အေမြေတာင္းနည္း

အေမြေတာင္းနည္း

"လုပ္ေျခလုပ္လက္၊ စဥ္ဆက္နည္းမွီး
မက်င့္သီးေသာ္၊ ခ်ီးႏွီး ဥစၥာ
လိုခါ မရ၊ ေၾကာင့္ၾက စိုးရိမ္
ဖန္ႀကိမ္ မ်ားစြာ၊ အိုေသာခါလည္း
မဟာဒုကၡ၊ တြင္းဆုံးက်သည္
ေနာင္တ ႏွလုံးမၿငိမ္တည္း"

"လုပ္ေျခလုပ္လက္၊ စဥ္ဆက္နည္းမွီး" ဆိုတာက မိဘဘိုးဘြား စဥ္ဆက္ အေျခနဲ႔အေနနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို ဆိုလိုေလသလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
မိဘဘိုးဘြားေတြရဲ႕
အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ေတြကို
အစဥ္အဆက္ အေမြခံကာ နည္းမွီးသင္ယူၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္း မျပဳတာကို "မက်င့္သီး" လို႔ ဆိုခဲ့တာမ်ားလားလို႔ ယူဆပါတယ္။

ပညာမဲ့တဲ့အတြက္
"အသက္ေမြးမႈ တစ္ခုပညာ"
ဘာကိုမွ မတတ္ေျမာက္ခဲ့ဘူးဆိုရင္
ပစၥည္းဥစၥာ မ႐ွာေဖြႏိုင္တဲ့အတြက္ အေျခမဲ့အေနမဲ့ဘဝကို က်ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ ကုသိုလ္ေရး စသည္ျဖင့္ အသုံးျပဳဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အခါ သုံးစရာ ဗလာနတၳိ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ခ်ိဳ႕ငဲ့လြန္းလွတဲ့ဘဝမွာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခံစားေနရေပလိမ့္မယ္။

အိုမင္းလာတဲ့ အခါမွာေတာ့
ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲျခင္းျဖင့္
အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲရေပေတာ့မယ္။ ဘဝတစ္ေလ်ွာက္လုံးမွာ
ျပဳသင့္တဲ့အရာေတြ မျပဳမိ၊
မျပဳသင့္တဲ့အရာေတြ ျပဳမိေနတာပါလားလို႔ ေတြးေတာပူပန္ၿပီး
စိတ္ေတြ မၿငိမ္မသက္နဲ႔
ဘဝနိဂုံးကို
ပူပူပန္ပန္ အဆုံးသတ္ရေပလိမ့့္မယ္။

"တြင္းဆုံးက်" ဆိုတဲ့ စကားကေလးကို ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ေတြ႕နဲ႔ နားလည္ေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အညာေဒသမွာ ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က
ေရ အလြန္ ႐ွားတယ္ဗ်။

တတ္ႏိုင္တဲ့ အိမ္ေတြက ကိုယ္ပိုင္ ေရတြင္းတူးၾကပါတယ္။
အညာဓေလ့အတိုင္း
ဝိုင္းဝန္း တူးၾကတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။
သည္လို လူစုစု ႐ွိေနရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြကလဲ ပါၿပီေပါ့။

ေရတြင္းက တျဖည္းျဖည္း နက္လာၿပီဆိုရင္ ထန္းတက္ေလွကားႀကီးကို ခ်ၿပီး တြင္းထဲကို ဆင္းတူးၾကရပါတယ္။
လူႀကီးေတြ နားေနခိုက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ား အလွည့္ေပါ့။ တြင္းတူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။
တြင္းထဲကို ဆင္းၾကည့္ၾကတာပါ။

ကြၽန္ေတာ္က ေၾကာက္တတ္သူ ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြကို အရင္ အဆင္းခိုင္းၿပီးမွ ေနာက္က လိုက္ဆင္းပါတယ္။

တြင္းေအာက္ေျခကို ေရာက္တာနဲ႔ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့
ေကာင္းကင္ ျပင္က်ယ္ႀကီးကို
ကြက္ကြက္ ေသးေသးကေလးပဲ ျမင္ရေတာ့သဗ်။
ေဘးဘီၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ေျမနံရံႀကီးပဲ ျမင္ရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္နဲ႔ေတာင္ စိတ္အားငယ္သြားလိုက္္တာမ်ားဗ်ာ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တဲ
ေနာက္ဆုံး က်န္ရစ္မွာစိုးလို႔
အရင္ဆုံး တက္ေျပးေတာ့တာပဲ။
အဲသည္ေလာက္ သတၱိေကာင္းသူပါဗ်ာ။

သည္လို ျပန္တက္လို႔ ရႏိုင္တဲ့ တြင္းထဲ ဆင္းၾကည့္တာေတာင္
သည္မွ် စိတ္အားငယ္မိတယ္ ဆိုရင္
ျပန္မတက္ႏိုင္တဲ့ တြင္းနက္ႀကီးထဲမွာ ကူသူကယ္သူမဲ့ က်ခဲ့မယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ဘယ္ကေလာက္ ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးလိုက္မယ္ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ပါဗ်ာ။

ပညာမတတ္ဘဲ အသက္ေတြသာ ႀကီးလာမယ္ဆိုရင္ အဲသည္လို တြင္းနက္ႀကီးထဲကို
အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ က်သြားသလိုပါပဲတဲ့ဗ်ာ။

ပစၥည္းဥစၥာ ခ်ိဳ႕ငဲ့ၿပီဆိုရင္ ေငြမ႐ွိရင္ အသက္ႀကီးေလ ဒုကၡေပြေလပါပဲ။ တစ္ဆယ္၊ ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္ အရြယ္ကေတာ့ မိဘအရိပ္ ခိုႏိုင္ပါတယ္။ ေလးဆယ္၊ ငားဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္ အရြယ္မွာလဲ ေဆြမ်ဳိးအရိပ္ ခိုေကာင္းခိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

သည္အရြယ္ေတြထက္ လြန္လာတဲ့ လူအိုတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ အရိပ္ခိုခြင့္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ
မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းကပင္လ်ွင္ ေငြေၾကးမျပည့္စုံရင္ မၾကည္ျဖဴခ်င္ပါဘူး။

"သမီးရယ္...အေမ ထမင္းစားပ်က္လို႔ အသုပ္ကေလး ဝယ္ေကြၽးပါလား" လို႔ ေျပာရင္
"သူမ်ားစားသလို စားပါလား၊ ေၾကးကိုထူတယ္" လို႔
ေငါက္တာ ခံရပါလိမ့္မယ္။

"ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းပို႔ေပးပါကြယ္" လို႔မ်ား ေျပာမိရင္
"ေဆးခန္းတစ္ခါသြားရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ေသမေသႏိုင္ေသးဘူး" လို႔ ဆူေစာင့္ ေျပာဆိုတာကို ခံရပါလိမ့္မယ္။

ေငြမ႐ွိဘဲ အိုမင္းရျခင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာရပါတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သုံးဆယ္ဘရိတ္ပဲ၊ ေလးဆယ္ဘရိတ္ပဲ ဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာ ေနၾကကြာ၊
အသက္႐ွည္႐ွည္ ေနဦးမယ္ ၾကံရင္ေတာ့ အိုဒုကၡေတြ နဲေအာင္ ပညာႀကိဳးစား သင္ၾက" လို႔ တိုက္တြန္း ေျပာဆိုရပါတယ္။

ေ႐ွးအတိတ္ကံက ေကာင္းလြန္းလွလို႔ ပညာမတတ္ေပမဲ့လဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိုမင္းခြင့္ရသည္ပဲ ဆိုပါစို႔။
အိုမင္းသူေတြ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡတစ္ခု ႐ွိပါေသးတယ္။
အဲဒါက ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ေပးမယ့္သူ မ႐ွိတဲ့ဒုကၡ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္က ပညာက မတတ္ေတာ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ စကားကလဲ ေျပာစရာမ႐ွိ၊ သည္ေတာ့ လိုလိုခ်င္ခ်င္ နားေထာင္မယ့္ တပည့္ငယ္သားက မ႐ွိ။

စကားကလဲ ေျပာခ်င္၊
ငယ္ဘဝက အေၾကာင္းေတြက
တရစ္ဝဲဝဲ ေပၚေနေတာ့ ေျပာစရာစကားက တစ္ပုံတစ္ပင္။
သားသမီးကိုေျပာေတာ့

"အေဖကလဲ...အေမကလဲ၊ သည္အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာ ဖန္တစ္ရာေတေနၿပီ" ဆိုၿပီး
ကိုယ့္အနားက ထသြားေရာ။

ေျမးကို ေျပာျပန္ေတာ့

"အဖိုးကလဲ...အဖြားကလဲ၊ သည္လိုက သည္လို သည္လိုေလ..." လို႔ ကိုယ္ေျပာမယ့္စကားကို ပိတ္ေျပာၿပီး ေျပးပါေလေရာ။
ေျပာမယ့္စကား နားေထာင္မယ့္သူ မ႐ွိတာက အေတာ္ႀကီးတဲ့ ဒုကၡႀကီးပါေပပဲဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ္က သည္ဒုကၡကို
ဘာ့ေၾကာင့္ သိေနတာလဲ ဆိုေတာ့ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႔ အတူေနခဲ့ရလို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ပါရမီလို႔ပဲ ေျပာရမလား။ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြေျပာတဲ့စကားဆို ဘယ္ႏွခါ ထပ္ၾကားရၾကား ကြၽန္ေတာ္က နားေထာင္ရတာ အလြန္သေဘာက်သတဲ့ဗ်။

ဒါေၾကာင့္ အဖိုးအဖြားေတြက
ကြၽန္ေတာ့္ကို အလြန္ခ်စ္ၾကတာ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်မ္းသာတဲ့ အဖိုးတစ္ေယာက္က ဘယ္သူနဲ႔မွ မေနဘဲ သီးျခားေနတာပါ။
ေျမးေတြအမ်ားႀကီး ႐ွိတာမွာ
ဘယ္ေျမးမွ သူ႔အိမ္ ၾကာၾကာ မထားပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူ႔အိမ္ အေနၾကာလို႔ ကိုယ့္အေမအိမ္ ျပန္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မျပန္ေစခ်င္ဘူးဗ်။

အေမရဲ႕ အေဖပါပဲ။
အေမ့ကိုေတာင္ သူ႔အိမ္ ၾကာၾကာေနေစခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ေနပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔စကားေျပာဘက္ ျဖစ္ေနတာကိုး။

ကြၽန္ေတာ္ကလဲ အဖိုးစကားသံ တိတ္ေနရင္ေတာင္

"အဖိုး၊ အဖိုး ကာလသားတုန္းက
အဖိုးကို မႀကိဳက္လို႔
ေကာင္မကေလးအိမ္ ခဲနဲ႔ထုခဲ့တာကေလး ေျပာပါဦး" လို႔ စကားစေဖာ္ေပးပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းဆို ဆယ္ခါဖြင့္ ဆယ္ခါနားေထာင္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ အဖိုးက သူ႔အေၾကာင္း ဘယ္ႏွခါေျပာေျပာ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေပးတာပဲဗ်။ အဖိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ဘဲေနႏိုင္ပါေတာ့မလား။ အသက္ႀကီးသူေတြ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡကို ကြၽန္ေတာ္က ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္တာကိုး။

ေနာက္ဆုံး အဖိုးက သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းအားလုံး ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမြလႊဲေပးသြားတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို
"အေမြရစရာ႐ွိရင္ သည္နည္း သုံးၾကည့္ဗ်" လိို့ ကြၽန္ေတာ္က စာသင္ရင္း ရယ္စရာ ေျပာပါတယ္။

တစ္ခါမေတာ့ အိမ္ဝိုင္းသင္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆီးႀကိဳ ေျပာသဗ်။

"ဆရာေရ႕၊ ဆရာေပးတဲ့နည္း သုံးလိုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ" လို႔ စကားအစပ္ မ႐ွိဘဲ ေျပာလာပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လဲ လန္႔ဖ်ပ္သြားပါတယ္။
ငါ ဘာေျပာမိလို႔ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္ေပါ့။

"ကြၽန္ေတာ့္ အဖြားကို ဆရာေျပာတဲ့ နည္းလမ္းအတိုင္း စကားနားေထာင္ေပးလိုက္တာ အခု အဖြားက သူပိုင္တဲ့ တိုက္ခန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ကို စာခ်ဳပ္ေပးမွာတဲ့"

ကြၽန္ေတာ့္တပည့္က တကယ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးေျပာတာဗ်။

ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားရပါေသးတယ္။
သူ႔မိဘေတြ ၾကားသြားလို႔
သူတို႔နဲ႔ သားအၾကား ခေလာက္ဆန္သြားတဲ့ဆရာဆို အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ရင္ အခက္ဗ်ာ...။

ကဲ...အေမြရစရာ ႐ွိတဲ့သူေတြ သုံးၾကည့္ၾကေပေတာ့...။
ရရင္ေတာ့ တစ္ဝက္ေပးရမယ္။