bir zekaya sahip. Annem artık eskisi gibi rahat rahat gezip tozamayacak ve babamın hayatı kaymış durumda. Durumu olduğu gibi kabul etseler belki bu kadar üzülmeyecekler. Annem evde her gün ekşi bir suratla gezmeyecek ve babam hayatın sillesini yemiş ezik adam pozları takınmak durumunda kalmayacak. Ve beni rahat bırakacaklar, gidip Serkan’la birlikte bu hayatın tozunu attıracağız.

Böylesi nafile düşünceler içindeyken birdenbire aklıma kişisel kripto paramın değerini kontrol etmek geldi. 18 yaşıma bastığım gün halka arzı gerçekleşmişti ve değeri üniversite sınavında çuvalladığım için beklediğim fiyatın yarısına bile ulaşmamıştı. Serkan kişisel kripto para dümeninin bizleri kontrol etmek için ortaya çıktığını söylüyordu. Düzenin sahiplerinin kaç paralık adam olduğumuzu yüzümüze rahatça vurmaları için. ‘Bedava kredi açıyor adamlar sana, kullanmak istemiyorsan tatava yapma’ demiştim. Planım kişisel kripto paralarımın tamamını satıp taşraya yerleşmekti. İnsanların bu türden şeyleri kafaya takacak kadar hırslı olmadığı herhangi bir yer benim için uygun olabilirdi.

Cep bilgisayarımın ekranında gördüğüm rakamlara önce anlam veremedim. Noktalarla virgüllerin yerini kontrol ettim, sayfayı yeniledim, değişen bir şey olmadı. Kişisel kripto paramın değeri 130 kat artmış görünüyordu. Kalp atışlarım tahmin edebileceğiniz gibi epeyce hızlanmıştı. Benim yaşımdaki bir insanın kişisel kripto parasının böyle bir değerde olması için üniversite sınavında ilk ona girmiş olması gerekirdi. Ayrıca lisanslı bir sporcu, sosyal medya fenomeni, çok sayıda kulüp ve derneğin aktif üyesi de olması gerekirdi. Bunların hiçbirini yapmamıştım ama önemli olan sonuçtur, değil mi? Aceleyle ekranı birkaç kez daha yeniledim, başka bir siteye daha girip baktım, rakam aynıydı. Hemen cep bilgisayarım üzerinden kişisel kripto paralarımın yüzde beşini satma emri verdim. Birkaç saniye sonra paraların Etherium cüzdanıma geçtiğini görünce zengin olduğuma inandım ve yatağımın üzerinde bir zafer taklası attım. Sevinç naraları atmamak için kendimi zor tutuyordum, sonunda birileri potansiyelimi anlamıştı.

Annemle babama bir şey söylemeden önce işin aslını araştırmaya karar verdim. Gerçi böylesi bir araştırmayı nasıl yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu ama bunu dert etmiyordum. Parası neyse verip işi hallederdim. Anneme Serkan’la buluşmaya gittiğimi söyleyerek evden apar topar çıktım.

Dışarısı gözüme her zaman olduğundan daha parlak göründü, dünya sanki birdenbire çok daha güzel bir yer haline gelmişti. Serkan’ın Mecidiyeköy’deki evine devasa köpeklerin çektiği bir faytonla gitmek zorunda değildim. Cep telefonu uygulamam üzerinden bir hava gemisi çağırdım. Genetiği değiştirilmiş uzaktan kumandalı albatroslar tarafından çekilen bu hava gemileri lüks tüketim sınıfındaydı. Kripto parası bunca yükselmiş bir genç olarak o kadar lükse hakkım vardı herhalde. Hava gemisinin küçük bir kayığa benzeyen sepetine bindim, cep bilgisayarımdan kişisel kripto paramın değerini yeniden kontrol ettim. Fiyat değişmemişti. Hava gemisini çekecek olan dev albatroslar kanatlarını ısıtmak ister gibi hafifçe çırptılar. Çok geçmeden havalandık. Aşağıdaki yollarda yoğun fayton trafiği içinde yol almaya çalışanlara müstehzi bir bakış attım. Genetiği değiştirilmiş devasa köpekler tarafından çekilen bu faytonlar yollar boş olduğunda uçarcasına ilerleyebiliyordu, ama yollar boş değildi işte.

Serkan’ın kendisini görmeye geldiğimden haberi yoktu. Gelişen son durumu ona söyleyip söylememekte kararsızdım. Arkadaşım da olsa Serkan nihayetinde bir dolandırıcıydı ve ben artık zengin bir adam sayılırdım. Serkan kripto işine ilkesel nedenlerle karşıymış gibi yapıyordu ama kripto parası piyasaya çıksa herhalde beş kuruş bile etmezdi. Kişisel kripto işi on yıl kadar önce başlamış, kısa sürede yaygınlaşmıştı. Aynen genetiği değiştirilmiş hayvanların çevreyi koruma kaygısıyla kısa süre içinde motorlu araçların yerini alması gibi. Dünyada neyin ne yönde gelişeceği hiç belli olmuyordu ve uzun süreli planlar yapmaya hiç gerek yoktu. İşte bizimkilerin anlamadığı tam olarak buydu. Yeni çağın ruhunu kavrayamıyorlardı. Edinmemi istedikleri mesleki bilgilerin birdenbire geçersiz hale gelmeyeceğini kim garanti edebilirdi ki? Fikrimce bu çılgın çağda hiçbir şey için kendini fazla zorlamaya gerek yoktu. Babam geçtiğimiz beş yılda kişisel kripto parasının değerini korumak elinden geleni yapmış, değerinin düşeceği kaygısıyla tekini dahi bozdurmaya yanaşmamıştı. Babama özel bir durum değildi bu gerçi, yetişkinlerin çoğu öyle yapıyordu. Oysa en iyisi günü yaşamaktı. Ömer Hayyam’ın söylediği gibi:

Ey kör! bu yer, bu gök, bu yıldızlar, boştur boş!
Bırak onu bunu da gönlünü hoş tut hoş!
Şu durmadan kurulup dağılan evrende
Bir nefestir alacağın, o da boştur boş!

İki dev albatrosun çektiği hava gemisinde yüzüme vuran serin esinti aklıma Ezgi’yi getirmişti. Artık zengin ve prestijli bir genç olduğuma göre belki benimle ilgilenirdi. Biz aşağıda faytonla ilerlerken Tuğ ile birlikte hava gemisinden bize el sallamasını hiç unutmamıştım. Bizimkilerin anlamadığı işte böyle şeylerdi. Onlara göre hayat sorumluluklardan ibaret yavan bir şeydi ve hayatta mucizelere asla yer yoktu. Mucize sözcüğü aklımdan geçer geçmez kişisel kriptomun değerine baktım, değişmemişti.

Mecidiyeköy’de bir alışveriş merkezinin zengin müşterileri çekme umuduyla oluşturduğu ücretsiz pistte hava gemisinden indim. Pistin her yanını görgüsüzce hologramlarla doldurmuşlardı. Pembe bir dinozor hologramının içinden geçip Serkan’la buluşacağımız Pan Cafe’ye yöneldim. Annemler beğenmiyorlardı, ama Serkan harbi çocuktu. Onunla konuşmak istediğimi duyar duymaz sorgusuz sualsiz buluşmayı kabul etmişti.

Aklımda üç soru vardı:

1. Kripto paramın değeri neden yükselmişti ve daha ne kadar bu seviyede kalırdı?
2. Ezgi beni acaba beğenir miydi?
3. Param babamı ve dolayısıyla annemi ev hapsinden kurtarmaya yarayacak mobil tıbbi destek ünitesini almaya yeter miydi?

Serkan liseyi yarıda bırakmış olmasına rağmen her türlü sorunun cevabını bilirdi. Adamdaki cevheri takdir edemeyip onu dolandırıcılık yapmaya iten toplumsal düzeni ne kadar kınasak azdı. Herkes şablonlara uymak zorunda mıydı yani? Birçok büyük iş insanı okullarını yarıda bırakıp hayata balıklamasına dalmış ve binlerce insana iş imkânı sağlamışlardı. Annemlere söylesem buna itiraz ederlerdi; zaten söylediğim her şeye itiraz ediyorlardı ama sorsanız ben uyumsuz ve isyankâr oluyordum.

Serkan punk stili kesilip mora boyanmış saçlarıyla çok çekmeden çıkageldi. Adamın yürüyüşünde öyle bir özgüven vardı ki görenler onu tanımadıkları ünlü bir pop yıldızı sanıyordu.

Karşımdaki koltuğa oturur oturmaz “Kardeşim, hayırdır, fantastik bir planın mı var?” dedi.

Yalan söylemeyi beceremiyorum. Zaten insanın en yakın arkadaşına yalan söylemesi doğru bir davranış değil. En iyisi bazı şeyleri eksik söylemekti. “Benim kripto iki kat değerlendi bugün” dedim.

Yalan söylediğimi çakozladı mı bilmiyorum, çakozlasa bile öyle şeylere bozulacak bir tip değildir, olayların olumlu taraflarına odaklanır hep. “Seks androidlerini deniyoruz bu akşam” dedi.

“Neden yükseldi acaba? Olayın arkasındaki sebep ne? Benim bilmediğim neyi biliyor bu adamlar?” diye sordum.

“Bu soru beni aşar ama beş dakikada öğrenebilirim. Sen yeter ki seks androidi işine evet de”

“Ben kızların organik olanlarını severim, ama sana ısmarlarım tabii” dedim.

Cep bilgisayarından birilerine bir mesaj attı. Mesajına cevap alamayınca sinirlenip telefona sarıldı. Aradığı kişiye ulaşamadı herhalde, “Bugün cevabı almış oluruz, başka sorun var mı?” diye sordu.

“Ezgi, acaba, artık paralandığıma göre benimle ilgilenir mi, ne dersin?”

“Senin kripto söylediğinden daha fazla yükselmiş anlaşılan, kardeşine güzel bir hafta sonu tatili ısmarlarsın herhalde” dedi.

“Herhalde oğlum, senden bugüne kadar neyi esirgedim” dedim.

“Ezgi’yle mesajlaşacak kadar samimiyetin var mı?” diye sordu. Başımı evet anlamında öne eğdim.

“Cazip bir etkinliğe davet et, ısmarlayacağını söyle. İşin oluru varsa kabul edecektir” dedi.

Önerisi makul görünüyordu, bu kadar basit bir şeyi akıl edemediğim için kendime kızdım. Kahvelerimizi içtikten sonra kalktık, Serkan halletmesi gereken işler olduğunu söyledi, ben de artık eve dönsem iyi olacaktı.

Trafik daha sakin olduğu için dönüşte faytona bindim. Faytonu çeken devasa köpekler çok sevimli hayvanlardı, koşar adım ilerlerken kıvrık kuyruklarının üzerindeki tüyler rüzgârda dalgalanıyordu. Yolda Ezgi’ye lüks bir zeplin gezintisi teklif ettim. Kendisinden anında “tipim değilsin” biçiminde bir yanıt aldım. Hanımefendi mesajının sonuna lütfedip bir gülücük emojisi de eklemişti. Oysa ben senin yüzüne baktığımda kendi soluk yüzümün bir yansımasını görüyorum dedim içimden. Sonra acaba kripto yatırımcıları edebi yeteneklerimi mi keşfetti diye düşündüm. Dünya çok anlaşılmaz bir yerdi.

Eve vardıktan hemen sonra Serkan’dan mesaj geldi. Kişisel kripto paraları yapay zekâ algoritmaları alıp satıyormuş. Neyi neden alıp sattıklarını algoritmalar da bilmiyormuş. Bu algoritmalar alım satım işlemleri sırasında sayısız deneyler yapıyorlarmış. Benim kriptonun fiyat artışı da bu deneylerden biriyle ilgili olabilirmiş. Mesajı okur okumaz kişisel kripto paramın fiyatını kontrol ettim. Ne yazık ki fiyat orijinal seviyesine inmişti. Neden yüzde beş dedim kendi kendime, üzüntüden neredeyse ağlayacaktım. Yüzde beş yerine yüzde on, yüzde yirmi ya da yüzde ellisini de satabilirdim. Aklıma bizimkilere kaderlerini kabullenmek konusunda attığım nutuklar geldi. Bir yandan pişmanlık içimi kemirirken bir yandan da yeniden yükseleceği umuduyla kriptomun fiyatını kontrol ediyordum.

Fiyat elbette yeniden yükselmedi ve elime geçmiş olan parayla babama mobil bir yaşam destek ünitesi aldım. Günlerden sonra ilk kez ailecek dışarıya çıktık. İki albatrosun çektiği hava gemimizde Kadıköy’e doğru yol alırken annemin yüzü gülüyordu. Paranın satın alabildiği en iyi şey evdeki huzurdu.