Kto Ci ukradł marzenia?

Marzenie jako nasza fantazja, potrzeba i myśl, a może jako tematyka naszych snów, przejaw naszej podświadomości. Marzenia towarzyszą nam od czasu narodzin i w większości przypadków towarzyszą nam po ostatnie z naszych dni. Dlaczego tylko w większości przypadków?
Jako dzieci wchodzimy na nowy grunt zwany życiem. Wszystko jest dla nas zaskakujące, ciekawe, pełne kolorów. Zaczynamy poznawać świat. Z każdą minutą rodzą się w naszej głowie nowe pytania. Pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi. Każda najmniejsza rzecz jest dla nas czymś ogromnym i niezwykłym. Mamy pełno myśli, które rodzą fantazje, które zmieniają się w potrzebę, marzenie. Marzenie, by coś osiągnąć, by być kimś, by coś posiadać lub coś zmienić. Jedni chcą być superbohaterem, inni chcą by niebo miało wiecznie kolor zachodzącego słońca.

Wraz z dorastaniem pojawia się coraz więcej odpowiedzi i coraz mniej pytań. Świat, w którym się poruszamy, traci kolory. Świat, którym tak się zachwycaliśmy, zaczyna pokazywać nam swoje drugie oblicze, pełne odcieni szarości, pełne trudności i obowiązków. Zaczynamy szkołę, pracę, zakładamy rodzinę, zaczynamy myśleć bardziej przyziemnie. Nie bujamy już na co dzień w obłokach. Staramy się myśleć o tym, co chcemy osiągnąć, albo o tym, co musimy zrobić. Znika słowo "chcę", pojawia się słowo "muszę". Muszę utrzymać rodzinę, zaopiekować się domem i dziećmi, muszę oddać projekt w pracy lub wywiązać się z obowiązków. Nasze życie zmienia się w bardziej poukładane, schematyczne. Budzimy się, by odwieźć dzieci do przedszkola, by zdążyć do pracy. Następnie niczym robot min. 8h wytrzymać na nogach, powrót do domu, zakupy, rodzina, obowiązki. Gdy uda nam się ogarnąć, zerkamy na zegarek. Trzeba kłaść się spać, by znów wstać i zacząć ponownie to, co robiliśmy dziś, wczoraj, tydzień temu... Brakuje nam czasu na wszystko. Jeżeli mamy czas na marzenia to są one już bardziej przyziemne. Myślimy o tym, byśmy chcieli więcej zarabiać, by partner lub partnerka była zadowolona. Myślimy o tym, kiedy wypłata i planujemy nasze wydatki. Skończyły się myśli o supermocach, podróży w niezbadany ląd i podbijaniu kosmosu. Przeliczamy nasze marzenia na nasze możliwości. Są to już bardziej chęci niż marzenia.
Możliwe, że na starość zaczniemy marzyć na nowo, ale będą to już marzenia o tym, co było, co byśmy chcieli zmienić w przeszłości. Spoglądając w przyszłość, nie widzimy już odległego świata, raczej wspominamy to, co było i albo cieszymy się szczęściem naszych dzieci i wnuków, albo zadajemy sobie pytanie, dlaczego coś potoczyło się tak, a nie inaczej. Co poszło nie tak. Niestety jest już za późno. Zostają tylko wizje, których nie możemy już zrealizować.

Każdy z nas powinien spojrzeć na własne życie i zastanowić się, czy ma czas, by marzyć. Czy ma czas, by te marzenia realizować. Jeżeli są to marzenia odrealnione, to cieszmy się, bo to oznacza, że mamy dokąd uciec. Jeżeli są to marzenia bardziej przyziemne, to zacznijmy je realizować. Zastanówmy się co zrobić, by być bliżej tych marzeń, by je urzeczywistnić. Zastanówmy się, czy nasze marzenia nie pokrywają się z marzeniami naszej rodziny, może razem będzie łatwiej. Nie wmawiajmy sobie, że się nie da. Wszystko się da, kwestia chęci i realizacji. Jeżeli będziemy siedzieć i nic nie robić to nic się nie zmieni. Czasami możemy ponieść porażkę, ale zawsze możemy wstać i osiągnąć sukces. Nie poddawajmy się. Walczmy o nasze marzenia.
Brak czasu, rutyna, szara codzienność zabija nasze marzenia, naszą kreatywność i wiarę w siebie. Nie musi tak być. Wszystko zależy od nas i naszego podejścia. To my kształtujemy nasze życie i rzeczywistość, która nas otacza. Nie dajmy sobie wmówić, że jest inaczej. Bądźmy szczęśliwi i miejmy marzenia lub nauczmy się marzyć na nowo.

Tekst powstał na czwarty temat "Konkursu emocjonalnego" - "Kto Ci ukradł marzenia?"
Obraz z pl.wikipedia.org.