Część ekonomistów, między innymi nobliści Amartya Sen i Joseph E. Stiglitz, uważa, że dane makroekonomiczne dowodzą raczej porażki, a nie sukcesu planu gospodarczego Chicago Boys[6][7]. Gospodarka Chile popadła w okresie „czystego eksperymentu monetarnego” pomiędzy 1973 a 1983 r. w poważne recesje

Pierwsze załamanie gospodarcze nastąpiło już ok. 1975 r., gdy PKB spadło o 13%, a bezrobocie wzrosło do 20% Za koniec pierwszej fazy „cudu gospodarczego” uznaje się rok 1982. Miał wówczas miejsce duży kryzys gospodarczy: wzrosło zadłużenie kraju, wystąpiła hiperinflacja, bezrobocie wyniosło 30% (było dziesięciokrotnie wyższe niż za czasów gabinetu Allende).

https://pl.wikipedia.org/wiki/Chilijski_cud

Ze swojej strony dodam że cała gospodarka została sprywatyzowana, nawet KGHM kupiło tam kopalnie.

Chile ufundowało USA, gigantyczny wzrost gospodarczy. Stany wykupiły przemysł wydobywczy i zaniżyły światowe ceny metali szlachetnych. Które były niezbędne do rozwoju nowych technologii.

Chile jako pierwsze zdecydowały się na OFE, zrezygnowały z niego stosunkowo późno. Efekt jest taki że emerytura kobiet to średnio 250 zł.
W Polsce pokutuje jeszcze myślenie oparte na kampaniach funduszy emerytalnych oczerniające ZUS. Natomiast fakt jest taki, że OFE w żadnym kraju nie przetrwały.

Podsumowywując efekt reform inspirowanych Friedmanem, jest taki. Spadek wynagrodzeń, bezrobocie, zniszczenie sfery publicznej, zanik klasy średniej, wyprzedaż gospodarki.