North & South - Amiga

Moja przygoda z Amigą zaczęła się w latach 90-tych. Przesiadka z kultowego Pegasusa była w tamtych czasach niesamowitym skokiem jakościowym. Ówczesne pecety mogły tylko pomarzyć o tak pięknych i dopracowanych grach jak te z poczciwej Amigi.
Jedną z tych gier, które utkwiły mi w pamięci i zaszczepiły mi miłość do strategii była North & South, wydana w 1989 roku przez francuzów z Infogrames. Była to jak na tamte czasy rozbudowana mieszanina strategii turowej i prostej zręcznościówki. Akcja dzieje się w czasie wojny secesyjnej, na terenie ówczesnych Stanów Zjednoczonych. Naszym zadaniem jest poprowadzenie jednej ze stron konfliktu do pełnego zwycięstwa. Wybrać przy tym możemy rok rozpoczęcia zabawy, a co za tym idzie, zmienia się strategiczna sytuacja na mapie, od pełnej równowagi na początku wojny, do mocnej przewagi Unii pod koniec. Do tego nic nie stoi na przeszkodzie na dołączeniu kolejnych elementów utrudniających zabawę. Możemy spodziewać się ataku indian, czy burzowych chmur, które skutecznie zatrzymają naszą ofensywę. Krótko mówiąc, nie jest łatwo.
Zabawa dzieli się na kilka elementów, po pierwsze, etap strategii turowej, tutaj przesuwamy ikony armii po polach mapy, wygląda to jak prosta planszówka, albo brodaty dziadek pierwszych Total Warów. Naszym zadaniem jest zajęcie kluczowych prowincji, albo atak na wrogie armie. Jeśli prowincja, na którą się przemieszczamy jest pusta, trafia ona w nasze ręce, jeśli jest broniona przez wrogą armię, lub znajduje się tam fort, przechodzimy do innych elementów rozgrywki.
Pierwszym z nich jest bitwa, gdzie dwie armie ścierają się w krwawej walce. Dowodzimy trzema rodzajami wojska - piechotą, artylerią i kawalerią. Każda z nich atakuje w inny sposób, każda ma też inny skład osobowy. Przykładowo artyleria, obsługiwana przez 2 żołnierzy, porusza się tylko w pionie, przy każdym ataku to od nas zależy jak daleko wystrzeli, z drugiej strony kawaleria może szarżować i jest zabójcza z bliska. Możliwość przełączania się między jednostkami daje nam spore możliwości przeprowadzenia manewrów. Ostatecznie jednak, wszystko zależy od zręczności naszych palców, bardzo łatwo o błąd, co jeszcze zawyża poziom trudności.
Kolejnym elementem są sekcje platformowe, pierwszym z nich jest atak na fort w kluczowych prowincjach, polega on na tym, że strona atakująca wciela się w żołnierza, próbującego przedrzeć się do flagi w centrum fortu. Nasz wojak ma niewiele żyć i czasu, żeby dostać się do celu, na jego drodze stają obrońcy, którzy utrudniają mu, niełatwe przecież zadanie.
Drugą sekcją zręcznościową jest atak na pociąg, tutaj musimy przedostać się do lokomotywy, wrogowie nie próżnują i starają się nas powstrzymać. Czas pełni tutaj bardzo dużą rolę, a zabawa przynosi spore emocje.
Po tylu latach od premiery, ciężko żeby grafika robiła na kimkolwiek wrażenie, mimo to zachowała swój urok. Mapy są kolorowe, animacje zabawne i żywe. Specyficzne poczucie humoru autorów zauważalne jest na każdym kroku. Smaku dodaje świetna oprawa dźwiękowa, motywy zapadają w pamięć i są świetnie wplecione w rozgrywkę.
Pozostaje więc pytanie, czy po 27 latach od premiery warto tracić czas na North & South? Odpowiedź brzmi tak, warto. Gra oczywiście bardzo się zestarzała, ale nadal jest diabelnie grywalna, a dość prymitywna oprawa nie jest żadną przeszkodą. W moim mniemaniu jest to jeden z niewielu przykładów gry, która zestarzała się jak dobre wino i zdecydowanie warta jest choćby chwili uwagi każdego prawdziwego gracza.

P.S. Jakis czas temu pojawila sie reedycja na androida i IOS, rozni sie dosc znacznie od oryginalu ale daje poczuc ten klimat :)