Łucznik...

Całą dolinę pokrywały gęste kłęby dymu po spopielonych "błyskawicznym" atakiem śmieciakach. Deszcz zakończył swe złowieszcze dzieło i ucichł jak gdyby nigdy nic.

Fantastyczne floresy tworzone przez rozbłyski światła pojawiały się w zasnuwającym dolinę dymie.

Sokół latał nad hordami kreatur dzierżąc w swych szponach tajemniczego łucznika, podczas gdy ten szył z magicznego łuku, z prędkością która mogła by zawstydzić dzięcioła stukającego w drzewo.

Dzielny chwat dziesiątkował najbliższe mnie potwory. Wyjął z sakiewki świecącą na niebiesko kulkę i puścił w sam środek największego skupiska.

Obszar kilkudziesięciu metrów został jakby wizualnie zniekształcony. Ciężko nawet to opisać. Wszystko powykręcało się niczym w spaczonym lustrze, a następnie wielka siła wciągnęła śmieciaki w samo centrum, miażdżąc je i kompresując do rozmiarów jabłka, po czym wybuchła z ogromną siłą dziesiątkując kolejne kreatury, które nie załapały się na zgniatanko.

Otrząsnąłem się. Spektakl był niesamowity, lecz przypomniałem sobie, że miałem biec w stronę lasu. Odwróciłem się i ruszyłem biegiem, nie oglądając się za siebie, by nie wciągnąć się ponownie w niesamowitą sieczkę...

Dobiegłem do granicy lasu. Był tak gęsty, że nawet kot nie zdołał by się doń prześliznąć, a powykręcane korzenie i gałęzie wyglądały równie złowieszczo co hordy śmieciaków.

Usłyszałem trzepot skrzydeł, a obok mnie z gracją wylądował ów fantastyczny łucznik. Sokół powrócił do swoich naturalnych rozmiarów i poszybował na nieboskłon.

-Musisz uciekać do lasu, jest ich zbyt wiele, a skądś ciągle przybywają następne- rzekł poważnie łucznik.

-Jest zbyt gęsto...- odparłem z trwogą w głosie.

-Dotknij drzewa i w myślach proś o wpuszczenie do lasu- odrzekł - Ja nie jestem tam mile widziany. Osłonie cie. Spotkamy się po drugiej stronie. Postaram się odszukać twojego rumaka.-

-Jak mnie odnajdziesz- zapytałem.

Bez słów wskazał na kołującego po niebie sokoła, a następnie pokazał palcem na opaskę skrywającą prawe oko.

-A teraz ruszaj, nie ma czasu- pchnął mnie w stronę gęstwiny.

Dotknąłem konar i w myślach zacząłem prosić las o to by mnie wpuścił, cały czas oglądając się za siebie.

Mój niezwykły kompan wyciągnął zza pleców dwa ogromne sztylety o pięknie zdobionych czerwonymi klejnotami rękojeściach. Sztychy wyglądały jakby były zrobione z ogromnych kłów jakiegoś zwierza, lecz rozmiary temu przeczyły gdyż tak wielkie nie istniały... Jeden był biały a drugi czarny.

Łucznik szeptał niezrozumiałe słowa. Sztylety zaczęły jarzyć się zielonkawo. Dostrzegłem że ledwo widoczny na niebie sokół również promieniuje zielenią.

Tajemniczy jegomość krzyknął donośnie -"Aragrax"- unosząc biały sztylet w powietrze. Sztylet w jego ręce rozbłysnął oślepiająco i wyparował... Zniknął...

Niebo błysnęło zieloną poświatą i rozbrzmiało rykiem mrożącym krew w żyłach. Po ciele przeszedł dreszcz.

Błyskawica ukazała na niebie kształt. Wielkie skrzydlate monstrum z długą szyją i ogonem, poczęło pikować ostro w dół, wprost w największe kłębowisko śmieciaków.

SMOK!!!!!!

Przewróciłem się, gdyż las rozchylił przede mną drogę w swoją głębie. Zrobiłem kilka kroków w głąb. Przejście zaczęło się zasklepiać. Odwróciłem się do łucznika. W oddali smok siał totalne zniszczenie tak szponami, kłami jak i jaskrawym światłem bijącym z pyska. Był biały niczym śnieg. Przejście prawie całkiem zanikło, odcinając mnie od niesamowitego widowiska...

-Jak Cie zwą- wykrzyczałem.

Niezwykły jegomość odwrócił się, zsunął kaptur i pomimo całej grozy i powagi zaistniałej sytuacji, skłonił się dostojnie.

-Tomazino Sokole Oko- odrzekł -Do zobaczenia.

Zaciągnął kaptur z powrotem i ruszył w stronę walczącego smoka, prując świetlistymi pociskami na prawo i lewo.

Drzewa zacisnęły się tak gęsto jakby chciały, abym nie oglądał tej rzezi.

Odwróciłem się i ruszyłem przed siebie.