Zero waste (သို႔) Nearly Zero waste

Zero waste ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္လား

Zero waste (သို႔) Nearly Zero waste တကယ္လုပ္ယင္ ျဖစ္တယ္၊

ဟင္းသီးဟင္းရြက္စိမ္းနဲ႔ ဘုရားပန္းေတြကို Hand Grinder နဲ႔ ၅ ဂါလံ ပံုးနဲ႔ ကိုယ့္ဖါသာ လုပ္ထားတဲ့ ေျခမြစက္နဲ႔ေျခ၊ ေလဝင္ေပါက္ေတြ ေဖါက္ထားတဲ့ ပံုးထဲထည့္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ ထက္ေအာက္လွန္ေပး၊ ၂ လ ေလာက္ဆို ေဆြးျပီ။ သစ္ရြက္ေျခာက္ကိုပါ စက္နဲ႔ေျချပီး ေရာယင္ပိုေကာင္းတယ္၊ NPK ဆိုတဲ့ ႏိုက္ထရိုဂ်င္၊ ေဖါ့စဖိတ္နဲ႔ ပိုတက္စီယမ္ အခ်ိဳးေရာစပ္လို႔တဲ့။ ပုတ္သိုးတာေတြ မပါလို႔ အခန္းထဲထားလဲ ဘာအနံ႔မွ မရွိ။ (ရံုးမွာ ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ပံုေတြ တင္ေပးလိုက္တယ္။)

ခ်က္ျပဳတ္ျပီးသားေတြဆိုယင္ ဘိုကာရွီနည္းနဲ႔ ေလလံုပံုးနဲ႔ အခ်ဥ္ေဖါက္၊ ၂ ပတ္ထား၊ ျပည့္ယင္ ေျမၾကီးထဲထည့္၊ ဒါမွာမဟုတ္ ခုနက လုပ္ထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္စိမ္း၊ ဘုရားပန္းေဆြးေတြနဲ႔ ေရာလိုက္ယင္ ၂ လၾကာယင္ ေဆြးျပီ။ (ဘိုကာရွီက ခ်ည္စုတ္တဲ့ အနံ႔ရွိေတာ့ အိမ္တြင္းမွာထားဖို႔ခက္တယ္၊ ေလလံုပံုးနဲ႔ထားေသာ္လည္း အဖြင့္အပိတ္မွာ ထြက္လာသည့္ အနံ႔က မခံႏိုင္ဘူး အခန္းအျပင္မွာထားယင္ ေဘးခန္းေတြအတြက္ အားနာရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေျမၾကီးနဲ႔ေရာယင္ အနံ႔မထြက္ေအာင္ ေသခ်ာျမႈတ္ရတယ္။)

ပလပ္စတစ္၊ စကၠဴ၊ သတၱဳဗူး၊ သံတိုသံစ၊ သစ္တိုသစ္စ၊ မွန္ကြဲ စသည့္အရာအားလံုးဟာ အသံုးဝင္တဲ့ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္လို႔ရတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး လံုးဝပစ္စရာဆိုလို႔ အနည္းငယ္သာ ရွိပါတယ္။ စပစ္ကတည္း (၁) ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ပန္းစတာေတြအတြက္ တစ္ခု (၂) ခ်က္ျပဳတ္ျပီးသား ထမင္းဟင္းက်န္ေတြက တစ္ခု (၃) ပလပ္စတစ္၊ စကၠဴ၊ သတၱဳဗူး၊ သံတိုသံစ၊ သစ္တိုသစ္စေတြကတစ္ခု (၄) အဲဒီ ပလပ္စတစ္၊ စကၠဴစတာေတြမွာမွ ဆီေပေနတာက တစ္ခု စသည္ျဖင့္ ၄ မ်ိဳးခြဲ ပစ္ေပးယင္ေတာ့ အမိႈက္ခြဲရတဲ့ေနရာမွာ လူအင္အားသံုးရတာ အင္မတန္ သက္သာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ခက္တာမဟုတ္ဘူး၊ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေငြ၊ လူ၊ အခ်ိန္နဲ႔ အေရးအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြရဲ့ စိတ္ပါဝင္စားမႈ လိုပါတယ္။ လူ႔ေလာကဆိုတာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေတြက အမ်ားသားလား၊ တိုးတက္တဲ့တိုင္းျပည္ကလည္း တိုးတက္တဲ့အေလွ်ာက္၊ ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္ကလည္း ဆင္းရဲ့တဲ့အေလွ်ာက္၊ ခ်မ္းသာသူကလည္း ခ်မ္းသာလို႔၊ ဆင္းရဲသားကလည္း ဆင္းရဲလို႔၊ မရွိမရွားကလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ အားလံုးဟာ စိတ္အာရံုေတြေနာက္လိုက္ျပီး ေလာကအတြက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ဆိုတာ မစဥ္းစားျဖစ္ၾကဘူး၊ စဥ္းစားမိယင္ေတာင္မွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ၾကီးတစ္ခုလို၊ လက္ေလ်ာ့တတ္ၾကတယ္။

ကမၻာ့အစိုးရေတြကိုယ္တိုင္ ဒီကိစၥကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကေသးဘူး၊ ဒီမိုကေရစီသမားေတြကလည္း မဲမရမွာစိုးလို႔ လူမ်ားစုအၾကိဳက္ေတြလိုက္ေနရတာနဲ႔၊ အာဏာရွင္ေတြၾကေတာ့လည္း ကိုယ္တိုင္က အတၱၾကီးလြန္းလို႔ အာဏာရွင္ျဖစ္လာၾကတာမို႔ သဘာဝအရ ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး၊

တကယ္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ စိတ္ခံစားမႈအတြက္၊ ၾကြားဝါဖို႔အတြက္၊ ရူးသြပ္ဖို႔အတြက္ မလိုအပ္ပဲ ျဖဳန္းပစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေငြေတြ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အဲဒီ ေငြေတြကိုသံုးျပီး လူေတြငွား၊ ေျမေနရာသံုး၊ စက္ကရိယာသံုး၊ စိတ္ဝင္တစား လုပ္ၾကယင္ မျဖစ္ႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။

ကိုေအးေက်ာ္ၾကီး ေျပာသာေျပာရတာ၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ့္ရံုးကတပည့္ေတြေတာင္ ဒီကိစၥအတြက္ စည္းရံုးလို႔မရဘူး၊ ကိုယ္လုပ္တုန္းခနပဲ၊ ကိုယ္မအားတာနဲ႔ ဆက္မလုပ္ၾကဘူး။

လူေတြက မအားၾကဘူး၊ ေငြရွာဖို႔ အလုပ္လုပ္ရတယ္၊ ေဖ့ဘုတ္ပြတ္ရတယ္၊ ကိုရီးယားကားၾကည့္၊ ေဘာပြဲၾကည့္၊ ေဂါက္ရိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ ဖုန္းဆက္ အတင္းပတင္း၊ အတင္းေလးေတြေျပာ၊ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းပို႔၊ ဘုရားရွစ္ခိုး ပုတီးစိတ္၊ အလႉလုပ္၊ ေရွာ့ပင္ထြက္ ဘယ္သူမွ အမိႈက္ကိစၥ စဥ္းစားရေအာင္၊ အိမ္က မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အမိႈက္ေတြ ခြဲပစ္ေအာင္ မအားၾကဘူး။

ေတာ္ေသးျပီ၊ ကိုေအးေက်ာ္မအားဘူး၊ ေဈးေရာင္းလိုက္ဦးမယ္၊ အားမွဆက္ေရးပါ့မယ္။