" Czy myślenie o sobie zawsze skutkuje czynem nam rzeczywiście korzystnym."
Nie, bo nie jesteśmy nieomylni.

"Czy większości ludzi, uznając (przez nich rozumiany) egoizm za zły, nie odwołuje się od razu do altruizmu, zamiast starać się ocenić egoism z pozycji ani egoisty ani altruisty?"
Oczywiście, że nie. Przykładem są wyznawcy etyki personalistycznej, uważającej za wartość dobro osobowe. Na gruncie etyki personalistycznej potępia się altruizm jako służenie jakiemuś abstraktowi, zamiast patrzenia na realne dobro konkretnych osób. Krytykę altruizmu z pozycji personalistycznych-katolickich można przeczytać np. u ojca Bocheńskiego, znanego logika, w książce "100 zabobonów".

To był przykład po stronie ludzi uważających pomaganie innym za coś pozytywnego. Można też być człowiekiem nie posiadającym żadnej przemyślanej filozofii i potępiać zachowania potocznie egoistyczne jak np. śmiecenie albo korupcję, a nie uważać przy tym, że jednostka jest coś winna innym.